KIND EN GEZIN - Canon Sociaal Werk

digen over de verdieping van de consultatiebureaus
tot de focus op preventie
en opvoedingsondersteuning: als men je
in het buitenland roemt en benijdt, dan
weet je dat je geslaagd bent. Soms verbaast
het me dan ook dat Kind en Gezin
zo bescheiden blijft, terwijl ze toch absoluut
kan uitpakken met de kwaliteit die
ze in huis heeft.
De ‘minister van het kind’
Een goede zaak is ook dat Kind en Gezin
er de voorbije jaren voor gezorgd heeft
dat de dienstverlening voor kinderen niet
langer beschouwd wordt als een afzonderlijke
specialiteit, uitsluitend voorbehouden
voor kinderartsen.
Daartegenover staat dan weer dat de
politieke bevoegdheden die het kind aanbelangen
– zoals welzijn, onderwijs en
volksgezondheid – versnipperd zijn over
het Vlaamse en het federale niveau. Bovendien
leeft in de politieke wereld nog
steeds het idee dat de kindsectoren ook
onderdanige sectoren zijn die al blij zijn
wanneer ze hun budgetten nog maar een
beetje zien toenemen.
Behalve een kinderrechtencommissaris
hebben kinderen dan ook meer dan ooit
een ‘minister van het kind’ nodig die
bereid is om al eens met de vuist op tafel te
slaan. Mijns inziens moet Kind en Gezin
ook in de toekomst die rol blijven spelen
om de belangen van deze uiterst afhankelijke
want politiek onmondige groep te
behartigen. Door zo autonoom mogelijk
op te treden dient Kind en Gezin immers
het belang van de hele samenleving.
Ouders als eerste opvoeders
Mijn droom? Dat ouders tijdens elk huisbezoek
sowieso opvoedingsondersteuning
krijgen. Ik ben er immers van overtuigd
dat Kind en Gezin zich in de toekomst
– meer nog dan op klachtenbehandeling
– moet focussen op de preventie
van opvoedkundige problemen. In het
meest ideale scenario zou een verpleeg-
kundige dan bij elk huisbezoek vergezeld
worden door een opvoedingsconsulent.
Het ene gezin heeft dan al meer nood
aan opvoedkundig advies dan het andere,
toch lijkt het me een nobel streefdoel
om dergelijke opvoedingsconsulenten in
te schakelen tot de leeftijd van 6-7 jaar.
Onderzoeken wijzen niet alleen uit dat
dit veruit de meest geaccepteerde vertrouwensfi
guren zijn, een verruiming van
de doelgroep tot de volledige voorschoolse
leeftijd biedt ook voor het kind tal van
voordelen. Zo verkeert een kind pas vanaf
de lagereschoolleeftijd in de mentale mogelijkheid
om de leerkracht al eens om
hulp te vragen of aan te spreken over een
probleem.
Tegelijkertijd moeten we er natuurlijk ook
over waken dat ouders niet overstelpt worden
met opvoedingsbegeleidingen allerhande.
Zo zou een opvoedingsconsulent
op basis van zijn of haar ervaring ouders
dan wel kunnen adviseren, een overdaad
aan opvoedingsondersteunende initiatie-
117