Alles wat je altijd al wilde weten over de sociale zekerheid

B.2. Vergoeding voor inkomensverlies
Niet alleen de medische kosten worden vergoed. Tijdens de arbeidsongeschiktheidsperiode veroorzaakt
door een arbeidsongeval heeft het slachtoffer recht op vergoedingen. We kunnen twee perioden
onderscheiden, namelijk de tijdelijke arbeidsongeschiktheid en de blijvende arbeidsongeschiktheid.
Tijdens de periode van tijdelijke volledige arbeidsongeschiktheid ontvangt ieder slachtoffer 90 %
van zijn gemiddelde dagloon. Dat gemiddelde dagloon komt overeen met 1/365ste van het basisloon.
Bijgevolg ontvangt het slachtoffer een dagvergoeding niet alleen iedere werkdag, maar ook alle
zaterdagen, zondagen en feestdagen van het jaar. Het basisloon is het loon waarop de werknemer
recht had tijdens het jaar voorafgaand aan het jaar van het arbeidsongeval. Dit basisloon bedraagt,
geïndexeerd op 1 januari 2010, is begrensd op 36.809,73 €.
Ook tijdelijke gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid wordt vergoed. Hier ligt de nadruk echter meer op
de hervatting van het werk en de reïntegratie van de werknemer in het arbeidsmilieu. Op advies van de
preventieadviseur-arbeidsgeneesheer en met het akkoord van het slachtoffer kan het werk gedeeltelijk
worden hervat. Het slachtoffer ontvangt dan een vergoeding die gelijk is aan het verschil tussen zijn loon
vóór het ongeval en het loon dat hij ontvangt door de wedertewerkstelling.
De periode van tijdelijke arbeidsongeschiktheid kan op twee manieren eindigen: ofwel wordt het
slachtoffer genezen verklaard, ofwel wordt hij blijvend arbeidsongeschikt verklaard.
De periode van blijvende arbeidsongeschiktheid begint vanaf de “consolidatie”. De consolidatie is
de vaststelling dat het letsel dat door het arbeidsongeval veroorzaakt werd een zekere stabiliteit
vertoont. De arbeidsongeschiktheid wordt uitgedrukt als een percentage dat weergeeft in welke mate
het arbeidsvermogen van het slachtoffer ten gevolge van het ongeval is afgenomen (het slachtoffer
wordt vergoed voor het verlies van economische geschiktheid, niet voor de fysieke aantasting). De
graad van blijvende ongeschiktheid, het basisloon en datum van consolidatie moeten opgenomen
worden in een akkoord tussen de verzekeringsinstelling en het slachtoffer en zal nadien bekrachtigd
worden door het FAO.
Vanaf de datum van consolidatie ontvangt het slachtoffer een jaarlijkse vergoeding die afhangt van het
basisloon en de graad van arbeidsongeschiktheid die in bovengenoemd akkoord zijn vastgesteld.
Bij een minieme arbeidsongeschiktheid wordt de vergoeding verlaagd. Als de graad minder dan 5 %
bedraagt, wordt zij met de helft verlaagd, als hij meer dan 5 % bedraagt, maar minder dan 10 %, wordt
de toelage met een vierde verlaagd.
De jaarlijkse vergoeding wordt verhoogd als het slachtoffer geregeld hulp van een andere persoon
(een “derde”) nodig heeft. De toelage bedraagt maximaal twaalf keer het gewaarborgd gemiddeld
minimummaandinkomen.
Tijdens de drie jaar na de bekrachtiging van het akkoord door het FAO kunnen beide partijen, dus zowel
de verzekeringsinstelling als het slachtoffer, vragen om een herziening van de graad van ongeschiktheid.
Na het verstrijken van die drie jaar, de zogeheten herzieningstermijn, wordt de toestand definitief
vastgesteld en ontvangt het slachtoffer een lijfrente die eveneens gebaseerd is op het basisloon en de
arbeidsongeschiktheidsgraad. Als de arbeidsongeschiktheidsgraad vastgesteld is op meer dan 19 %,
dan kan het slachtoffer vragen om maximaal een derde van de rente in kapitaal uit te keren. De
vergoeding of het gedeelte van de vergoeding tot 20 % arbeidsongeschiktheid is niet belastbaar.
52