Download pdf (1,3 MB) - Henk-Jan Panneman

Vuurgevechten
Toen de nieuwe organisatie van start ging, moesten alle Raiffeisenen
Boerenleenbanken in het land zich bij Rabobank Nederland
aansluiten. Met name bij de Raiffeisenbanken die waren aangesloten
bij de Utrechtse Centrale, ging dit niet zonder slag of stoot. Deze
banken hadden zich altijd al, meer dan de bij de Eindhovense
Centrale aangesloten banken, onafhankelijk opgesteld en veel
waarde gehecht aan hun autonomie. De zelfstandigheid van de
plaatselijke banken stond vele malen op de agenda van diverse commissies.
De Raiffeisen Studiekring, een groep van directeuren van
Raiffeisenbanken, was één van die commissies waarin de zelfstandigheid
ter sprake kwam. Ook in de Kontactgroep Overleg Rabobanken
(KOR) die bestond uit vertegenwoordigers van zeventien grotere
Rabobanken, besprak Pot dit thema. Hij heeft goede herinneringen
aan die periode waarin hij vorm mocht geven aan de toekomst van
zijn bank. De vurige gesprekken waren een kolfje naar zijn hand.
Toen hij in 1980 bij Rabobank Nederland ging werken, verbaasden
zijn collega’s, die hem uit die vroege jaren zeventig kenden, zich
erover dat hij ook een rustige gesprekspartner kon zijn.
Rabobank Nederland was echter allerminst blij met deze kritische
geesten. De samenwerkingsverbanden zouden met hun oppositie
het fusieproces wel eens kunnen vertragen. Vertegenwoordigers van
de samenwerkingsverbanden kwamen in maart 1972 echt in opstand
toen zij uit woorden van Verhage, bestuursvoorzitter van de
Utrechtse Centrale, meenden te moeten concluderen dat de vrijheden
van de plaatselijke corporaties ernstig zouden worden ingeperkt
als bepaalde beleidsbeslissingen werden overgelaten aan de Centrale
Bank. Deze verregaande centralisatie van bevoegdheden was voor
hen onacceptabel. Niet veel later diende de Raiffeisenbank Abcoude
een motie in waarin de conceptstatuten van de nieuwe organisatie
werden bekritiseerd. Alweer draaide het om de zelfstandigheid van
de plaatselijke bank. Abcoude kon er niet mee akkoord gaan dat in de
toekomst de plaatselijke bank te zeer afhankelijk zou worden van
centraal beleid. Daarbij zagen zij het democratische principe van
inspraak ontkracht worden als de bancaire regels in het vervolg
bekrachtigd zouden worden door de Raad van Bestuur en niet meer
door de Algemene Leden Vergadering. Abcoude raadde de overige
plaatselijke banken dan ook aan voorlopig geen besluit over de fusie
te nemen.
De eis van Utrecht
De motie van Abcoude kwam ook bij Rabobank Utrecht ter sprake.
Hoewel Pot een groot voorstander was van inspraak vond hij de
‘gebezigde bijl [van Abcoude] te fors’. Hij vreesde dat de aanvaarding
van de motie alleen maar zou leiden tot vertraging van het fusieproces.
Kritiek op de fusie bleven Pot en het Bestuur echter houden.
De Coöperatieve Raiffeisenbank “Utrecht” die na de fusie van 1972 als
Rabobank Utrecht verder ging, diende zich voor 1 december 1972
aan te melden bij Rabobank Nederland. In oktober liet Pot echter
weten dat die datum onhaalbaar was vanwege de “zeer belangrijke
consequenties die de aanmelding met zich meebracht”. Het grootste
bezwaar was dat Rabobank Utrecht weer financieel afhankelijk zou
worden van de nieuwe Centrale Bank. En dat was nou net waar Pot
64 65