Download pdf (1,3 MB) - Henk-Jan Panneman

alanstotaal een beetje onevenwichtig was. Indien de snelle groei
wat getemperd zou worden, voorzag hij geen problemen. Hij wilde
Utrecht tot half maart 1973 de kans geven om zich aan te sluiten.
Op zijn vraag of er al een begin was gemaakt met de consolidatie
antwoordde het Bestuur bevestigend. Er stond alleen een opening
van een kantoor in Tuindorp-Oost gepland, overige investeringen
hadden alleen betrekking op de vervanging van bestaande tijdelijke
kantoren.
Toen Rabobank Utrecht voldoende had duidelijk gemaakt dat zij
het niet eens was met de gang van zaken omtrent de aansluiting,
maar tevens inzag dat er niets anders opzat, overwoog de bank half
februari van 1973 tot aansluiting bij Rabobank Nederland, tweeënhalve
maand later dan de bedoeling was geweest. Maar ook de
banken in Arnhem en Alkmaar hadden zich nog niet aangemeld. Nog
een laatste keer werd Rabobank Nederland gewaarschuwd.
De aansluiting zou pas geschieden als er was voldaan aan de voorwaarde
dat er een redelijke oplossing gevonden zou worden voor de
toepassing van de liquiditeits- en rentevergoedingsregeling en de
uittrederegeling.
De hoofddirectie van Rabobank Nederland beschouwde deze
aanmelding met voorbehoud echter als ongeldig omdat het nog niet
zeker was of er in de toekomst overeenstemming kon worden bereikt
over de eis van Utrecht. Wederom vond er een overleg plaats tussen
beide banken. De in april 1972 uitgesproken zorgen over de financiële
positie leken nu verdwenen. De bestuursvoorzitter van de
Utrechtse bank wees erop dat de bank in 1972 voor de eerste maal
geen subsidie van de Centrale Bank had ontvangen. Nogmaals
benadrukte hij dat door de nieuwe regelingen de financiële en zelf-
standige positie van de bank zouden kunnen worden aangetast. Dit
zou betekenen dat Utrecht weer in de rode cijfers zou komen en dus
weer aanspraak zou moeten maken op subsidie van de Centrale
Bank. De voorzitter verwachtte dan ook dat er voor Rabobank Utrecht
uitzonderingen gemaakt zouden worden in het kader van de
toepassing van de liquiditeits- en rentevergoedingsregeling met het
oog op de handhaving van de rentabiliteit en daarmee met de continuïteit.
De vergadering eindigde in een impasse. Utrecht bleef dezelfde
argumenten aanvoeren om een uitzonderingsregel af te dwingen,
maar Rabobank Nederland week ook niet van haar standpunt af.
Utrecht had haar financiële positie aan haar eigen beleid te danken,
dat overigens altijd was goedgekeurd door de Centrale bank. Enige
jaren geleden had Rabobank Nederland al geadviseerd om de snelle
groei af te remmen. Maar, voegde de bank er wel aan toe, door de
fusie veranderde de aard van de organisatie niet. Rabobank Utrecht
diende het vertrouwen te hebben dat er de bereidheid bestond om
oplossingen te zoeken voor haar problemen. Rabobank Utrecht zou
evenals alle andere aangesloten banken mogen rekenen op de
bijzondere tegemoetkoming van de zijde van de centrale bank indien
de toepassing van de liquiditeits- en renteregeling zou leiden tot een
situatie waarin een zelfstandig voortbestaan niet meer gewaarborgd
zou zijn, beloofde Rabobank Nederland. Daarbij was inmiddels
duidelijk geworden dat uittreden inderdaad van rechtswege mogelijk
was.
Met name deze toezegging was voor Pot een geruststelling en
haalde hem over toe te treden. Niet lang na deze vergadering ging
de bank er in maart toe over zich aan te sluiten bij de centrale organi-
70 71