Download pdf (1,3 MB) - Henk-Jan Panneman

helft van de jaren zeventig zat bijna vijf procent zonder werk. 2
In concrete aantallen uitgedrukt kwam dit er op neer dat het gemiddeld
aantal werklozen van 143.000 in 1974 steeg tot 206.000 een jaar
later.
Het drong in Nederland maar langzaam door dat er bezuinigd
moest gaan worden. Het kabinet Den Uyl, aangetreden in 1973,
maakte daar nog geen haast mee, maar voor de consument hoefde
het ook nog niet. Bedrijven investeerden in arbeidsbesparende maatregelen
om de toenemende loonkosten te compenseren. Bovendien
nam het eigen vermogen van bedrijven af door de dalende rentabiliteit.
Om dit alles te kunnen bolwerken was een gang naar de bank
veelal noodzakelijk. Rabobank Utrecht merkte in 1974 enige terughoudendheid
op de hypotheekmarkt. Het consumptieve krediet was
echter niet in overeenstemming met de economische situatie, merkte
Rabobank Utrecht. Uitgaven bleven stijgen, vermoedelijk door de
salarisverhogingen in het begin van de jaren zeventig.
De stijgende uitgaven gingen echter ten koste van de behoefte
om te sparen. Daarmee ging de laagconjunctuur toch niet geheel aan
Rabobank Utrecht voorbij. Waren de spaargelden van de Utrechtse
organisatie in 1970 nog met twintig procent en in 1971 met vijfentwintig
procent toegenomen, in 1972 daalde dit percentage naar
negentien procent en in 1973 zelfs naar een kleine negen procent.
“…de spaarder van vandaag en zeker van morgen moet wel een
onbetwiste noodzaak zien voor het aanhouden van een stijgend
spaartegoed, gelet op de inflatie en de onstuimige belastingheffing.
Fataal moet het voor de spaarzin zijn, dat men jaarlijks de kostenstijging
ziet uitgaan boven zijn spaarbaten…”, reageerde directeur
Pot in het jaarverslag over 1972 op deze daling. Toch bleef Rabobank
2 F.Messing, De Nederlandse
economie 1945–1980. Herstel Groei
Stagnatie (Haarlem 1981) 95 en 107
80 81