Download pdf (1,3 MB) - Henk-Jan Panneman

Pot. Hij zou te dominant aanwezig zijn tijdens vergaderingen. Vóór
1980 was de directeur van een onderneming officieel voorzitter van
de OR. Pot wisselde zijn voorzitterschap af met de voorzitter van de
OR. Bestuurslid Bosboom bevestigde dat de directeur een te groot
overwicht op de OR-leden had. Hij stelde voor een bestuurslid bij de
OR-vergaderingen aanwezig te laten zijn om weer een vertrouwensrelatie
op te bouwen. Pot was geen voorstander van de aanwezigheid
van een bestuurslid bij OR-vergaderingen. Hij betwijfelde of het
verschil zou maken in de verhoudingen. Ook het bestuurslid
vertegenwoordigde de macht, redeneerde hij. Bovendien vreesde hij
dat er een wig zou kunnen ontstaan tussen directie en Bestuur. Een
nieuwe wet was op komst (1980) die bepaalde dat bestuursleden en
directeur niet meer konden optreden als voorzitter.
Hun aanwezigheid werd dan facultatief. Zolang die wet niet in
werking was getreden fungeerde degene die de dagelijkse leiding
van het bedrijf in handen heeft als voorzitter van de OR. Pot wilde
weliswaar overwegen terug te treden als voorzitter, als het belang
van de bank daarmee gediend zou zijn, maar voegde daar onmiddellijk
aan toe dat de zaken niet zo eenvoudig lagen.
De moeizame verhouding tussen de OR en de directeur had tot
gevolg dat er weinig animo onder het personeel was om zich verkiesbaar
te stellen. In januari 1979 werd er een nieuwe OR gekozen.
Er konden slechts vijf leden worden benoemd. Na benoeming
bedankte een van hen voor de eer waardoor er vier overbleven.
Rabobank Nederland adviseerde om met zo’n klein aantal geen
nieuwe OR te beginnen. “Ze zeiden dat het officieel niet kon, maar
dat wilde ik eerst uitzoeken”, zegt Henk de Vries die zich verkiesbaar
had gesteld. De Vries kreeg gedeeltelijk gelijk. Er werd geen OR, maar
wel een adviesraad ingesteld. De adviesraad ging niet bij de pakken
neerzitten, maar liet van zich horen door een brief te schrijven aan
het Bestuur. De brief bevatte een reeks klachten over wat er zoal bij
de bank zou leven.
In dit stadium had de adviesraad geenszins de bedoeling Pot naar
huis te sturen. De adviesraad hoopte dat de directeur in staat zou zijn
tot een meer democratische manier van leiding geven. Het Bestuur
schrok van inhoud van de brief, maar twijfelde ook aan het
waarheidsgehalte. Gesprekken met de opstellers van de brief volgden.
Pot was steeds bij deze gesprekken aanwezig, waardoor de
briefschrijvers zich geremd voelden om openheid van zaken te
geven.
De werkelijke problemen kwamen niet naar boven. Het Bestuur
nam de klachten niet al te serieus. Bosboom was van mening dat de
adviesraadleden niet op niveau met de directeur konden praten.
Buurmeijer reageerde laconiek: de problemen bij de bank waren hetzelfde
als elders. Bartels was wel serieus. Hij meende dat problemen
wel wat waren aangedikt, maar dat mocht geen reden zijn om ze niet
op te lossen. In de herinneringen van De Vries trad het Bestuur te
zwak op. Hij begrijpt dat het een lastige taak voor het Bestuur was
om Pot de wacht aan te zeggen. Jarenlang hadden zij intensief
samengewerkt en de bank grootgebracht. Om dan iemand te moeten
meedelen dat het tijd is voor een ander, is geen eenvoudige opgave,
geeft De Vries toe.
94 95