Download pdf (1,3 MB) - Henk-Jan Panneman

satie. Grote moeilijkheden hebben zich na de aansluiting niet meer
voorgedaan. “Als je eenmaal ja zegt, moet je ook meedoen”, was de
mening van Pot.
Minder kantoren, meer mensen
Het advies van Rabobank Nederland om de uitbreiding van het kantorennetwerk
af te remmen, nam Pot ter harte. In 1971 telde de stad
Utrecht twintig Rabobankkantoren. In de daaropvolgende zeven jaar
kwamen er slechts drie kantoren bij. Een nieuwe fase was aangebroken.
Tien jaar lang had Pot aan de Utrechtse samenleving laten zien
waar de Rabobank voor stond, nu moest hij intern aan de organisatie
gaan bouwen. Voor alle Rabobanken met een uitgebreid netwerk
gold overigens dat zij een pas op de plaats moesten maken. Nóg
meer kantoren werd te duur. In plaats daarvan moest men aandacht
gaan besteden aan de modernisering, herinrichting en beveiliging
van de kantoren. Dat was ook een kostbare aangelegenheid.
Rabobank Utrecht besloot alle kantoren te voorzien van kogelvrije
kasruimtes– of balies om overvallen zoals die in mei en juni 1974
plaatsvonden, te voorkomen.
Het aantal kantoren steeg na 1970 dus niet of nauwelijks meer.
Het personeelsbestand groeide daarentegen wel behoorlijk. In 1969
en 1970 waren er in totaal veertig mensen bijgekomen, een groei van
ongeveer 25%. In 1970 werkten er 120 personeelsleden, verspreid
over achttien kantoren. Ook het jaar daarna kwamen er nog eens zo’n
twintig mensen bij, maar verlieten er ook bijna dertig personeelsleden
de bank. Elf vrouwen namen ontslag vanwege hun huwelijk, in
die tijd werd daarover nog gesproken als ‘natuurlijk verloop’.
De gemiddelde leeftijd van de werknemers was in 1971 achtentwintig
jaar, die van mannen lag hoger dan die van vrouwen. Zes jaar
later was daarin weinig verandering gekomen. Meer dan de helft van
de werknemers was tussen de twintig en de dertig jaar oud, vrouwen
waren in het algemeen zo’n negen jaar jonger dan hun mannelijke
collega’s. In het begin van de jaren zeventig ging de Rabobankmedewerker
na gemiddeld tweeënhalf jaar op zoek naar ander werk.
In de loop van de jaren zeventig steeg het gemiddelde aantal dienstjaren
naar ongeveer vier. Ook hierin was er weer een duidelijk verschil
tussen mannen en vrouwen. Mannen bleven bijna twee keer zo
lang bij hun baas als vrouwen. De toename van het aantal dienstjaren
zou kunnen betekenen dat werknemers niet weg wilden omdat zij
het naar hun zin hadden bij de bank. Voor mannen gold dit
waarschijnlijk sterker dan voor vrouwen. Cijfers van het sociaal
jaarverslag uit 1977 tonen dat twee keer zoveel vrouwen als mannen
in dat jaar de bank verlieten. Een belangrijke reden voor hun vertrek
was zwangerschap en ‘huwelijksomstandigheden’, maar bijna de
helft vertrok omdat zij in een andere branche gingen werken en
elders promotie konden maken of salarisverhoging kregen. Voor
mannen was het werken in een andere branche weliswaar ook de
belangrijkste reden voor hun vertrek, maar het betrof een aanzienlijk
lager percentage. Het lijkt erop dat de arbeidsomstandigheden voor
vrouwen minder gunstig waren dan voor mannen.
Deskundigheidsbevordering
Ondertussen was er steeds meer aan gedaan om de werknemers binnen
te houden. Pot besloot het dagelijkse personeelsbeleid dat een
72 73