luik humane biomonitoring in de regio Menen - Steunpunt Milieu en ...

Metabolisme bij de mens:
Absorptie. De humane
blootstelling aan nikkel
gebeurt voornamelijk via
inhalatie, en in mindere mate
via gastro-intestinale en
dermale absorptie.
Onoplosbare nikkel
componenten (bijv.
nikkeloxide, –sulfide of –
carbonaat; dampen van
roestvrij staal) kunnen
worden geïnhaleerd via fijn
stof. Gasvormig nikkel (bijv.
nikkel carbonyl) en aërosolen
van oplosbare vormen
(nikkelchloride, -sulfaat en –
nitraat) worden rechtstreeks
Biomerkers van blootstelling:
Nikkel kan worden gemeten in de urine, in volbloed of in serum. Al deze biomerkers geven een
maat voor recente blootstelling (voorbije dagen) aan oplosbaar nikkel.
Meten van bloostelling bij de mens:
geïnhaleerd. De respiratoire
absorptie verhoogt met de
oplosbaarheid. De gastrointestinale
biobeschikbaarheid varieert
van ongeveer 25% in
drinkwater tot ongeveer 1%
in vezelrijke voeding.
Lichaamsbelasting. Uit postmortem
studies blijkt dat de
hoogste concentratie aan
nikkel in het menselijk
lichaam wordt
teruggevonden in het bot;
daarnaast accumuleert nikkel
ook in de longen, de nieren,
79
de lever en het hart.
Onoplosbare nikkel-
componenten stapelen zich
voornamelijk op in de long en
ter hoogte van de
lymfeknopen.
Excretie. De excretie van
nikkel gebeurt voornamelijk
via de urine. Naast een
biologische pool die snel
wordt geëlimineerd (halfwaardetijd
(t½) van één tot
enkele dagen) is er ook een
lichaamspool met tragere
eliminatie-snelheid (t½ van
enkele maanden).
Blootstelling aan onoplosbaar nikkel (nikkeloxides, -sulfides, -carbonaat of dampen van roestvrij
staal) gebeurt vooral via inhalatie. De nikkelcomponenten zetten zich vast in de long. Aangezien
onoplosbaar nikkel dus slechts heel traag wordt opgenomen in de bloedbaan, zal het weinig effect
hebben op de waarden van nikkel in bloed, serum of urine. Metingen in urine, bloed of serum
weerspiegelen de recente blootstelling (voorbije dagen) aan oplosbaar nikkel (Ni-chloride, -sulfaat,
-nitraat).
Voor blootstelling op de werkvloer werden richtwaarden vastgesteld: de Deutsche
Forschungsgemeinschaft Exposure Equivalent (DFG-EKA) bedraagt 15-45 µg/l in urine en de Finse
Occupational Exposure Limit (F-OEL) bedraagt 76 µg/l in urine. Deze waarden weerspiegelen
concentraties waaraan personen dagelijks blootgesteld kunnen worden op de werkvloer, zonder
dat er schadelijke gezondheidseffecten optreden (Lauwereys and Hoet 2001). Deze waarden
kunnen niet gebruikt worden voor jongeren uit de algemene bevolking.