CAL AINA VON BORA - Geschriften van Maarten Luther

HOOFDSTUK 1
EEN GEHEIM VERBOND BIJ DE NONNEN TE NIMPTSCHEN, 1521
De avond begon te vallen en bedekte met zijn sluier de eerstelingen van de lente, de
sneeuwklokjes en viooltjes, hyacinten en sleutelbloemen, opdat de kille nachtlucht
haar geen kwaad zou doen. Het was een zonnige warme dag geweest, zoals de maand
maart er maar enkele geeft, een ware verkwikking voor de gehele natuur. Nog even
wierp de ondergaande zon haar stralen over de blauwe bergen in het westen, en
overgoot berg en dal, bos en veld met donkerrode goudglans.
Met een weemoedig verlangen rustte de blik van de jeugdige kloosterlinge te
Nimptschen op de veldarbeiders, die zingend ploeg en eg terugvoerden naar het dorp.
Uit de schoorstenen van de kleine huisjes stegen veelbelovende blauwe rookwolkjes
op, terwijl de kinderen in vrolijke reien hun avondspelen dansten op de grasvlakte
rondom de muren van het klooster.
Het is een lieflijke verschijning, deze non, een slanke jonkvrouw van vierentwintig
jaren. Haar naam is Catharina von Bora.
Knap kon men haar weliswaar niet noemen - de stompe neus en de ietwat
vooruitstekende jukbeenderen verstoorden de regelmatigheid van de trekken; ook
ontbrak aan de wangen de frisse blos van de gezondheid, en deed een ziekelijk bleke
gelaatskleur haar ouder schijnen dan zij was; maar toch had zij iets over zich, een
uitdrukking in de ogen, die ieder aantrok. Haar liefdevolle en toch zo peinzende blik,
en de sprekende, zachte trek om haar lippen, verrieden een gevoelig, echt vrouwelijk
gemoed, terwijl tegelijk haar scherpgetekende kin sprak van rustig zelfvertrouwen en
een beslist karakter, en op het hoge gewelfde voorhoofd een edele kalmte en
waardigheid troonde. Zij had iets verhevens over zich, dat van ware zielenadel sprak,
te aantrekkelijker gemaakt door iets echt vrouwelijks dat in haar gehele houding
doorstraalde.
De cel waarin zij zich bevond, was een kleine sombere ruimte zoals kloostercellen
gewoonlijk zijn, maar toch had de hand van de bewoonster door de schikking van het
weinige huisraad en door smaakvolle versiering van haar slaapstede, de indruk van
kaalheid en leegheid er aan weten te benemen. De Abdis vertoefde dan ook graag in
deze cel en had dikwijls gezegd: "Ik weet niet waaraan het te danken is, Zuster
Catharina, dat ik mij bij u zo thuis gevoel. Wat doet u toch, dat men in uw
tegenwoordigheid altijd in zo aangename stemming geraakt, dat men bij u liever komt
dan heengaat?"
De non stond dan aan het venster en had tranen in de ogen. Met onbeschrijflijke
weemoed staarde zij naar buiten, in de stille heerlijkheid van het lentegroen. Aan haar
voeten lag een stuk kostbaar violetkleurig fluweel, dat bij het opstaan van haar houten
zitbankje aan haar hand was ontgleden, en op de vensterbank lagen in een bonte
verwarring verscheidene strengen witte en gele zijde.
Eindelijk ontwaakte de kloosterlinge uit haar gemijmer en als verschrikt raapte zij het
paarse fluweel van de vloer op. Nog steeds voor zich uit starend liet zij zich op haar
bankje neerglijden en zette het aangevangen borduurwerk voort. Het was een
altaarkleed voor de kapel van het klooster, waarop zij twee palmtakken borduurde,
met de woorden: "Gegroet zijt gij, Maria!" De woorden waren al gereed, de
palmtakken had zij echter nog slechts met grote steken geschetst.
Blijkbaar waren de tengere vingers die de zijde vasthielden vermoeid en afgemat:
slechts met trage bewegingen gleden zij over het fluweel en diep bogen zich ook de
18