CAL AINA VON BORA - Geschriften van Maarten Luther

fluisteren: "Nog is het niet de tijd tot juichen. Volgt mij liever zo snel u kunt naar de
wagen!"
Het voertuig was weldra bereikt en de koopman verborg de vluchtelingen tussen de
vaten, die zo zorgvuldig met stro bedekkend, dat er niets meer van zichtbaar bleef.
Daarop haalde hij haastig de nachtuil van zijn post, nam naast deze op de wagen
plaats, en zette de paarden aan tot spoed.
Donker, als een spookachtige, zwarte massa, lag het klooster achter hen, men kon zich
verbeelden een reusachtige doodkist te zien. Geen enkel lichtje meer brandde er: ook
de cel van de Abdis was in duisternis gehuld, de nachtuil had dus met zijn gekrijs de
gewenste uitwerking niet gemist: de heilige vrouw had ongetwijfeld onder de dekens
een schuilplaats gezocht tegen de schrikaanjagende kreten van de ongeluksvogel.
Bewegingloos lagen de nonnen in haar schuilplaats, geen van haar waagde het een
woord te spreken; de doorgestane angst en het nog steeds dreigende gevaar voor
ontdekking lagen nog als een molensteen op haar hart.
Zo verliep ongeveer een uur. Plotseling werd de wagen aangehouden en een ruwe
stem riep: "Wat vervoert u daar?"
Zij hadden de grens van het hertogelijk gebied bereikt.
"Haringtonnen!" klonk het kortaf uit Koppe's mond. "Houd mij niet te lang op, vriend,
ik ben toch al verstijfd van de koude nachtlucht."
Een man beklom de wagen en betastte in het duister de inhoud.
"In orde!" riep hij de voerman toe en in gestrekte draf gingen de paarden verder.
Na begon er leven en beweging te komen in het stro en ook Koppe en Tommitzsch
gaven af en toe een woordje ten beste. De nonnen wilden zich van het benauwende
strodak ontdoen, maar haar bevrijders stonden dat nog niet toe. Toen na enige uren
echter de hemel in het Oosten licht rood gekleurd begon te worden en de eerste straal
van de Paaszon het aardrijk bescheen, ontstond er leven tussen de vaten en als bij
afspraak klonk eenstemmig van de lippen van de geredden:
Christus is verrezen,
Vrij van de banden des doods!
Thans zijn wij verheugd.
Christus is onze vreugd,
Kyri-ëleis!
Leonard had eerst verschikt zijn vinger opgeheven, maar weldra liet hij die zinken en
luisterde naar het gezang, dat hem als in de oren klonk als hemelse muziek. Hij bleef
geroerd zitten en liet het kalm toe dat de nonnen zich om hem verdrongen en hem en
zijn beide metgezellen onder het stamelen van haar dank de handen drukten.
Met heilige geestdrift stond nu Catharina von Bora op en riep met de handen ten
hemel geheven:
"Het Paasfeest is daar! God zij geloofd! Ons Paasfeest; o u woord vol vreugde en
leven! Ach, hoor thans ons opstandingslied, U, Die eeuwig bent in ontferming! Wij
waren als dood, en wij zijn tot het leven weergekeerd. Het graf heeft zijn prooi moeten
afstaan en het leven begroet ons met de gouden gloed van de Paaszon. Halleluja! O
wereld, die ik eens ontvlood, neem mij weder op, want de heiligheid van het klooster
was slechts schijn en bedrog. Neem mij weder op, o wereld, door Gods zon beschenen
en door levende mensen bewoond: in u zal ik God beter dienen dan in mijn ordekleed,
32