Rondetafel 2: Seksueel geweld door professionals in ... - Vrouwenraad

instemming er is, zijn ze volgens mij wel maatschappelijk aanvaardbaar. Er zijn geen klachten en er
volgen dan ook geen procedures.
Het gebeurt ook bij therapieopleidingen. Het voornaamste werkinstrument van de
therapeut/opleider is zijn persoon. Wanneer iemand een therapeutische opleiding van drie jaar
volgt, wordt deze persoon door een therapeutische molen gedraaid, gevormd, gekneed om deze taak
naar behoren te kunnen doen. Wanneer je naar de opleider opkijkt omwille van wat die persoon al
bereikt heeft en je hebt de drang om de préferé te zijn van deze opleider, gebeurt het ook met
onderlinge instemming. Mij zijn gevallen bekend van mensen die tien jaar na de voltooiing van de
opleiding zeggen, dit is mij overkomen. En waar staan we dan?
Hetzelfde gebeurt bij proffen en studenten. Daar is ook sprake van een machtsrelatie. Als de student
geen klacht indient,...
Ik ga akkoord dat seksualiteit onder geen enkel beding thuishoort in een behandelende relatie. Wij
zijn allemaal seksuele wezens. Maar seksualiteit in zijn psychische betekenis is een intermenselijk
gegeven. Dus hoort het toch wel thuis in een therapeutische relatie. Het sijpelt onbewust binnen. Het
is aanwezig binnen de psychotherapie. Ik heb trouwens 20 jaar gewerkt als psychotherapeut en heb
mijn opleiding gevolgd bij prof. Mia Leijssen. Ik heb dus veel vrouwelijke ‐ zelfs meer dan mannelijke ‐
cliënten gehad. Ik ben zelf nooit verliefd geweest op een cliënte. Ik legde de focus op het herstel van
het psychologisch evenwicht van de persoon die voor mij zat, net zoals andere collega's dat in
principe doen. Misschien was ik toch wel een beetje verliefd op mijn cliënten, in de betekenis van
graag zien. Anders had ik niet het gevoel dat ik hen kon verder helpen. Je gaat automatisch mee in
een therapeutisch proces waaraan je steeds verder werkt. Wanneer je een cliënt hebt met een type
van pathologie die je niet echt ligt, gaat de cliënt dat uiteindelijk voelen en kan de therapie niet
verder doorgaan.
Het is meer dan eens gebeurd dat cliënten op mij verliefd werden. Ik vond dat vervelend omdat het
mij soms afleidde van de focus waarop ik gericht was, namelijk het herstellen van het psychisch
evenwicht. Dat werkte dus heel storend, soms in die mate dat je niet verder kon. Dan moet je het ter
sprake brengen en dan heb je ook de taak om eventueel een andere therapeut voor te stellen. Je
vraagt je zelfs af wat je als therapeut verkeerd gedaan hebt ten aanzien van je cliënte, dat zoiets
gebeurt. Soms kan die verliefdheid ook ten goede gekeerd worden. Als je rond die betekenis van
verliefdheid meer informatie kunt verzamelen kan dat een belangrijk element zijn in het proces van
herstel van de cliënte.
Een psychotherapeut weet of voelt aan dat zijn cliënte zich in een afhankelijkheidspositie bevindt.
Dat komt ook aan bod in de opleidingen.
Als therapeut moet je je ook realiseren dat therapieën eindig zijn. Ze stoppen op een bepaald
moment. Maar anderzijds is een therapie nooit afgerond.
Zo'n therapeutisch proces afronden is ook pijnlijk voor de therapeut zelf, zeker als het proces goed
verlopen is.
Wat betreft contact buiten de muren van de therapeutische setting kan het gebeuren dat je je cliënt
in de trein of in de winkel tegenkomt. Als de cliënt dan geen goeiedag zei, deed ik dat ook niet en als
die wel goeiedag zei, groette ik terug.
Volgens Mia Leijssen is het zinvol om het contact na de therapie zeker gedurende drie jaar te
vermijden.
Verschillende cliënten komen immers na een tijd terug op therapie en ze zijn daar ook heel dankbaar
voor. Moesten er tussentijds contacten geweest zijn of er een vriendschappelijke relatie zijn
ontstaan, dan zou een vervolg‐therapeutisch proces onmogelijk worden.
62