Over de grens - rapport - Movisie

geeft er een politieke / sociologische verklaring voor. In de geschiedenis zie je dat overheden liever niet
hebben dat voorlichting gegeven wordt want dan gaan mensen verder denken, een eigen mening
ontwikkelen en dan zien ze de andere kant van de munt. Dan is er geen controle meer op. Datzelfde
zie je in gezinnen. Als een vader met zijn zoon praat over seksualiteit, dan is hij bang dat hij hem
stimuleert om het ook te doen. Terwijl dat hier, in deze samenleving, gestimuleerd wordt’.
3.4 De aanpak
De beroepskrachten die met jongeren werken proberen op allerlei manieren grensoverschrijdend
gedrag te voorkómen en te stoppen. Met jongeren in contact komen en met hen bespreken welke
gevolgen hun gedrag voor henzelf heeft, is de meest gevolgde strategie. De meeste ideeën over de
aanpak van grensoverschrijdend seksueel gedrag van jongeren zijn van toepassing op alle jongeren,
maar er zijn ook voorbeelden van specifieke doelgroepen, waar een algemene aanpak niet lijkt te
werken. Dat geldt in ieder geval voor jongeren met (licht) verstandelijke beperkingen.
Voorlichting en preventief bespreken
Lucy en Patricia van het De Vries College merken dat het op school helemaal niet gemakkelijk is om
seksuele voorlichting te geven en met jongeren te praten over wat zij ervaren binnen seksuele relaties.
Ze benadrukken dat het toch erg belangrijk is, omdat er zoveel op kinderen afkomt, dat het bespreken
van seksueel gedrag hun gevoelens kan kanaliseren. Op de reformatorische school en in
reformatorische gezinnen wordt daar, volgens Paul, vaak anders over gedacht. Hij vindt dat er meer
beleid gemaakt moet worden over wat je per jaar aan de orde stelt. ‘Het zou over relaties en seksuele
vorming moeten gaan. Over de verschillen tussen jongens en meisjes, de ethische kant en over
bijbelse waarden en normen. Ik vind dat er geen stommetje gespeeld moet worden. Het is eerlijk om te
zeggen dat de hoogste normen, die mooi zijn, niet altijd haalbaar zijn. Vooral ouders hopen dat je door
niet te praten, voorkomt dat het gebeurt. Maar ze weten eigenlijk ook wel beter.
Zolang we twee werelden houden, we jongeren het gevoel geven dat ‘we’ het niet doen maar
ondertussen doen ze het wel, dan leer je ze iets slechts aan. Dat heeft ernstige gevolgen. Je krijgt
mensen die naar buiten toe iets veel mooiers laten zien dan hoe het is, een dubbelleven gaan leiden.’
Ook Ossama Abu Amar denkt dat seksueel gedrag meer bespreekbaar moet worden. ‘Ik stel voor het
breder te trekken en het over seksualiteit te hebben. Maar bewaak dan wel dat het ook over
homoseksualiteit gaat, niet homospecifiek maar diversiteit in seksualiteit is al genoeg. Het gaat om drie
gebieden waar het heel belangrijk voor is dat er aan gewerkt wordt. Dat is zelfacceptatie, onderlinge
acceptatie en acceptatie in bredere kring. Onderling is de peergroup: je kunt wel veiligheid bieden maar
Marokkanen zijn heel gemeen tegen elkaar. Ze vertellen elkaar niks, over meisjes wel iets meer maar
een jongen zegt dat hij niet genomen wordt maar uit zijn verhalen lijkt het alsof hij het al lang heeft
gedaan. Dat vertel je niet. We proberen vanuit het project mensen in de gemeenschappen te vinden,
die tolerant staan ten opzichte van homo’s en lesbiennes maar dat is niet gemakkelijk. Als je het hebt
over wat gewerkt heeft in Nederland: de coming out op individuele basis, dat werkt niet in bepaalde
allochtone gemeenschappen.’ Het project i2Rotterdam biedt bezoekers van de digitale huiskamer de
mogelijkheid om allerlei onderwerpen te bespreken en via de site kan ook informatie worden gegeven
over onderwerpen als veilig vrijen of seksuele diversiteit.
Utrecht, mei 2007 * Over de grens 41