Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 12 / 205
„We gaan niet naar buiten door de voordeur,‟ verzekerde Granacci hem. „We gaan de andere
kant uit. Kom mee!‟
Granacci trok Pierfrancesco achter zich aan, opende een nauwe deur in de achtermuur van zijn
studio, en stapte in een tuin. Pierfrancesco volgde hem voorzichtig, keek eerst schichtig links
en dan rechts, nog steeds angstig, nog steeds uitkijkend naar een bandiet die met een mes kon
opduiken uit de vallende duisternis.
Granacci leidde de Borgherini jongen door de tuin. Hij opende een hek, duwde de jongen er
langsheen, opende een ijzeren poort, en dan liep hij een andere binnenplaats in. Granacci liep
links en rechts, stak een overwelfde gang door, opende nog andere deuren en hekjes,
passeerde tuinen en binnenplaatsen, zodat Pierfrancesco snel alle zin van richting verloor.
„Waar zijn we?‟ fluisterde hij.
„Oh,‟ antwoordde Granacci nonchalant, „al deze tuinen en binnenplaatsen zijn onderling
verbonden, maar afgesloten voor de buitenwereld. We zijn bijna aan de studio van Bachiacca!
Kom mee! Wees stil! Je zult mensen schrik aanjagen als je roept!‟
Granacci duwde tegen de deur van een huis, maar de deur was gesloten. Granacci vloekte,
maar dan sloeg hij met de vuist op de panelen en riep, „open de deur, Francesco, ik ben het,
Granacci! Laat ons binnen!‟
Enkele ogenblikken later verschoven ijzeren grendels achter de deur van het huis. Een oud
vrouwtje hield de deur op een kier, gluurde behoedzaam met één oog naar Granacci, en
draaide dan de panelen verder open om de mannen binnen te laten. Vóór hen stond een stevig
gezette man met een krachtig gebeeldhouwd hoofd en lang, zwart piekhaar dat tot op zijn
schouders viel. De man was jong, heel wat jonger dan Granacci. Zijn gezicht was verbrand
door de zon en hij was niet geschoren. Hij droeg een donkere, verwarde baard van enkele
dagen, overal op zijn kaken. Hij had donkere ogen boven een prominente, brede neus en
dikke, sensuele lippen. Bachiacca droeg een lang kleed dat ooit wellicht wit geweest was,
doch waarop nu ontelbare vlekken lagen gespat in alle kleuren van de regenboog, en nog
enkele meer. Hij zwaaide met een borstel in zijn handen en wenkte de mannen naar binnen
met een evenzeer vuile hand, die evenveel tinten vertoonde als zijn kleed. Wanneer de ogen
van Pierfrancesco gewend waren aan het felle licht van verscheidene brandende toortsen,
olielampen en kaarsen die de grote werkplaats met felle stralen overgoten, bemerkte hij dat
Bachiacca even jong was als hijzelf, en dat hij aangekomen was in het domein van nog een
andere schilder.
Granacci zei, „Bachiacca, hoe gaat het met je? We zijn naar jou gekomen omdat ik geen wijn
meer heb! We hebben je iets meegebracht.‟ Hij stak de handen van Bachiacca vol met het
brood en de kaas.
Pierfrancesco had een ander verhaal. Bachiacca luisterde met interesse.
„We zouden de Otto di Guardia, de kapiteinen van de wacht, moeten roepen,‟ stelde Granacci
voor.
„Wat?‟ riep Bachiacca, „die domme ezels? Die kennen zelfs het verschil niet tussen een
eerlijke burger en een dief die in de goten van de straten woont!‟
Granacci merkte luid op dat Bachiacca daarmee iets fundamenteel diepzinnigs gezegd had
over de Florentjnen in het algemeen, wat Bachiacca in een bulderende lach zond.
„Waar is mijn zwaard?‟ schreeuwde Bachiacca naar de oude vrouw. „We gaan naar buiten en
leren die smerige dieven een gruwelijke les! Dat is wat we gaan doen!‟
„Kalm, kalm!‟ riep Granacci. „De dieven moeten nu al in een ander kwartier van de stad zijn,
bezig een andere onschuldige burger in de val te lokken. We zullen hen nooit terugvinden!‟
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009