Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 26 / 205
Pierfrancesco durfde het huis van zijn vader niet te verlaten in de dagen na het gevecht in de
taverne. Hij had te zeer angst weer oog in oog te staan met de Spaanse Neapolitanen. Deze
dag, de feestdag echter, had zijn vader hem naar buiten gegeseld, zodat Pierfrancesco
Granacci waarschuwde. De nieuwe vriend van Pierfrancesco kwam naar het Borgherini paleis
en beide wandelden langzaam naar het oude centrum van Firenze. Pierfrancesco drong er op
aan Bachiacca te halen, hoewel Granacci vreesde dat de jonge schilder opnieuw een gevecht
zou uitlokken. Pierfrancesco was verplicht zich te kleden in zijn opvallende Borgherini pakje
met de rode en gele kleuren. Een groot Borgherini schild was op zijn vest gehecht, maar hij
had zijn edelmans baardje afgeschoren. Salvi di Francesco drong er op aan dat zijn zoon het
familieschildje duidelijk zichtbaar zou dragen in de Medici optocht, maar Pierfrancesco was
niet op zijn gemak, en vreesde steeds opgemerkt te worden door de Neapolitaanse dieven.
Pierfrancesco Borgherini en Francesco Granacci slenterden de Via Larga in; Bachiacca liet
zich achteraan meeslepen. Ze liepen de straat in van het Palazzo Medici, van het klooster van
San Marco, en indien men naar links keek komende van de Duomo, ook van de Kerk van San
Lorenzo. De Via Larga zag zwart van het volk, alsof er daar een markt gehouden werd die
dag. De mensen stonden aan alle vensters en op alle balkons van de straat. Jongelui klauterden
op de daken. Velen schreeuwden de verzamelkreet van de Medici, „Palle! Palle!‟.
De normale trafiek van paardenkarren en ossenwagens en ezels beladen met goederen, was
afgestopt. Wachters blokkeerden de Via Larga voor deze.
De mensen wandelden op hun gemak, zodat vooruit komen in dit gedrang moeilijk was, zeker
als men sneller probeerde te gaan dan de massa. Iedereen had zijn beste klederen aan, alsof er
ergens een Paasmis gezongen werd. Pierfrancesco en Granacci lieten de menigte hen
voortduwen.
De Medici zouden uit hun paleis rijden, dan op de hoek van de Via Larga en de Via dei Gori
kort een bezoek brengen aan hun familiekerk van San Lorenzo, terug naar boven rijden naar
de abdij van San Marco om hun eer te betuigen aan de monniken, en dan terugplooien
opnieuw langsheen de ganse Via Larga, eens te meer richting Duomo, om hun triomf te vieren
doorheen het eigenlijke centrum van Firenze, tot aan de Piazza della Signoria. Ze zouden
ontvangen worden op het stadhuis door de Signoria, de Priors van Firenze.
De drie verveelde en lui wandelende vrienden kwamen van de Duomo. Ze hadden juist de
zijstraat overgestoken die van de Via Larga naar San Lorenzo liep, wanneer ze applaus
hoorden. Vóór hen ontstond een opschudding en het volk drukte voorwaarts naar het Palazzo
Medici.
Soldaten van Firenze renden uit de binnenplaats en duwden de mensen uiteen. De optocht van
de Medici zou binnenkort uit het paleis rijden. De herauten met trompetten, die in de straat
gewacht hadden, begonnen nu in groep te bewegen. De hoge, schrille tonen van de bazuinen
vulden de straat boven de kreten van bijval van de menigte uit. Een groep van twintig
trommelaars volgde, gekleed in Medici kleuren. Ze stapten de Via Larga in. Ze sloegen een
dreigend tromgeroffel dat de straat op en af rolde, de kinderen schrik aanjoeg, en ook angst en
afgrijzen opwekte in de omstanders.
„Waarom is het toch,‟ vroeg Pierfrancesco zich af, „dat het geluid van trommels zulk effect
van dreiging heeft op de mensen? Misschien is dat wel omdat de trommels slaan zoals ons
hart en de trillingen in de lucht ons diepste bestaan raken. Ik houd niet van trommels!‟
De mensen achter Pierfrancesco duwden elkaar meer en meer samen om toch een glimp op te
vangen van de illustere mannen die binnenkort zouden uitrijden.
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009