Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 14 / 205
een toeschouwer in ernst met plezier die chaos bekijken? Alle intentie en ziel verdwijnen in
dat gedrum! Perugino hoopte nooit zoveel schepsels samen op een paneel. Bachiacca werkte
ook met Andrea del Sarto gedurende een tijd. Misschien heeft hij een speciaal idee
opgevangen bij Andrea. Zijn figuren zien er uit zoals zijn grotesken, zijn grotesken van
bloemen en planten.‟
Granacci draaide zich rond om sympathie voor zijn opinies te vinden bij Pierfrancesco, maar
Pierfrancesco stond met open mond een groot, bijna beëindigd schilderij te bewonderen dat
op de ezel van Bachiacca stond. Enkel een landschap in de achtergrond ontbrak aan het
schilderij. Bachiacca zou dat voorzeker later invullen met palmbomen en zichten van
exotische tuinen. Het schilderij was een portret. Het toonde een jonge vrouw die ernstig uit
het paneel naar Pierfrancesco keek.
Het meisje droeg een scharlaken rode, fluwelen rok die rond haar hals afgezet was met
hermelijn. Haar lange mouwen eindigden eveneens in hermelijn. Het rijke hermelijn daalde
zelfs langs haar schouders en opende laag vooraan om haar mooie nek te omlijnen, tot op de
zwelling van haar kleine borsten. Ze had een hoge nek en een lang gezicht dat in profiel
getekend was, doch naar de toeschouwer gericht. Ze hield haar hoofdje uitnodigend scheef.
Haar linker oog hield Pierfrancesco vast in een donkere, verrukkende blik. De wangen van het
meisje waren zeer bleek. Niet de minste toets van roze maakten haar trekken meer levendig.
Bachiacca had haar geschilderd in fijn chiaroscuro om het delicate volume van haar gelaat
wondermooi te benadrukken. Het bleke van het gelaat van het meisje en haar ganse
voorkomen wekten gevoelens van delicaatheid en kwetsbaarheid op in Pierfrancesco, zodat
hij naar haar toeging als wilde hij haar troosten. Nochtans kon ze wel een betoverende nimf
zijn, dacht hij. De lange maar dunne neus van het meisje begon hoog tussen haar ogen, en
eindigde pas net boven haar roze lippen. Haar mond lag dicht en weinig uitnodigend gesloten.
Het meisje trok echter haar lippen samen tot iets minder dan een glimlach. Haar bovenlip was
kort, maar vochtig en gezwollen.
Pierfrancesco ging nog dichterbij en keek naar haar ogen. Die waren zeer donker en groot en
duidelijk, niet in haar gelaat gezonken, en niet verborgen onder lange wimpers. Hij zag dat
haar wenkbrauwen geplukt waren tot een dunne zwarte lijn, die de smalle bogen van haar
ogen perfect omlijnden. Haar weelderig donker bruin haar was in dikke trossen gevlochten,
zodat een dubbele band van knopen haar breed voorhoofd bekroonden. De trossen daalden
dan langs beide zijden van haar gezicht tot ze laag beneden haar schouders eindigden. Achter
de vlechten lag er nog meer donker haar, golven van haar, gekamd tot achter haar rug. Ze was
een schoonheid, een bleke feeks van Firenze, een woudnimf van de bossen die de heuvels van
de stad bedekten. Haar handen lagen zedig in haar schoot, haar slanke, lange vingers
ineengestrengeld.
Het leek aan Pierfrancesco alsof dit meisje er op gewacht had hem in haar charme te
bedwingen. Ze lachte toch spottend naar hem, en keek alsof ze hem al die tijd al verwacht
had, en wist dat hij zou verrukt zijn, gevangen door haar alabastere fijnheid. Dit meisje
verpersoonlijkte de waardige en kuise liefde, met een belofte van meer. Ze was het beeld dat
hij zich in zijn geest reeds vele jaren gevormd had van het meisje dat hij graag had ontmoet,
en waarop hij verliefd kon worden, het meisje dat hij zou willen huwen. Ze was de
vereenzelviging van gratie en kwetsbaarheid, die echter uitnodigde om omhelsd te worden.
Maar Pierfrancesco was er zeker van dat ze ook koppig kon zijn en eigenwijs, een meisje van
wie het gemoed snel kon veranderen, een ware Florentijnse vrouw.
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009