Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 44 / 205
Op hetzelfde ogenblik ontmoetten twee andere mannen elkaar in een kleine kamer. Ze zaten
in een lelijk, grimmig kasteel gebouwd op een heuvel in het land van de wijngaarden buiten
Firenze. Het kasteel was onsierlijk en zeer oud. Het was ook verwaarloosd. Groene planten en
boompjes groeiden in spleten in de muren. De planken van de houten poorten waren
opengespleten van de harde zon en de sterke vorst, en niet hersteld. De vestiging bestond uit
een eenvoudige structuur van vier hoge muren en vier ronde torens op de hoeken, alle
opgericht uit ruwe, afgeschuinde stenen. Boven de massieve poorten, geplaatst zonder
verbeelding in het exacte midden van de voorgevel, rees een andere, hoge, vierkantige toren.
Het was een kasteel uit vervlogen tijden, toen alle kastelen versterkt moesten zijn om de
bewoners tegen bandietenbenden te verdedigen. Binnenin, tegen één van de muren, stond een
klein paleis met vele kamers en zalen, maar dat huis leek ook al vergeten en verlaten.
De twee mannen spraken in één van de ronde verdedigingstorens.
Eén van de mannen was de Neapolitaanse Spanjaard die Pierfrancesco Borgherini aangevallen
had. Hij was gekleed in dezelfde donkere, smerige, zweetbevlekte lederen vest en broek die
hij gewoonlijk droeg. Dit was zijn uniform, het uniform van een huurmoordenaar. Een lang,
dun zwaard hing in een schede aan zijn gordel. De man klemde zijn hand op het heft van dit
zwaard. Hij was zenuwachtig. Hij zocht excuses voor zijn mislukkingen.
„Ja, we hebben gefaald, uwe Hoogheid,‟ gaf hij toe, „ik ben akkoord, we hebben gefaald. De
jonge man heeft teveel vrienden die hem beschermen. U hebt ons niet van hun aanwezigheid
gewaarschuwd. Zijn vrienden verschijnen uit het niets en ze lijken hem altijd te begeleiden. In
de taverne werden we aangevallen door tenminste twintig mannen. De taak waarvoor U ons
betaalt is veel gevaarlijker dan we dachten. We zijn twee maal vals, verrassend geslagen. We
moeten meer geld hebben en meer mannen.‟
„Je vraagt steeds meer geld maar je levert nooit af,‟ antwoordde de andere man koud. Hij
vertrok zijn verdroogd, bijna papier-wit gezicht tot een grijns. „Je kunt beter doen wat ik eis.‟
„We hadden de jongen twee maal vast,‟ protesteerde de huurling. „We zijn nu tenminste
zeker: de jongen weet niets af van wat U zoekt. Hij kent geen geheim. Hij was angstig. Hij
zou gesproken hebben. Hij was verrast van wat we vroegen. Ik ben er van overtuigd dat hij
van niets afwist! Monniken zouden met hem spreken, maar ik zag geen reactie in zijn ogen
toen ik hem vroeg wat hij wist. U heeft zich vergist. Ik ben er zeker van: de jongen en het
meisje weten nog van niets! We jagen achter spoken!‟
„Indien de jongen nog niet gecontacteerd is, dan zal dat gebeuren in de nabije toekomst. Daar
ben ik van overtuigd! Hij is de uitverkorene. Mijn bron is betrouwbaar. Dus, in de toekomst
wil ik geen overvallen meer op hem! De families zullen wantrouwig worden en hem met
krijgers bewaken. Volg de jongeman en het meisje; doe hen volgen door andere mannen. Ze
mogen niet wantrouwig worden. Laat me weten wanneer er iets gebeurt. Verzeker er je van
dat de monniken niet met hem praten, of met haar, en indien ze het toch doen, en je kunt het
niet vermijden, waarschuw me dan dadelijk.‟
„Hoe lang moeten we die twee volgen?‟
„Zo lang als nodig. Maanden, jaren desnoods.‟
„Dat zal U kosten, Hoogheid!‟
„Ik verdubbel je beloning. Huur de mannen die je nodig hebt. Ik wil resultaten.‟
„Dan zal ik doen zoals U verlangt, Hoogheid.‟
De Neapolitaan knielde voor de in karmijnrode geklede arrogante man. Hij kuste de grote
robijn op de ring aan de lange, delicate vingers van de man. Hij verliet de kamer, liep langs
een wenteltrap die in steen uitgekerfd was naar beneden, sprong op zijn paard aan de poort, en
reed terug naar Firenze.
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009