Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 30 / 205
Acciaiuoli juffrouw te dienen. Meester Bachiacca schildert haar portret; haar vader kent hem
dus en vertrouwt hem.‟
Hij offreerde zijn arm aan Margherita. Ze legde de tippen van haar vingers op zijn arm.
„Mijn min begeleidt me steeds naar de studio van Bachiacca,‟ vertelde het meisje.
Pierfrancesco vervloekte zijn vriend inwendig, want Bachiacca had hem niet gezegd dat hij
het meisje kon ontmoeten in zijn schilderswerkplaats. Hij lachte vriendelijk en wandelde aan
de zijde van Margherita. Ze gingen uit de Via Larga naar het centrum.
„Wat is er gebeurd met mijn meester schilder?‟ vroeg Margherita.
Al de tekenen van een vechtpartij waren nog te zien op het gezicht van Bachiacca: een
gekneusde, blauwe wang, een roze kin, blauwe plekken op zijn nek, een zeer zwart oog en
gesneden wenkbrauwen. De Francesco‟s en Pierfrancesco leden nog steeds van pijnlijke
ribben en gekneusde huid op verscheidene plaatsen van hun lichamen. Ze probeerden hun
gezicht niet te vertrekken wanneer iemand uit de menigte te bruusk op een zere plaats duwde
of er aan trok, maar Margherita kon niet vermoeden dat de vrienden in een straatgevecht
verwikkeld waren geweest.
„Meester Bachiacca viel van de trappen in zijn werkplaats,‟ probeerde Pierfrancesco, luid
genoeg opdat de schilders achteraan hem zouden horen, waarop Bachiacca ongelovig naar de
hemel keek en zijn armen in protest opende. De vrienden van Pierfrancesco wandelden dicht
achter Pierfrancesco en Margherita.
Margherita zag niet de verbazing van de schilders wanneer het koppel gratievol schreed zoals
twee koninklijke hovelingen. In elk geval was Pierfrancesco nu zo fier als een Franse baron.
Wanneer Pierfrancesco zo vóór hen wandelde, keken de schilders hem in sceptisch ongeloof
na. Ze vroegen zich af hoe een angstige, schichtige pauw zoals Pierfrancesco een zulke mooie
jonge vrouw van Firenze kon verleiden, zelfs een edelvrouw, in zulke korte tijd. Ze hadden zo
iets gewoon voor onmogelijk gehouden. Pierfrancesco draaide zich om en knipoogde naar zijn
vrienden. De schilders moesten hun vuisten in hun mond duwen om niet in lachen uit te
barsten.
Na een tijdje gluurde Pierfrancesco opnieuw over zijn schouders. Hij was blij dat niet alleen
de twee Francesco‟s volgden, maar ook twee van hun vrienden.
„Er is meer volk hier,‟ merkte Margherita op.
Pierfrancesco was een ogenblik verstrooid. „Ja,‟ antwoordde hij. „Kan ik U later weerzien?‟
vroeg hij.
Margherita amuseerde zich goddelijk. Ze had weinige aanbidders gehad te Montegufoni, maar
in de weinige weken nadat ze aangekomen was in Firenze had ze reeds twee
huwelijksaanvragen geweigerd, en meer aanzoekers hadden zich op het Palazzo Acciaiuoli
aangemeld. Margherita wist dat Salvi Borgherini een huwelijk voorgesteld had tussen haar en
zijn zoon Pierfrancesco, maar haar vader had toentertijd beleefd maar kordaat geweigerd. Hij
had zijn misprijzen getoond voor de trage zoon van een middelmatig gegoede maar anders
onbeduidende nieuwe rijke zoals Salvi dei Borgherini. Salvi had niet echt het definitieve in de
weigering van haar vader willen erkennen en hij had het Acciaiuoli paleis verlaten met een
lichte hoop op een akkoord. Margherita wist dat de weigering finaal was. Haar vader kwam
zelden terug op iets dat hij beslist had. De Acciaiuoli misprezen de Borgherini, zoveel was
een feit.
Maar Margherita gaf toe dat ze geen afkeer had voor deze jongen, uiteindelijk. Ze voelde zich
op vreemde wijze aangetrokken tot deze Pierfrancesco. In plaats van zijn directe, onhandige
avances af te wijzen had ze daarom een beetje toegegeven aan hem. Pierfrancesco was niet
wat ze in een man verwachtte. Hij was veel wat ze gewoonlijk minachtte in een man. Hij leek
angstig, zenuwachtig, onzeker en idioot, en hij was te beleefd. Ze wou een man die haar kon
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009