Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

„Wat moeten we doen?‟
Het Borgherini Enigma. Blz.: 42 / 205
Salvi di Francesco dei Borgherini was even verbaasd. Roberto Acciaiuoli was één van de
rijkste mannen van Firenze. Het geld van Roberto was oud, en zijn familie had er veel van.
Zijn handelsverbindingen grepen ver de wereld in. Zijn familie had ooit Hertogen van Athene
geteld, en vrouwen van de Acciaiuoli waren getrouwd met de Medici – zij het in de Popolani
tak die gevochten had tegen de directe familie van Lorenzo Il Magnifico, maar toch Medici.
Deze Roberto Acciaiuoli vroeg aan hem, Salvi Borgherini, wat te doen?
Salvi zei, „ik weet ook niet wat ik moet doen. Moeten we iets doen? We hebben te weinig
informatie om te handelen. Het geheim van de sleutels is niet geopenbaard aan mijn zoon, nog
niet, en ik veronderstel ook niet aan je dochter. We moeten wachten.‟
„Het geheim is niet geopenbaard aan mij, niet aan mijn zoon, niet aan mijn neven. Het werd
ook niet geopenbaard aan jouw familie. Ja, wachten is alles wat we kunnen doen. Ik haat
wachten!‟
Roberto hield de stilte een tijdje. Hij speelde met de papierbladen die op zijn tafel lagen. Hij
verschoof ze en stak ze door elkaar. Hij was aan het denken. Salvi onderbrak hem niet.
Roberto zei, „ik dacht op een bepaald ogenblijk dat het te vroeg was om mijn dochter en je
zoon te verloven.‟
„Jij hypocriet,‟ dacht Salvi di Francesco, „je vond de Borgherini een te nieuwe en niet
voldoend rijke familie voor je dochter! Je smeet me bijna uit je paleis, ruw en vierkantig. Er
was geen sprake van of het te vroeg of te laat was voor een huwelijk. Wat is er veranderd?
Voel je in je beenderen en in je vlees, net zoals ik, dat er iets op til is met onze kinderen? Vind
je het, zoals ik, vreemd dat de levens van onze kinderen naar elkaar getrokken werden?‟
Roberto keek uit zijn diepgezette zwarte oogjes naar Salvi en vervolgde, „dat is nog steeds het
geval; het is nog steeds te vroeg voor een huwelijk. Margherita heeft reeds verschillende
aanzoekers geweigerd, en ik ben niet helemaal zeker of ik mijn wil aan haar kan opdringen.
Neen, dat is niet echt waar, ik wens mijn wil niet op te dringen aan haar, want ze is mijn
liefste dochter. Ik hou van mijn dochter; ze is het mooiste Acciaiuoli juweel; ik koester haar
als mijn dierbaarste bezit. Ze is een mooie jonge vrouw. Ze groeit snel op. Ze sprak thans in
andere bewoordingen over je Pierfrancesco dan in het verleden, in lieve woorden, in andere
woorden dan ze sprak over de andere jonge mannen die ze ontmoette.‟
Salvi bleef zwijgen en genoot van zijn zwijgen.
Roberto sprak verder, „veronderstel eens dat we hen elkaar zouden laten verder zien?
Veronderstel dat we ons niet in hun weg zouden zetten en de dingen op hun loop lieten, zoals
ze willen komen, voor Margherita en Pierfrancesco? Veronderstel natuurlijk dat we een oog
in het zeil houden, maar de loop der dingen hun gang laten gaan, en uitkeken naar wat er
verder gebeurt?‟
„Dat zouden we kunnen doen,‟ stemde Salvi Borgherini in. Hij hield nog steeds zijn gezicht
strak, maar zijn hart juichte, want de Acciaiuoli sloten niet langer een huwelijk uit tussen een
Borgherini en een Acciaiuoli. Hij vermoedde hoe moeilijk zulke beslissing had moeten komen
voor iemand zoals Roberto di Donato, maar hij begreep dat de Acciaiuoli te nieuwsgierig
waren naar het geheim van de Predikant om deze kans aan hen te laten voorbijgaan.
Geheimen hielden steeds hoop op beloning in. Hoe groter het geheim, des te groter de
beloning, de winst, de schat, of de macht. Dat konden de Acciaiuoli niet laten liggen! De
Acciaiuoli plaatsten dus hun schaakstuk op het bord, Margherita, naast Pierfrancesco, dacht
Salvi. De koningin was op het bord. Wat zou Pierfrancesco zijn: een koning of een pionnetje?
Salvi jubileerde inwendig. Hij ook frommelde echter aan de papieren nu. Hij maakte zich
zorgen. Hij hield van Pierfrancesco. Hij was harder geweest met de jongen dan met zijn
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009