Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 46 / 205
Panciatichi, de Tornabuoni en de Peruzzi. Daarna liet Salvi het over aan Pierfrancesco om
minder belangrijke transacties op zijn eentje af te sluiten.
Aldus gebeurde het op een sombere dag van november, te midden een hagelstorm, dat
Pierfrancesco een bericht van zijn vader moest afleveren aan Roberto di Donato dei
Acciaiuoli. Roberto aanvaardde de brief zwijgzaam, keek welwillend naar Pierfrancesco, en
bestudeerde hem alsof hij elk haar op zijn hoofd wou tellen. Pierfrancesco werd er onwennig
bij. Vanaf die dag bracht Pierfrancesco zulke brieven één tot twee maal per week naar de
Acciaiuoli. Roberto Acciaiuoli nam de berichten steeds zelf aan, gaf Pierfrancesco
schouderklopjes, praatte hoofs met hem, en zelfs trok hij Pierfrancesco zijn kantoor in om
over zaken te praten. Nog later inviteerde Roberto Pierfrancesco om te blijven eten ‟s middags
of ‟s avonds, en aan de tafel zat dan Margherita die haar vader zo onschuldig en lief bediende
alsof ze klaar was om in een klooster te treden.
Pierfrancesco vond zichzelf een onhandige idioot in het begin; hij wist niet waar naartoe met
zijn handen en voeten. Hij dacht dat hij in zijn antwoorden blunderde, werd rood telkens hem
iets gevraagd werd, en voelde zich een lompe plattelandsjongen in het grote, voorname
Palazzo Acciaiuoli. Noch Margherita noch Pierfrancesco durfden naar elkaar te kijken. Ze
deden alsof ze de botte, plagende opmerkingen van de broeders van Margherita en de allusies
van de Acciaiuoli neven die ook aan tafel uitgenodigd waren, noch hoorden noch begrepen.
Pierfrancesco en Margherita bemerkten ook niet de kleine, licht spottende lachjes op de lippen
van Roberto wanneer de twee elkaars aanwezigheid schenen te negeren. Dit gebeurde een
paar keer, en daarna meer regelmatig; de atmosfeer ontspande zich allengs, en Pierfrancesco
kon minder zenuwachtig aan de Acciaiuoli tafel zitten en toetasten.
Wanneer nadien Pierfrancesco met een bericht kwam, stelde Roberto hem voor gedag te
zeggen aan zijn kinderen, zijnde Margherita. Roberto zei dan aan Pierfrancesco in welke
kamer of zaal Margherita was, en waar hij haar kon vinden.
Na Kerstmis zei Roberto aan Pierfrancesco dat zijn dochter die namiddag naar de schilder
Bachiacca moest. Onder voorwendsel van ziekte van zijn wacht, vroeg hij aan Pierfrancesco
of hij vrij was haar naar de studio te begeleiden, haar escorte te zijn. Pierfrancesco verraadde
bijna gans de afspraken met Margherita door de boeken van zijn vader die hij nog in zijn
handen droeg, op de vloer te laten vallen.
Pierfrancesco begeleidde aldus Margherita zonder wachter naar het huis van Bachiacca. Dit
gebeurde bijna elke keer nadien.
De derde keer was Margherita echt boos.
„Het is gewoon niet meer normaal,‟ beet Margherita zoals een boze slang, in de straten, recht
buiten de poorten van het Palazzo Acciaiuoli. „Er is iets verdachts aan de gang. Dit lijkt
helemaal niet op mijn vader!‟
Ze duwde een vastberaden kin hoger, een gebaar dat Pierfrancesco al had leren kennen als een
begin van een boze bui.
„Wat is mijn vader aan het doen? Is hij me aan het verkopen zoals een slavenmeisje? Wil hij
me uit het huis omdat wat ik eet te duur is voor hem? Denkt hij dat ik een oude vrijster zal
blijven, ongehuwd, ontsierd, en verlaten? Wil hij me overhandigen aan de eerste de beste
idioot? Wil hij me aan je plakken?‟
Pierfrancesco wist reeds dat hij beter niet protesteerde op zulke momenten. Margherita kon
capricieus en koppig zijn, en niets dat hij kon zeggen kon dan haar stemming veranderen. In
die maand van december van 1512, een maand van een gure winter waarin zware regenvlagen
de stad geselden, en ijskoude winden krachtig uit de bergen naar beneden door de vallei van
Firenze bliezen, hadden Pierfrancesco en Margherita elkaar zo goed leren kennen dat
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009