Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 28 / 205
zich heen. Ze duwde mannen en vrouwen kordaat van haar meesteres af, en beschermde haar
links en rechts. Wanneer de oranje geklede vrouw een gepresenteerd koekje kon bemachtigen,
bracht ze het zoete ding delicaat naar haar mond en draaide haar hoofd naar Pierfrancesco. De
vrouw was een jong meisje. Ze was adembenemend mooi.
Pierfrancesco snakte naar adem en staarde. Het meisje leek gefascineerd te zijn door zijn blik,
want haar koekje bleef halverwege vóór haar geopende mond hangen. Ze veegde wel een
kruimel weg van haar lippen met een lange vinger, maar bleef naar Pierfrancesco kijken met
grote, vragende en indringende ogen. Pierfrancesco morste de helft van zijn wijn, hetgeen de
spanning brak die hem aan het meisje hield. Hun blikken waren niet meer verbonden.
Pierfrancesco draaide zich ogenblikkelijk en perfect op zijn hielen om, wat niet gemakkelijk
om doen is, en van hem een volslagen idioot had kunnen maken als het op de verkeerde
manier uitgevoerd werd. Hij draaide in de goede richting zonder onhandig te struikelen. Hij
toonde het meisje even zijn rug, maar was in twee stappen bij Bachiacca.
Bachiacca was nog steeds aan het drinken bij de wijnstalletjes. Hij praatte met twee vrienden
en hij wist niet waar Pierfrancesco gebleven was. Pierfrancesco greep de schilder bij de
schouders. Bachiacca draaide zich om, morste eveneens zijn wijn, en had al een vuist klaar
om toe te slaan. De vuist bleef waar ze was en ontspande zich wanneer hij zag dat het enkel
Pierfrancesco was die hem zo bruusk onderbrak in een prettig gesprek. Pierfrancesco kon
vooreerst niets zeggen, want hij had zijn tong verloren. Hij hield echter zijn hand op en wees
met zijn duim naar iets achter zich. Bachiacca keek in die richting, over de schouders van
Pierfrancesco, en bemerkte het meisje. Ook de mond van Bachiacca opende. Dan glimlachte
hij.
Pierfrancesco bracht zijn mond dicht bij het oor van Bachiacca en fluisterde, „dat is het meisje
van het portret!‟
„Is ze dat nu?‟ stelde Bachiacca, kalm en koud vast alsof hem dat weinig kon schelen, maar
met rijzende vermaking.
„Ik ben er zeker van dat ze het is,‟ zei Pierfrancesco, „alstublieft, stel me aan haar voor!‟
„Pierfrancesco, ben je er wel zeker van dat je dat wilt doen?‟ kwam Granacci tussen. Hij had
naar het tafereel gekeken met groeiende verbazing en vrees. „Vrouwen zijn lastposten, en dat
meisje is een kwelling!‟
„Ja, ik wil dit,‟ drong Pierfrancesco aan, opgewonden en al een beetje kwaad, want hij was
ongeduldig. „Alstublieft, stel me voor! Alstublieft!‟
Bachiacca kon niet langer weerstaan aan de smekende vraag van Pierfrancesco. „Goed, goed,‟
zei hij. „Laten we dan gaan. De teerlingen zijn geworpen.‟
Hij stapte voorbij Pierfrancesco, die hem gewillig volgde, en die eens te meer in de goede
richting op zijn hielen draaide.
„Een goede morgen aan U, vrouwe Margherita,‟ zei Bachiacca toen hij op het meisje afging.
Het meisje keek geen enkel ogenblik naar Bachiacca. Ze hield haar lichaam een beetje scheef
en bleef voorbij de schilder naar Pierfrancesco kijken, die van achter Bachiacca kroop en
dichterbij kwam.
„Een goede morgen ook aan U, meester Francesco,‟ glimlachte het meisje, maar ze hield haar
ogen op Pierfrancesco.
„Mag ik U mijn vriend voorstellen, Pierfrancesco di Salvi dei Borgherini? Pierfrancesco, dit is
juffrouw Margherita di Roberto dei Acciaiuoli!‟
De mond van Bachiacca bleef gesloten, maar de lippen van Pierfrancesco en Margherita
openden opnieuw, dit keer tot een „O‟ en ze maakten grote ogen. Ze bleven daar staan,
verbaasd, sprakeloos, enigszins verveeld met de situatie. De koek van Margherita hing nog
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009