Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 32 / 205
„Mensen komen en gaan bij de werkplaats van Bachiacca. Ik veronderstel dat er geen kwaad
is wanneer een vriend van de meester schilder hem bij toeval bezoekt wanneer ik er ook ben.‟
„Neen, ik denk van niet. Per toeval!‟
Pierfrancesco nam een steegje naar de Duomo, een steegje dat leeg was van mensen.
Hij zei, nog steeds fluisterend, „indien ik misschien aan je vader zou vragen je af en toe te
bezoeken, zou hij dan daartoe zijn toestemming geven?‟
„Daar twijfel ik aan. Wegens één of andere reden lijkt hij niet veel te houden van de
Borgherini. Maar we kunnen het altijd proberen met hem te praten.‟
Pierfrancesco keek naar Margherita. Zijn hart sprong naar de hemel. Hij genoot van het „we‟,
voelend dat hij beviel aan Margherita en dat ze aanvaardde hem beter te leren kennen. Hij
durfde niet in zijn geluk te geloven. Hij hield zijn hoofd met fierheid in de hoogte.
Plots stonden vier mannen die uit een zijstraat opdoken in hun weg. De mannen hadden
gelopen; ze waren bijna ademloos. Ze stapten nu langzaam maar resoluut naar het koppel en
naar de dienstvrouw. Een man die gekleed was in zwart leder leidde de groep. In zijn
wreedaardig gezicht flitsten zeer kwade ogen, en de man zwaaide zijn armen breed langs zijn
lichaam, alsof die gebaren zijn vastberadenheid moesten ondersteunen. Pierfrancesco
herkende met afgrijzen de Neapolitaanse dieven. De leider keek wraakzuchtig, want hij had
een lang, bloedig litteken in zijn gezicht. Rode aders toonden zich op zijn gebroken neus en
een vuil verband was schuin over zijn hoofd gebonden. Zijn baard was dikker dan vroeger, en
hij droeg andere kleren, maar het was dezelfde man.
Pierfrancesco nam de arm van Margherita vast en stopte haar. Margherita draaide zich naar
hem toe. Hij zag dat ze boos was. Maar dan waren de Neapolitanen op hen. Margherita was
zich van geen kwaad bewust. De mannen waren slechts argeloze voorbijgangers voor haar. De
mannen zouden uit de weg gaan. Wanneer dat echter niet gebeurde, en de mannen hen
omringden, verscheen er verbazing en angst in haar ogen.
Eén van de Neapolitanen pakte de dienstvrouw vast, plaatste een smerige hand met zwarte
vingers op haar mond en hield haar aldus onschadelijk gemaakt. De vrouw wrong en vocht,
maar kon niet vrijkomen.
De Neapolitaanse bandiet zei met een ruwe stem, „zo, de Acciaiuoli en de Borgherini zijn
uiteindelijk samen gekomen! Vertel me wat je weet, jongen! Welke aanwijzingen heb je? Wat
zullen de Acciaiuoli verder doen? Hebben de monniken met jullie gepraat? Spreek op!‟
Pierfrancesco was overdonderd. Hij stond tussen Margherita en de man, stak haar weg achter
zich en hield zijn twee armen op zijn rug, aan de beide zijden van Margherita. Margherita
bewoog niet. Ze begreep dat dieven hen onderschept hadden. „Neem onze beurzen maar laat
ons gerust!‟ schreeuwde ze van achter de schouders van Pierfrancesco.
„Oh neen,‟ antwoordde de dief terwijl hij zijn hoofd heel dicht bij dat van Pierfrancesco
bracht.
Pierfrancesco wendde zijn gezicht af, want de stinkende, naar knoflook en ajuinen ruikende
adem van de man was ondragelijk. Hij zag zo van dicht bij de sluwe grijns in het pokdalig
gelaat en de dikke poren in de huid van de man.
De dief opende een lang, Spaans, gekromd mes.
„Hoeveel weet je, jongen? Vertel het me of ik snijd een oor af van de kleine feeks!‟
Pierfrancesco beefde op zijn benen. Hij hield zijn armen nog steeds beschermend om
Margherita en duwde haar achteruit. Hij was echter vastberaden te vechten. Hij had er geen
idee van wat hij zou moeten weten, zoals de man vroeg. Hij kon noch twisten noch pleiten
vóór Margherita. Hij zou waarschijnlijk woest neergeslagen worden, maar hij moest vechten.
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009