Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 50 / 205
fresco dat moest geschilderd worden in de grote zaal van de Signoria. Dit fresco was een
opdracht van de vorige republikeinse Signoria geleid door Piero Soderini. De nieuwe
Signoria, de Medici-Signoria, liet het project vallen. Vele kunstenaars van Firenze
veronderstelden daarom dat de modellen slechts voor een ter dode veroordeeld werk waren
dat nooit gerealiseerd zou worden, en eigenlijk hadden ze gelijk. De kunstenaars sneden de
modeltekeningen in de Zaal der Pausen in stukken, en dat was wellicht een huldebetuiging
aan Michelangelo, want het bewees zonder twijfel hoeveel grote kunstenaars van Firenze een
stuk van het werk van Michelangelo op prijs stelden en wilden nabootsen, maar Granacci
koesterde een wrok tegen Bandinelli daarvoor, de Bandinelli die als één der eerste de
modelbladen aan stukken had gesneden. Granacci voelde een ongezonde jaloersheid in
Bandinelli voor de kunst van Michelangelo.
Pierfrancesco hield van Andrea‟s evenwichtige composities, zijn fijne en delicate kleuren, en
de moeilijke maar perfect uitgevoerde vloeiende overgangen tussen zijn kleurenvelden.
Margherita trok haar schouders op voor de open bewondering van Pierfrancesco. Ze
bekritiseerde het gebrek aan inspiratie van Andrea, het gebrek aan gevoelens, het gebrek aan
vurigheid en zijn gebrek aan karakter. Andrea was te lichtvoetig voor haar en te vredig, te
eenvoudig, te zeer sober in zijn uitdrukking. Maar Margherita moest ook toegeven dat geen
andere schilder van Firenze zoveel bedrevenheid kon toeleggen en zoveel zachtheid kon
tonen. Pierfrancesco vond de schilderijen van Andrea poëtisch, geordend, kalm en sereen.
Andrea had juist een “Aankondiging” in de abdij van San Gallo beëindigd en Pierfrancesco
was dat werk gaan bezoeken samen met Andrea. Pierfrancesco vond het bijzonder geslaagd
en hij hield ervan. Voor Pierfrancesco was Andrea del Sarto de perfecte schilder, de schilder
die nooit een fout maakte. Andrea legde in detail uit hoe hij een teder gevoel, tot slechts een
glimp van tederheid, in zijn schilderij had gebracht, en hoe handig hij de figuren in zijn
compositie geordend had. Deze voortreffelijke, delicate technieken konden niet waargenomen
en ontdekt worden door Margherita, omdat ze nog niet zoveel over schilderkunst geleerd had
als Pierfrancesco. Voor Pierfrancesco was Andrea een zeer subtiele kunstenaar die prachtig
mysterie bracht in zijn figuurgroepen, in warme en stralende kleuren. Pierfrancesco was soms
zo getroffen door de schilderijen van Andrea dat hij er de tranen van in zijn ogen kreeg.
Pierfrancesco was de enige om op te merken dat de gezichten van de Madonna‟s van Andrea
in tekeningen, fresco‟s en schilderijen van de laatste maanden op elkaar leken. De gezichten
waren meestal rond, met donkere ogen, korte neuzen, wijde en open monden met volle lippen.
Andrea was in verlegenheid gebracht. Hij bloosde en vertrouwde aan Pierfrancesco toe dat hij
verliefd geworden was, en geobsedeerd werd door de gelaatstrekken van zijn geliefde.
Pierfrancesco fluisterde aan Andrea hoe hij verliefd was geworden op Margherita, enkel door
haar portret te zien bij Bachiacca. Andrea was echter zeer ongelukkig, want de jonge vrouw
op wie hij verliefd was, was getrouwd. Haar naam was Lucrezia di Baccio del Fede en haar
echtgenoot was een hoedenmaker genaamd Carlo di Domenico Berretaio, ook genoemd Carlo
da Recanati. Andrea was zeer ongelukkig, en vermits Pierfrancesco niet in een veel betere
stemming was, trokken de twee enige troost uit het opbiechten van elkaars miserie.
Pierfrancesco was nauw verbonden geweest in vriendschap met Granacci en Bachiacca; zijn
ware vriend en vertrouweling werd Andrea del Sarto.
Pierfrancesco en Margherita keken nu rond in de studio van Andrea del Sarto. Ze gaven hun
commentaar op de ontwerpen voor Carnaval. Margherita was snel verveeld, en geen schilder
houdt van ongevraagde suggesties over zijn schilderijen terwijl hij aan ze bezig is, dus verliet
Pierfrancesco Andrea weer. Hij liep met Margherita naar de plaats van Bachiacca. Hij trok
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009