Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 20 / 205
geloven dat de vlegels die Pierfrancesco aangevallen hebben enkel gewone dieven waren. Ik
zal wel samenzweringen ruiken waar er geen zijn. En toch ...‟
Hij keek naar Pierfrancesco, die plots heel bleek werd.
Pierfrancesco greep naar de arm van Granacci. Granacci spilde zijn wijn. De greep van
Pierfrancesco deed Granacci zulke pijn dat hij zijn gezicht vertrok, en kwaad naar
Pierfrancesco keek, die fluisterde, „die man daar, ik ben er zeker van, was één van mijn
overvallers. Hij leidde de groep. Hij komt nu de herberg binnen en, oh God, met zijn drie
trawanten. Ze komen door de deur! Het zijn die mannen die me aangevallen hebben!‟
Pierfrancesco maakte zichzelf kleiner, plaatste zijn arm op de tafel en leunde erop om zijn
gezicht achter zijn hand weg te steken, alsof hij naar het tafelblad zonk om te drinken. Hij
bekeek de mannen doorheen zijn vingers. Bachiacca, die zijn rug naar de deur had, gluurde
over zijn schouders en zag vier smerig kijkende, arrogante mannen, gekleed in donkere
lompen van broeken en lederen vesten binnenkomen. Ze kwamen naar voren om een plaats te
zoeken om neer te zitten.
Bachiacca zei, „van Spanjaarden gesproken, die vier zijn Neapolitanen! Maar het zijn geen
Italianen! Ik heb hen al voordien in de stad gezien, aan de andere kant van de Arno. Vrienden
van mij hebben mijn aandacht op hen getrokken. Iedereen vermijdt hen. Die mannen hebben
niets goeds voor; ze zijn gevaarlijk. Het zijn gehuurde moordenaars! Ze weten hoe met
messen te vechten.‟
Hij aarzelde, keek naar Granacci, en riep dan opeens heel luid, „die mannen kunnen niet een
vriend van mij ongestraft aanvallen! Ik kan Firenze niet overlaten aan Neapolitaans gespuis!‟
Bachiacca sprong op van de tafel en liep direct met lange, vastbesloten passen in de richting
van de binnentredende mannen, zijn drinkkan gevuld met wijn nog steeds in de hand.
Granacci greep naar de andere zijde van de tafel om Bachiacca tegen te houden, maar hij was
te laat. Bachiacca was op weg naar een ramp.
De Neapolitaanse straatvechters hadden juist een tafel gevonden en zaten twee aan twee aan
elke kant. Ze keken nieuwsgierig rond, maar zagen Bachiacca slechts wanneer hij al recht
vóór hen stond. De mannen waren verbaasd, maar niet ogenblikkelijk op hun hoede.
Zonder verder tijdsverlies riep Bachiacca hen toe, „jullie willen kwaad aan één van mijn
vrienden, een Borgherini? Jullie zullen geen vriend van mij aanraken, gootvlooien! Ik zal
jullie leren een Florentijn aan te randen! Het is niet omdat jullie, Spanjaarden, een veldslag
gewonnen hebben dat jullie in Firenze alles kunnen doen wat jullie maar wensen!‟
Bachiacca stampte zijn voet hard in de rug van de man die het dichtst bij hem zat, zodat de
man bijna over de tafel keilde. De man vloog tegen de botte kant van het tafelblad en snakte
naar adem. Tegelijkertijd goot Bachiacca al zijn wijn in de nek van de man ernaast en smeet
hem zijn beker op de kop. Daarna bokste hij met zijn vuisten op het hoofd van de man die hij
juist een stamp had gegeven.
De handen van de twee andere Neapolitanen doken in hun vest naar messen. Bachiacca had
echter al een driepotig stoeltje in zijn handen. Hij sloeg het hout in het gezicht van de derde
trawant. Die man plooide in twee en blokkeerde de vierde om van achter de tafel Bachiacca te
bereiken.
Bachiacca had daarmee de tijd om te roepen, „mannen van Santa Maria Novella, aan mij, aan
mij!‟ Hij riep daarmee de verzamelkreet van het kwartier van Firenze waar de herberg in lag.
In een half ogenblik stond de ganse herberg recht. Geen man van Santa Maria Novella was
bevreesd voor een goed gevecht. Banken en stoelen vielen om, tafels werden uit de weg
gegooid. De herberg stond in lichterlaaie.
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009