Het Borgherini Enigma - Theartofpainting.be

Het Borgherini Enigma. Blz.: 48 / 205
Pierfrancesco had zich al hetzelfde afgevraagd sinds een paar weken. Het was allemaal veel te
duidelijk, te klaarblijkelijk voor hem ook. Hij was ineens een vertrouwensman en zelfs een
raadgever geworden van zijn anders zo geheimvolle vader. Hij werd naar het Acciaiuoli paleis
gestuurd en Roberto duwde Margherita dan letterlijk in zijn handen, hoewel voordien
diezelfde Roberto geweigerd had een Borgherini zelfs maar in aanmerking te nemen als een
waardige aanzoeker voor zijn dochter. Roberto di Donato en Salvi leken de beste vrienden
geworden te zijn, die met elkaar best konden opschieten. De Acciaiuoli werden een
bevoorrechte partner van de Borgherini. Wat was er gaande, inderdaad? Behalve het feit dat
Margherita aan zijn zijde wandelde, kon Pierfrancesco geen buitengewone verandering
opmerken in zijn leven of in zijn status. De veranderingen waren klein en geleidelijk. Kon het
zijn dat hij, en ook Margherita, niet meer hadden dan domme, ongezonde twijfels? En wat
indien inderdaad Roberto en Salvi uiteindelijk toch besloten hadden hun kinderen samen te
brengen? Zou hij, Pierfrancesco, iets anders moeten doen met die kennis dan gelukkig zijn?
Hij had niets tegen een kleine duw, hier en daar. Hij schepte er zelfs genoegen in.
Pierfrancesco vreesde slechts één ding. Het was zo gemakkelijk nu alleen te zijn met
Margherita, en dat was wonderbaar, maar het was ook gevaarlijk. Pierfrancesco was zich
bewust van een impulsieve trek in zijn eigen karakter. Het was fijn tegen Kerstmis de handen
te raken en twee weken later hand in hand te wandelen. Pierfrancesco vreesde dat hij zich op
Margherita zou gooien één dezer dagen, en dan zou doen wat hij zo erg verlangde: die
vochtige, rode lippen van haar lang en hartstochtelijk te kussen. Iedere nacht droomde hij van
zulke kus. In zijn meest roekeloze verbeelding drukte hij haar zacht lichaam tegen het zijne,
voelde haar beven en langzaam maar hartstochtelijk reageren op zijn omhelzing.
Hij verwachtte dan echter eerder een harde slag van de hand van Margherita op zijn wang, het
einde van hun wandelingen, een open schandaal onder de Acciaiuoli en de Borgherini, en een
eeuwige verbanning uit het Palazzo Acciaiuoli, met op de koop toe een reputatie een vuile
pervers te zijn, om het geheel te bekronen. Pierfrancesco zuchtte dus, nam de hand van
Margherita, drukte die enkel net een beetje teveel, en zei haar niet bezorgd te zijn. Ze
wandelden aldus verder, verzonken in gedachten, en bekeken op de Ponte alle Grazie de
modderige waters van de winterse Arno.
Pierfrancesco bleef de ganse dag bomen over die sombere gedachten. Hij was bezorgd om
twee dingen. De vader van Margherita wilde haar duidelijk naar Pierfrancesco drijven. De
aandringende initiatieven van Roberto konden op het meisje wel eens het tegengestelde effect
hebben. Misschien moest hij toch maar praten met Margherita en haar uitleggen wat hij voor
haar voelde, haar zeggen dat hij het niet erg vond, en eerder blij was met wat haar vader deed,
haar vertellen wat zijn toekomstplannen waren. Plannen had hij in overvloed. Hij was echter
verlamd van de schrik verworpen te worden. En dus bleef hij zwijgzaam op de Ponte alle
Grazie, ontmoedigd, en hij staarde met Margherita in het olieachtige water dat onder hen
vloeide. Hij gluurde toch uit een hoek van zijn oog naar de mannen aan de beide zijden van de
Arno. Hij zag die beide geduldig wachten en met interesse kijken naar de vliegende meeuwen
en de zware, grijze wolken in de hemel. Deze mensen volgden hen, inderdaad, en dat was de
tweede angst van Pierfrancesco. Pierfrancesco beeldde zich in dat één van die mannen betaald
werd door Roberto dei Acciaiuoli, de andere door Salvi Borgherini. Maar hij zag zelfs nog
een andere vent aan het einde van de brug staan. Hij wist uit de kleren van die man, gans in
bruin en veelgedragen leder, dat deze man een Spanjaard was, en die kennis maakte hem meer
dan zenuwachtig. Maar wat kon hij doen?
Copyright © René Dewil Versie 1 Aantal woorden: 120618 Juli 2009