Achter de lijn. - Centrum voor Taal & Onderwijs

duur ook lage muurtjes van antwoorden mee begon te bouwen. Ze luister‐
den, stelden vragen en bouwden hier en daar een stelling. Eerst een heel
lage zodat het vrolijke vrouwtje er makkelijk op kon klauteren om de muren
op te metselen. En dan een wat stevigere, want de muren van antwoord
reikten nog lang niet hoog genoeg. Het vrolijke vrouwtje vond het fantas‐
tisch hoe de wijzen die stellingen neerzetten: getimed, geruisloos en in een
wonderwel samenspel bevestigden ze planken op ladders, bouten in moe‐
ren, richtingaanwijzers op splitsingen en een veiligheidsriem aan elke etage.
Zo kon dat vrolijke vrouwtje, dat nu eens een voet omsloeg en dan weer
een rib kneusde, ijverig verder bouwen, weer en wind trotserend. Enkel als
de sneeuw te dik lag – en dat gebeurde in die jaren wel eens vaker – liep
het vrouwtje de zonneheuvel op en nam ze wat tijd om zich te warmen.
Op een mooie dag in jaar 3 was de eerste muur van antwoord helemaal
klaar: strak, recht, met zeven bouwlagen. De vier wijzen keken en knikten;
het vrouwtje voelde zich heel eventjes zweven en de professor telde: 'één'.
Even later kon het vrouwtje ook een punt zetten achter de tweede muur
van antwoord: strak, recht, verrassend. De vier wijzen keken en knikten;
het vrouwtje zweefde een ietsje langer en de professor telde: 'één, twee'.
Voor de derde muur van antwoord werkten het vrolijke vrouwtje en de vier
wijzen lange maanden intens samen; het werd een grillig bouwwerk, dyna‐
misch en complex. Maar toen het helemaal klaar was, keken de wijzen en
het vrouwtje ernaar en knikten naar elkaar. Het vrouwtje zuchtte opge‐
lucht. En opnieuw telde de professor: 'één, twee, drie'. Jaar 4 was intussen
verstreken. Het vrolijke vrouwtje had enkel nog een beetje. Niet meer. Ze
schudde de brokjes van dit en de brokjes van data, selecteerde er enkele en
ging opnieuw aan de slag. Gelukkig stonden er al een stelling en wat op‐
stapjes klaar zodat het metselen goed vorderde. Het werd een dikke muur.
De wijzen en het vrouwtje knikten en gaven elkaar de hand: dat hebben wij
goed gedaan, leken ze te schudden.
Niet veel later – het was op een vrijdag – spraken de professor en het
vrouwtje af op het kantoor waar ze vier jaar en een beetje geleden ook sa‐
men zaten. In de schemering van de vroege vooravond telden ze: 'Eén,
twee, drie, vier', en lachten. 'Ik ben voldaan', zei de professor. 'Ik ook!',
antwoordde het vrouwtje. En net op dat ogenblik hoorden ze iemand roe‐
pen: 'Tijd voor bubbels!'
Lieve, 01.03.2010