Debat Talking Heads - Demos

jongeren en hun ouders. Via workshops geschiedenis, cultuur, dans, muziek, poëzie tonen ze
dat die groep ook van zich laat horen, daar waar men het niet verwacht.
Gie: Het beleid hoeft dus niet de juiste uitgangspunten te hebben, als er maar op één of
andere manier onderaan creativiteit ontstaat.
Allel: Ik wil toch even wijzen op het woord ‘tonen’. Men toont het. Ik wil niet alles afbreken.
Er gebeuren heel toffe en positieve dingen in de stad Antwerpen. Mooie initiatieven. Maar ik
merk ook dat er heel wat organisaties bestaan die heel inventief zijn om op gelijk welke
manier toch maar zichzelf te bedruipen. Het zijn meestal autochtonen, die de nodige
diploma’s hebben, die gelijk wat verzinnen. Men houdt het beeld van de sukkelachtige,
gehandicapte allochtoon voor ogen die voortdurende begeleiding en hulp nodig heeft. Dit
beeld blijft men behouden omdat men daar heel sterk van afhangt. Deze mensen leven van
deze problematiek.
Gie: Eigenlijk zitten we met een dubbele situatie. Men verzet zich tegen de
stigmatisering, maar omdat die stigmatisering ook geld oplevert, gaat men dit op een
bepaald moment gebruiken en cultiveren.
Allel: Ik zeg niet dat het bewust gebeurt. Als je uitrekent hoeveel geld er wordt besteed aan
diversiteit en naar vzw’s vloeit, kan je moeilijk zeggen dat de overheid niets doet. De
overheid investeert enorm veel. Maar als je naar de resultaten kijkt, zijn die minimaal. Op het
vlak van kunst zijn heel wat experimenten niet meer dan bezigheidstherapieën. Als elk
individu zich kan ontplooien, bijstuderen, avondschool volgen of aan kunst doen, dan is het
resultaat miniem. Het is ‘empatisch’ miniem.
Gie: De afgelopen jaren is er toch meer ruimte gekomen voor diverse initiatieven in
Antwerpen. Neem bijvoorbeeld Moussem of het 0090-kunstenfestival dat vanuit de
Turkse gemeenschap gegroeid is. Een aantal zaken worden toch meer zichtbaar?
Allel: Moussem is een apart verhaal. Moussem heeft zich de laatste jaren geprofileerd (als
nomadisch kunstencentrum) in Antwerpen. Het is één van de grootste organisaties. Bon. Ik
wil het daar niet verder over hebben. De meeste muzikanten en kunstenaars bij Moussem
worden overgebracht uit Marokko of komen uit het buitenland. Moussem reikt de hand uit
naar het buitenland, maar heel wat jongeren die hier bezig zijn komen niet aan bod. Ik geef
maar een klein voorbeeld. Als je jouw oor te luister zou leggen bij de onderkant, wat hun
wensen en verwachtingen zijn, wat zij van Moussem denken, ga je hoge ogen trekken. Maar
Moussem heeft ondertussen een hele structuur en een heus apparaat ontwikkeld. (...)
Moussem doet goed werk. Het wordt vanuit de overheid gesteund. Er zijn organisaties die
Moussem sturen. Er is heel wat politiek die daar rond hangt. Je krijgt een situatie in
Antwerpen waarbij de ene organisatie alles bepaald, stevig onderbouwd is en alles kan doen.
Anderen, die behoeften hebben aan iets anders, komen niet aan de bak. Dat bedoel ik met die
centralisatie. Moussem krijgt binnenkort een apart kunstenhuis dat volledig nieuw wordt
gebouwd. Dat is een rare situatie.