Debat Talking Heads - Demos

Michael: Die afhankelijkheid van de kunstenaar speelt ook in het theater. Op het einde van de
twee of vier jaar subsidie moet je als theatermaker opnieuw bij het beleid aankloppen. Dat
maakt je, als theatermaker, sowieso zwak en afhankelijk. Afgezien van de nood aan goede
omkadering en doorstroming zoals in het verhaal van de VRT, gaat goede kunst, van wie die
ook komt, vaak in tegen gangbare normen. Kunst die vaak niet van bovenuit gestructureerd of
gestuurd wordt maar zich gewoon laat tonen. ‘Hier zijn we en we doen het!’ Ik hoop dat
vanuit die onderkant, waarover Allel spreekt, jongeren het talent bezitten, de weg vinden en
agressie hebben om te zeggen: ‘hier is ons werk, voila!’ Want vanuit de VRT moet je dit niet
verwachten.
Gie: De instellingen zijn traag en zullen oppikken wat reeds bekend is bij het publiek of
de markt?
Michael: Zulke organisaties zijn marktontvankelijk en politiek gestuurd. Je mag niet alles
enkel op die organisaties taxeren.
Gie: Wat is de rol van de overheid om jongeren van onderuit kansen te geven?
Michael: Het begint allemaal bij het onderwijs. Zoiets vertrekt heel vroeg bij het zorgen voor
een goed referentiekader en aangepast aanbod. Veel vroeger dan 18 jarigen zoals in het
kunstendecreet wordt aangegeven.
Jan: Als de kunstenwereld of artistieke wereld, die zichzelf zo graag profileert als openminded
en zonder grenzen, niet in staat is mensen kansen te geven, zitten we met een groot
probleem. De overheid kan doen wat het wil, maar alles start en eindigt bij de artistieke
wereld zelf.
Gie: Is het de taak van de overheid te legitimeren en subsidiëren wat de markt vandaag
erkent als kwalitatief en belangrijk of moet de overheid complementair zijn aan de
markt?
Jan: Zoals Michael reeds zegt, moet het beginnen bij onderwijs. Dus meer geld naar onderwijs
en minder naar de kunstenwereld. (lacht)
David: Je kan allochtone kunst negeren, zoals lang is gebeurd. Je kan het ook programmeren,
waarover het nu vaak gaat. Maar ik vind braaf programmeren ook een vorm van negeren. Dat
is het incorporeren van het systeem en het vervolgens onschadelijk verklaren. Ik weet niet of
dat de meest gunstige ontwikkeling is. Als we met allochtone kunstenaars werken ben ik
geïnteresseerd in hoe hun manier van werken en kijken ook iets zegt over mijn manier van
werken en kijken. In hoeverre de dialoog tussen die twee kunstenaars leidt tot de verrijking
die we elk afzonderlijk niet zouden kunnen bereikt hebben.
Gie: Deel je dan heel concreet het verhaal niet teveel op in ‘wij’ tegenover ‘zij’? Is het
artistieke verhaal van iemand met Marokkaanse roots per sé anders dan wat jij zou
vertellen?