Debat Talking Heads - Demos

Hazim: Binnen de idee van multiculturaliteit uit de beginjaren ’90 was het bijzonder moeilijk
om eigen cultuur en culturele eigenschappen te kunnen uitbouwen. Woestijn 93 is ontstaan als
reactie op uitsluiting. 10 jaar later bestaat het fenomeen ‘uitsluiting’ niet meer. Wij zijn hoe
langer hoe meer bezig met ‘zoeken’ in plaats van met ‘uitsluiting’. We hebben de afgelopen
decennia grote stappen voorwaarts gezet.
Gie: Michael, jou kan verweten worden dat je de diversiteit in de samenleving als
grondstof gebruikt of misbruikt en tegelijk weinig ruimte geeft aan kunstenaars van
diverse afkomst op de planken. Hoe sta jij hier tegenover?
Michael: Ik ben een parasiet. (lacht) Mijn taak als artistiek leider van het Arsenaal ligt nu
anders dan als kunstcreator, regisseur of acteur. Diversiteit zal nu meer aan bod komen. Maar
theater is mijn inziens een marginaal, burgerlijk medium. Je moet dat ook zo behandelen. Het
publiek bestaat voornamelijk uit Vlaamse bourgeois. Als je beseft dat dit je publiek is, heeft
dat ook voordelen. Ik ben niet erg geïnteresseerd in marginaal theater, in een randcircuit
waarbij mensen over de vloer komen die helemaal eens zijn met al wat je doet. Theater krijgt
heel veel aandacht in kranten. Voor mij is theater een perfect laboratorium om de dingen
waarmee je bezig bent aan te kaarten. Theater kan optimaal een plek zijn waar nagedacht
wordt over de samenleving. Theater is meer dan wat er gebeurt in de zaal. Het gaat ook om
wat er de dag voordien of nadien erover in de krant wordt gepubliceerd, als breekijzer. Toen
ik de voorstelling en het boek aan het maken was over asielzoekers kwam ik op allerlei
plekken terecht, van TVZ tot het koninklijk commissariaat. Ik mocht interviews bijwonen. Je
leert als theatermaker je plaats in de samenleving. Heel veel mensen liggen niet wakker van
theater. We mogen dat niet overschatten.
Gie: We willen niet voorbijlopen aan het belang van artistieke uitingen. Als je als
artistiek leider aan het Arsenaal je meer bezigt met beleidsmatig theater in te vullen,
opteer je dan voor een artistiek parcours waarin de diversiteit in Mechelen
gerepresenteerd wordt, of zoek je eerder het artistieke ‘pur sang’ op. Een artistieke
keuze of sociale keuze ...?
Michael: Het onderscheid tussen amateur en professioneel zijn aan het vervagen. Het gaat niet
meer zomaar op. Volgend jaar starten we in Mechelen met Rwina, een aantal jongeren van
Magrehbijnse, Turkse, Marokkaanse of Algerijnse afkomst, die op eigen initiatief gestart zijn.
Ik ga hen gebruiken bij een locatievoorstelling, als stadsgidsen op een bus. Zij gidsen het
publiek door de stad. Het onderscheid maken tussen een sociaal artistiek project of artistiek
project hekel ik. Het hoeft niet anders ingeschaald te worden. Als ik theater maak, is dat om te
communiceren met het publiek, waarvan ik weet, nogmaals, dat het om de gemiddelde
Vlaamse bourgeoisie betreft. Ik reken mezelf daar nota bene ook toe. Ik denk dat theater in
dat opzicht een goed medium kan zijn om die burgers mee te pakken met de voorstelling. Je
moet dat ook meepakken in je voorstelling, op de scène.
Gie: Hazim, je zei net dat we grote stappen voorwaarts hebben gezet op het vlak van
diversiteit. Heb je het gevoel dat het voor theatermakers of acteurs, afkomstig uit de
migratie, makkelijker is geworden om vandaag een plek te veroveren in de
podiumkunsten. Krijgen zij de nodige kansen?