Corsa 156: Lustrum editie - WTOS Delft

Die hadden we hier in het dorp nog niet
gezien. Ineens een lange jongen met
donker haar, Rien? Zitten jullie hier? Heel
WTOS blijkt tegenover het terras in een
huisje te zitten. Nou ja, heel WTOS, ik dus
niet, maar in ieder geval wel Betting,
Schuurhuis, Pieterse, Amy, Nol, Sandra en
Guido.
Meteen begint Guido over zijn streeftijd.
7.45u. Angst bekruipt me. 7.45u zo snel!
Dan ga ik die Amateurs A van WTOS niet
eens op een hoop rijden. Woensdag was
het parkoers toch ook al 11 uur. Hier en
daar wat minder pauze. Hier en daar net
een tandje groter, maar 11 – 7.45u dus 3
uur en 15 minuten sneller. Zou dat er wel
inzitten?
Vrijdagochtend aan het ontbijt. Morgen is
het zover. Gelukkig heb ik me niet van de
wijs laten brengen door Guido. Wederom
goed gegeten. Wederom losgefietst
wederom ’s middags een extra pizza op
het terras. Wederom de volledige
kaasplank leeggegeten na het avondeten.
Aan mij zal het morgen niet liggen.
Dag 5
Koud, waarom is het zo koud? Snel naar
de start. Vak 2 toerder 2000 tot? Meteen
in Bart zijn wiel naar voren. Ruim 50 op
de teller Op naar de voet van de Croix de
Fer. Buitenplaat bij de stuwdam volle bak
door. Gelukkig is de linkerbaan nog vrij.
Overal langsop. Terug naar het
binnenblad. Rustig blijven, het wordt een
lange dag. 39 23. blijven malen. Korte
afdaling en weer door. In de verte een
grote groep. Om mij heen vrijwel
niemand. Vanaf de kant word geroepen
dat ik op plek 130 rijd. Blijven gaan.
Net onder de top aangesloten bij een
grote groep. Voldaan kijk ik om me heen.
Allemaal “wedstrijdnummers” de eerste
20 minuten heb ik al binnen.
Aan de voet van de Telegraphe kan ik me
niet meer bedwingen. Helemaal uitgerust
van het in de groep hangen demarreer ik
meteen. Ik zit immers in de wedstrijd
groep dus hier is het koers. Niemand
reageert. Even later zie ik dat twee
mannen mijn voorbeeld toch gevolgd
hebben. Met een mooi tempo rijden we
naar de top.
Aan de voet van de Galibier sluiten een
paar mensen terug aan. Bij de
bevoorrading stop ik even voor eten en
drinken. Eenmaal op de fiets kom ik
enkele bekende gezichten tegen uit de
groep. Gelukkig doemt in de verte het
eerste steile stuk alweer op. Meteen weer
door. Die plakkers in je wiel daar moet ik
niets van hebben.
Op de top pik ik net aan bij een groepje
Italianen als gekken vliegen we naar
beneden. Even later zie ik ze nog gekker
verder vliegen. Dit is me teveel. En dan
nog zo’n auto van de organisatie, die
binnendoor voorbij komt in een bocht.
Rustig wacht ik op een paar mannen
achter me. Gezamenlijk rijden we kop
over kop naar de Alpe d’Huez.
Nog steeds vol goede moed. Kom ik een
goede zes uur na mijn start aan de voet
van de Alp. Wederom een stemmetje in
mijn hoofd. Rustig blijven, je bent er nog
niet.
8 km onder de top merk ik inderdaad dat
ik er nog niet ben. Het tempo wordt lager.
Voor de tweede keer vandaag moet ik
terug naar de 25. Eerder op het steilste
stuk van de Galibier leek het me vooral
verstandig. Hier is het pure noodzaak. De
laatste kilometers worden een lijdensweg.
Hier en daar haal ik gelukkig nog wat
mensen in. (Eentje bleek er lek te
hebben) en uiteindelijk kwam onverwacht
toch de laatste km. Vol sprintend vlieg ik
de parkeerplaats op. Nog een man
voorbij, de enige sprint die ik ooit heb
gewonnen. Uitgeput, voldaan, eigenlijk
volmaakt gelukkig. Heerlijke macaroni
met appelmoes bleken mijn beloning en
natuurlijk mijn tijd. Guido had gelijk.
7.45u was makkelijk haalbaar.
1983 - 2008 15