You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
En tijdens zo’n dag op een hoek van het<br />
parcours zie je natuurlijk vier mooie<br />
koersen langs komen, maar je ziet ook<br />
nog een hoop andere mooie dingen. Wat<br />
me dit keer vooral is opgevallen is de<br />
autistische neigingen van een hoop<br />
mensen. Ik kan me wel voorstellen dat als<br />
je geen enkel verstand hebt van<br />
wielrennen en van niks weet, dat je dan<br />
niet direct weet wat er aan de hand is als<br />
je aan komt fietsen en al die hekken ziet.<br />
Maar als daar dan twee mannetjes met<br />
een hesje, een fluit, een vlag, geen<br />
portofoon, maar wel een accreditatie bij<br />
staan, dan lijkt het me toch logisch dat je<br />
hen even vragend aankijkt. Zo van:<br />
“jongens, wat is hier de bedoeling?”. Maar<br />
de overheersende reactie was meer<br />
zoiets: “Oh jee, een afzetting, ze willen<br />
vast dat ik er niet door ga, shit, die twee<br />
gasten horen er vast bij, pas op, pas op,<br />
niet aankijken, dan laten ze me er vast<br />
nooit meer door, snel, snel, zelf een<br />
oplossing zoeken... oeioei, wat<br />
ingewikkeld met al die hekken, dan maar<br />
snel de weg op...” En zo fietsten die<br />
mensen dan midden op het parcours,<br />
waarna Jodi en ik natuurlijk begonnen te<br />
schreeuwen dat ze er als de sodemieter af<br />
moesten.<br />
Dat kon dan weer twee reacties<br />
opleveren. Ofwel algehele gelatenheid,<br />
geen enkele reactie of emotie in het<br />
gezicht, ofwel totale verontwaardiging,<br />
beide kwamen voor. Het toppunt was een<br />
man van diep in de vijftig, vermoedelijk<br />
een onderzoeker net weggerend van zijn<br />
proefopstelling in electro, die met zijn<br />
fiets de weg op reed, de hekken zag en<br />
vervolgens al schuimbekkend brieste<br />
“eruit, eruit, hoe moet ik eruit...<br />
verdomme verdomme... ik moet eruit”.<br />
Andere toppers waren sommige Aziatische<br />
uitwisselingsstudenten die probeerden<br />
hun barakkenkamp aan de Korvezee te<br />
bereiken. Dan was er natuurlijk ook nog<br />
het type asociaal, waar je er minimaal één<br />
hebt op zo’n dag. In ons geval was dat de<br />
bestuurder van een donkergroene Citroen<br />
XM station die twintig meter voor de<br />
hekken stopte, wij dachten om even te<br />
denken hoe hij om kon rijden, maar<br />
vervolgens vol gas, tussen twee<br />
lantaarnpalen door, dwars door het gras,<br />
het parcours opscheurde. Ach ja, hij<br />
moest misschien nodig plassen, je weet<br />
nooit.<br />
Ook genieten zijn sommige excuses om er<br />
toch door te mogen. “Hoe kom ik dan bij<br />
het Shell station?”, “Sorry mevrouw, die is<br />
niet bereikbaar, u kunt bij de Makro<br />
tanken, die is het dichtste bij”, “ja maar,<br />
dat haal ik niet meer”, “oh, echt niet,<br />
waarom brandt uw lampje dan nog<br />
niet...”, “oh ja”, “dag mevrouw”.<br />
En natuurlijk moet ik niet alle mensen<br />
vergeten die wel heel erg leuk<br />
reageerden, vroegen wat er aan de hand<br />
was, nog even een rondje bleven kijken<br />
en daarna vriendelijk gedag zeggend<br />
verder gingen. Of papa die met zijn<br />
kleuterende zoontje en dochtertje bij de<br />
koers kwam kijken, die toen ze weggingen<br />
ook allebei renner wilden worden.<br />
En al die autisten, misschien is het ook<br />
wel heel normaal. Wat is dat nou voor iets<br />
belachelijks, voor een stelletje van die<br />
mallotige wielrenners van je fiets af<br />
moeten stappen en tien seconden moeten<br />
wachten. Snappen die wielrenners dan<br />
niet dat je je trein moet halen, echt nodig<br />
moet tanken, plassen of naar je<br />
proefopstelling in electro moet. Misschien<br />
is het logisch als je niet snapt wat<br />
wielrennen is en het woord ‘criterium’ nog<br />
nooit hebt gehoord. Als ik morgen een<br />
wegafzetting voor het NK openluchtdammen<br />
tegenkom, dan snap ik die<br />
reacties misschien wel...<br />
1983 - 2008 39
Change language