Corsa 156: Lustrum editie - WTOS Delft

naar identiteit is typisch voor de
puberteit. Het andere element van de
quarterlife crisis is terugkijken en dat
gebeurt juist eerder.”
Hoewel het begrip pas in de jaren
negentig bekend werd, bestaat de term al
veel langer. Psychoanalyticus Elliot Jaques
– dezelfde man die de midlifecrisis
bedacht – introduceerde de quarterlife
crisis al in 1965. Het is destijds nooit
opgepikt. Ook toen werd de doelgroep
gedefinieerd tussen de 25 en 35 jaar en
ook toen al was er kritiek op de naam. Die
suggereert immers dat je op die leeftijd
pas op een kwart van je leven zou zijn.
Wat levensverwachting betreft is de term
thirdlife crisis accurater, maar quarterlife
klonk nou eenmaal beter, zo redeneerde
Jaques.
Oudere generaties zijn geneigd te denken
dat het om verwend gedrag en een
luxeprobleem gaat. De jonge mensen van
nu hebben meestal alle kansen om iets
moois van hun leven te maken. Maar
volgens Breeuwsma zijn die ouders juist
een van de oorzaken. „De ouders van nu
hechten sterk aan waarden als vrijheid en
eigen keuzes maken. Zij passen niet meer
in het patroon van hun eigen ouders, voor
wie er na de oorlog weinig te kiezen viel.
De vrijheid die zij hun kinderen nu
meegeven, neemt de noodzaak voor
pubers weg om zich af te zetten”.
Ouders van nu verbieden weinig, ziet
Breeuwsma; ze adviseren en begeleiden
vooral. „Ze stellen dat het vooral
belangrijk is dat je ergens plezier in moet
hebben. Dat geldt voor relaties, werk,
studie”.
De norm is dus dat je moet doen wat je
leuk vindt. De studiekeuze, de eisen aan
een baan en het verlanglijstje van de
ideale partner worden daarop gebaseerd.
Dat strookt lang niet altijd met wat de
realiteit te bieden heeft. En dat levert
keuzestress op.
Met al die vrijheid die ze van hun ouders
krijgen hoeven jongeren in hun
tienerjaren ook niet meer te puberen.
Breeuwsma: „Als je op je zestiende,
zeventiende verkeerde keuzes maakt, is
er nog geen man overboord. Nu moet je
een heel eind terug als je de gekozen
richting wilt bijstellen of terugdraaien. Een
studie doe je niet zomaar opnieuw”.
Het ontbreekt deze generatie in bepaalde
mate aan realiteitszin. Het streven naar
een op alle vlakken ideaal leven wordt op
een zeker moment ingehaald door de
werkelijkheid. Moeten we dat dan een
crisis noemen? Volgens Breeuwsma komt
er in de quarterlife crisis iets samen. „De
term suggereert een ernstig probleem,
maar dat hoeft niet het geval te zijn. Feit
is wel dat iemand even niet weet hoe hij
verder moet”.
De enige manier om uit die impasse te
komen, is te doen waar de quarterlifer
nou net moeite mee heeft: keuzes maken.
„Het is nou eenmaal niet vol te houden
om alleen maar leuke dingen te kiezen en
je kunt niet overal op terugkomen.
Vroeger werd je geleerd om af te maken
waar je aan begon. Nu mogen kinderen
gerust iets anders gaan doen, als de
pianolessen na zes keer vervelen”.
Bovendien: „Het leven is per definitie een
aaneenschakeling van crises. Vrijwel alle
levenslooptheorieën laten dat beeld zien”.
De Duits-Amerikaanse psycholoog Erik
Erikson bijvoorbeeld, deelt het leven op in
acht fases. Elke fase biedt kansen maar
ook risico’s. Erikson stelt dat overal
conflicten en crises aan verbonden zijn en
dat die doorlopen moeten worden om
verder te komen. Het leven als een
computerspel; honderd keer tegen
dezelfde muur aanlopen voor je een level
verder bent.
1983 - 2008 29