Corsa 156: Lustrum editie - WTOS Delft

'Het wordt mooi'
Wie heeft het Jos niet horen zeggen? ‘Het
wordt mooi’. Jos geeft uitleg.
Het moet ergens in januari geweest zijn.
Een gewone dinsdag. Koud, en dreigende
sneeuw. Spinnen dus in een klam en druk
sportcentrum. Op doffe muziek deint een
hitsige Italiaan op een bijna
meelijwekkende manier op zijn spinfiets.
Een lichte walging overvalt me, moet deze
man mij inspireren hard te gaan rijden
komend seizoen? Dit is toch geen
wielrennen meer? Ik voel me een
circusartiest, een clown. Ik besluit dan
ook snel om niet mee te doen aan deze
rare bewegingen, maar echt te gaan
trainen. Slechts het vooruitzicht op een
naderend wielerseizoen doet mij in het
rood gaan. Ik doe een aantal blokjes met
bijna volle weerstand en heb geen
aandacht meer voor de Italiaan en de rest
van de groep die hem op slaafse wijze
volgt. Naast me zit Rien. Hij lijkt zich ook
niet te storen aan de onverstaanbare
schreeuwerige teksten van de Italiaan en
de daarmee gepaard gaande
ondefinieerbare bewegingen. Maar ook
het naderend wielerseizoen lijkt nog niet
in z'n hoofd te zitten. Hij zit namelijk
rustig op z'n spinfiets zonder ook maar
een beetje kapot te gaan. Ietwat gebruind
door een zeer vroeg opgezocht Spaans
lentezonnetje zit hij op z’n gemak om zich
heen te kijken. Ik kijk hem even aan
terwijl ik midden in een blokje zit. De
hartslagmeter geeft 182 aan. Rien lacht
een beetje en lijkt wat te zeggen. Ik stop
met m'n inspanning en kijk 'm vragend
aan. Boven de dreunende housemuziek
vang ik het woord KMK op. 'Of je het KMK
wil organiseren!', schreeuwt Rien nu.
Misschien was ik nog niet helemaal helder
door de geleverde inspanningen of de
hitte in de zaal, maar het ja was er uit
Uit Corsa 137, blz 18
voor ik er erg in had. Tja, en dan zit je er
aan vast. Vergaderingen beleggen en tot
een mooi evenement komen was nu het
devies. Van vorig jaar had ik veel geleerd.
Het motto in de, mede door mij bemande,
lustrumcommissie was 'het wordt mooi'.
Zonder al teveel moeite - van mijn zijde -
kwamen een aantal mooie evenementen
van de grond en dit was ook mijn insteek
bij de organisatie van dit traditionele
weekendje. De eerste vergaderingen
bestonden dan ook voornamelijk uit
voetbal kijken en ouwehoeren. Precies
zoals ik het gewend was. Ware het niet
dat er nu begin april nog steeds niets
geregeld was. Ik begon het toch enigszins
benauwd te krijgen wanneer ik aan het
KMK dacht en met mij vele sceptici. Dit
alles bereikte een climax tijdens een
weekendje Limburg ergens begin april.
Enkele heren die het KMK al eerder
georganiseerd hadden maakten mij daar
meer dan eens duidelijk dat dit weekend
organiseren toch wel heel eenvoudig was.
'Binnen een middag had ik het geregeld.'
'Je regelt even een locatie, zorgt voor een
paar auto’s en klaar ben je, is dat nu zo
moeilijk!' Ja, die heren wisten wel hoe je
zoiets deed. Bij terugkomst besloot ik dan
ook als een haas een locatie te gaan
zoeken. En inderdaad, binnen een
middagje was het geregeld. Een aantal
appartementen in de Duitse Eifel.
Schitterend voor zowel de wegrenner, als
de MTB’er. Samen met de overige
commissieleden was het verder niet zo
ingewikkeld: boodschappen, auto's en een
vrachtwagentje en alles was geregeld.
Achteraf is dus te zeggen dat de sceptici
wel gelijk hadden. Het is allemaal niet zo
ingewikkeld. Voor mijzelf gaat na dit
evenement weer ons oude motto op. Na
een weekend fietsen, lachen, voetballen,
dansen en vooral trainen kan ik met
zekerheid zeggen: 'Het was mooi.'
1983 - 2008 19