IN 2, mei 2009 - Internationale Vereniging voor Neerlandistiek

ingen die daarin werden aangebracht, worden door Simon met enige emotie
beschreven, waarschijnlijk omdat ze zelf onder deze omstandigheden heeft
moeten werken.
In een nieuwe paragraaf vermeldt Simon de belangrijkste publicaties van de
studenten die gepromoveerd zijn of van wie het werk bekroond werd (bijvoorbeeld
van C. Digneffe, M. Rutten, H. Boucq en mevr. Delforge-Charlier, allemaal
onder leiding van René Verdeyen, en verder ook van A. Boileau, J.
Delattre, J. Moors, P. Halleux en E. Léonard). Ten slotte vernemen we nog
welke studenten een beurs kregen om in het buitenland te gaan studeren (wat
in een tijd dat het Erasmusprogramma nog niet bestond een groot voorrecht
was) en welke docenten ook aan buitenlandse universiteiten lesgaven.
Simon besteedt dus de grootste aandacht aan de opeenvolgende docenten
en aan hun wetenschappelijk werk. Ze geeft echter vrijwel geen informatie
over de colleges en de examens, evenmin over de gebruikte methodologie.
Vreemd is ook dat Simon zo weinig schrijft over de studie van het Nederlands
aan de Université de Liège vóór 1890. Er waren immers al van in 1817 colleges
in de Nederlandse taal- en letterkunde. Misschien heeft het feit dat Simon zelf
aan de universiteit geen Nederlands doceerde maar Engels hierbij een rol
gespeeld.
De neerlandicus die het meest over de geschiedenis van de neerlandistiek in
Luik heeft geschreven, is Mathieu Rutten met vier artikelen die aan de periode
1817–1890 gewijd zijn. Waarschijnlijk vond hij – terecht – dat Simon deze
periode verwaarloosd had. Het centrale thema van Ruttens bijdragen is telkens
een bepaalde docent. Rutten baseert zich op primaire bronnen zoals de publicaties
van deze docenten of van hun collega’s, hun correspondentie met
vrienden of met de administratie, officiële verslagen van de universiteit,
toespraken gehouden bij bepaalde plechtige gelegenheden, aankooplijsten van
bibliotheken, enzovoort. Hij gebruikt ook biografieën. Dit stelt hem in staat
een vrij gedetailleerde beschrijving te geven van de betroffen personen, hun
werk en het milieu waarin ze evolueerden.
De eerste hoogleraar Nederlands te Luik was Johannes Kinker. Van de twee
artikelen van Rutten (1962 en 1967) over hem en het begin van de neerlandistiek
in Luik, lijkt het tweede, dat in het Frans geschreven is, een vertaling te
zijn (met enkele aanvullingen) van het eerste. De figuur van Kinker kan niet
los worden gezien van koning Willem I en zijn taalpolitiek. Rutten (1962, 100–
102) begint dus met de oprichting van de universiteit te Luik door de koning:
de decreten die daarvoor nodig waren, de verschillende faculteiten, de benoeming
van een aantal hoogleraren (onder wie Kinker, op 24 juni 1817), hun
rechtspositie en de colleges waarvoor ze verantwoordelijk waren. Rutten (1962,
101–102) legt de nadruk op het feit dat Kinker als hoogleraar Nederlands op
gelijke voet stond met zijn collega voor Franse taal- en letterkunde (waaruit de
opwaardering blijkt die het Nederlands in het Zuiden onder Willem I had
gekregen). Vervolgens gaat hij nader in op de persoon van Kinker. Na een korte
27