Download pdf - Reclassering Nederland

Jaarverslag
2007

Concept en tekst: Het Kantoor, Utrecht
Fotografie: zelfportretten
Beeldbewerking: Peter Oey, Utrecht
Vormgeving: Studio Man & Muis, Eck en Wiel
Druk: Avant gpc, Werkendam
Begeleiding
Afdeling Media & Communicatie
Postbus 8215
3503 re Utrecht
www.reclassering.nl
Dit verslag is een maatschappelijke verantwoording,
geen formele. Getracht is de gegevens goed en
toegankelijk te presenteren. Eventuele fouten
kunnen niet leiden tot enige aansprakelijkheid
van Reclassering Nederland.
2›3

Jaarverslag
2007 zelfbeeld
‘Ik kijk in de spiegel en zie voor me wat achter mij ligt’. Dat zei een dader. Hij had het
ergens gelezen en vond dat passend. Mooi. Maar het omgekeerde is ook waar.
Een eerlijk zelfportret zegt ook iets over de toekomst.
Reclassering Nederland is nadrukkelijk bezig met professionalisering. Van
diensten, processen en medewerkers. Zo’n kwaliteitsimpuls begint met kritisch
naar het eigen handelen te kijken. Soms doet zo’n blik in de spiegel pijn, vaak is
het hoopgevend. In alle gevallen is het een belofte. We gaan het met z’n allen
nog beter doen. In het belang van een veiliger samenleving.
Het jaarverslag 2007 is onze kijk op het eigen functioneren. Mensenwerk. Werk
met mensen. Met daders en verdachten. Ook voor hen is er in dit verslag ruim
plek gemaakt. Ze hebben zichzelf geportretteerd. Geheel in eigen regie: plek,
omstandigheden, accenten. Ze laten heel wat van zichzelf zien. Open en kwets­
baar. Reclassering Nederland hoopt dat zij het beste van hun toekomst maken.
Door de regie over hun leven in eigen hand te nemen. Dat is en blijft hun
verantwoordelijkheid.
Sjef van Gennip
Algemeen directeur

eclassering nederland
Ze werken
met professionals
Reclassering Nederland heeft ook in 2007 stevige stappen gezet in het verbeteren
van haar organisatie en dienstverlening. De drang naar verdergaande professionalisering
en doelmatigheid is onmiskenbaar. Onderaan de streep draait het
echter om doeltreffendheid, om wat de samenleving merkt van de inspanningen.
Dus zijn terugdringen van de misdaad en het vergroten van het veiligheidsgevoel
maatgevend.
Veiligheid begint bij voorkomen. Reclassering Nederland heeft dat als koers
gekozen; het voorkomen van recidive en zo mogelijk het voorkomen van nieuwe
criminelen. De voornemens van het kabinet liegen er overigens ook niet om. Op
6 november 2007 gaat een veertig pagina’s tellende brief naar de Tweede Kamer.
De regering wil verloedering, criminaliteit en overlast fors indammen. Uitgaande
van de cijfers van 2002 moet de samenleving er in 2010 een kwart veiliger
uitzien. Dus is samenwerking van alle betrokken partijen nodig. En moet het
veiligheidsbeleid in de plaatselijke praktijk gestalte krijgen. Volgens het kabinet is
ook veel heil te verwachten van de persoonsgerichte aanpak en het terugdringen
van recidive. Reclassering Nederland voelt zich gesterkt in de ingeslagen weg.
Niet alles is koek en ei. Een goed Nederlands gezegde meldt dat voor niets
de zon opgaat. Reclassering Nederland laat dat op 31 augustus ook nog maar
eens weten aan de Vaste Kamercommissie van Justitie. De aan alle subsidieontvangers
opgelegde bezuinigingen hangen als een donkere wolk boven
verbeterinitiatieven van de reclassering. In 2008 moet ze het met bijna drie
miljoen minder subsidie doen, terwijl het Open baar Ministerie zo’n tien procent
meer vraag aankondigt. Reclassering Nederland wil niet morrelen aan de
kwaliteit van de dienstverlening. Ze schetst de Kamer leden daarom een
doemscenario van wachtlijsten.
Gewogen en akkoord bevonden. Zo is het oordeel van de Inspectie voor de
Sanctietoepassing samen te vatten. Half mei houdt ze de unit Zwolle tegen het
licht; een eenheid die een aardige afspiegeling van de actuele reclasserings praktijk
te zien geeft. Het algemene oordeel is positief. Volgens de inspectie komt
goed uit de verf dat het nieuwe accent op het delict en daarmee samen hangende
gedrag ligt. Dat klinkt in alles door: in de werkmethoden, in de samenwerking
met de rechterlijke macht en het gevangeniswezen en in de
taakopvatting van de reclasseringswerkers.
Adviezen zijn welkom. De inspectie heeft ook een aantal verbetersuggesties: over
verdeling van de werkdruk, alcohol­ en drugscontroles, klanttevredenheid, afstemming
met begeleiders van gestraften en coaching van nieuwe mede werkers. Begin
september laat Reclassering Nederland weten deze aanbevelingen ter harte te
nemen. Zij krijgen een plek in het herontwerp van advies­ en toe zicht taken of in
interne processen en spelregels. Opleiding, coaching, intervisie en casuïstiek
overleg krijgen hernieuwde aandacht. Ze maken zowel de zittende mede werkers
als de nieuwe aanwas vertrouwd met verkregen inzichten en keuzes.
4›5

Samen sterk. Het concept van het Veiligheidshuis heeft in 2007 verder voet aan de
grond gekregen. Tegen het eind van het jaar zijn er al twee dozijn, neergestreken
in grote en middelgrote steden, met een uitstraling naar het omliggende gebied.
De bewindslieden van Justitie, minister Hirsch Ballin en staatssecretaris Albayrak,
hebben de handen vol om de ene na de andere vestiging te bezoeken. En overal
komen ze vertegenwoordigers van Reclassering Nederland tegen. Want net als het
Veiligheidshuis houdt de reclassering zich bezig met het hele criminele traject:
van dreigende misdaad, via straf en toezicht tot nazorg: preventie, repressie,
reïntegratie. Binnen en buiten het Veiligheidshuis werkt de reclassering daarom
samen met gemeenten, politie, openbaar ministerie, jeugd­ en zorg instellingen,
scholen, kenniscentra, opvanghuizen, slachtofferhulp en gevangeniswezen.
Navelstaren mag niet meer. Naar het oordeel van professionals in de
strafrechtketen is Reclassering Nederland eind 2006 onvoldoende extern gericht.
De representatieve steekproef leert daarnaast dat de ketenpartners waardering
hebben voor de betrokkenheid, de samenwerking en de meer zakelijke dienstverlening.
Hun rapportcijfer is gemiddeld 6,6. Het Openbaar Ministerie en de
rechtbanken gaan met 7,2 daarbij aan kop. En het gevangeniswezen is hekkensluiter:
6,1. Het grote publiek geeft Reclassering Nederland een 6,5. Met als
kanttekening dat drie op de tien ondervraagden geen cijfer wil geven. Niet
verwonderlijk als 28 procent spontaan geen enkele taak van de reclassering kan
noemen. Alle reden om in 2007 de imagozeilen bij te zetten. Volgens het
vertrouwde adagium: ben goed en draag dat ook uit.
Eigen podium. Voor de professionele partners lanceert Reclassering Nederland het
makkelijk zapbare magazine ’10 minuten’, een snelle tocht langs actualiteit en
reclasseringsacties. Maar ook een podium voor politiek en wetenschappers. In het
eerste nummer noemt Aleid Wolfsen, justitie woordvoerder PvdA in de Tweede
Kamer, goede reclassering een maatstaf voor de kwaliteit van de samenleving. ‘Met
pleidooien voor een goede begeleiding van criminelen word je overigens niet
populair. Maar moedige bestuurders trekken zich daar niets van aan. Dat geldt
landelijk, maar ook regionaal en plaatselijk.’ Dat plaatselijk hing al in de lucht: een
paar maanden later stapt hij over naar het burgemeesterschap van Utrecht.
■ Onderzoek. 30 augustus. Suggesties voor onderzoek aan de Inspectie voor de
Sanctietoepassing: effectiviteit aanpak veelplegers, bij 18 jaar breuk in aanpak criminele
jongeren, reïntegratie na detentie door verantwoordelijke gemeenten, positie illegalen
in het strafrecht.
■ Specialisten. De advies­ en toezichttaken zijn vanaf 1 januari in het hele land
gescheiden. Regio Amsterdam voert de taakspecialisatie meteen inhoudelijk verder
door: tbs, jong volwassenen, justitiële nazorg.
■ Klachten. Naar aanleiding van inspectierapport gaat op 12 februari een brief naar de
minister. De voorlichting over de klachtenregeling blijft ongewijzigd: bij eerste contact
een folder, indien mogelijk en gewenst mondelinge toelichting. Bij concrete klachten
altijd verwijzing naar de regeling.
■ Goed gedrag. Op 12 maart brief aan de Vaste Kamercommissie over verstrekken aan
zedendelinquenten van Verklaring omtrent het Gedrag. Bij recente duidelijk
vastgestelde ontsporingen is geen recidiveadvies reclassering nodig.
■ Werkdruk. De Inspectie voor de Sanctietoepassing stelt vast dat door scheiding van
advies­ en toezichttaken de werkdruk wel eens hoog uit kan vallen. Onderlinge
verschuivingen zijn immers niet meer mogelijk.

Ze heeft klappen gehad.
Letterlijk en figuurlijk. Van haar eerste man,
van het leven. Na zeventien jaar huwelijk
vluchten zij en haar dochter het huis uit.
Met één plastic zak met spullen. De tweede
relatie duurt weer zeventien jaar. Dan is de
koek op. Haar man gaat aan de haal met de
dochter van haar vriendin, nog geen twintig.
Weer verlaat ze de zekerheid van haar huis.
In de war. Geen baan. Haar eigen dochter ligt
inmiddels compleet in de kreukels. Mislukt
in de lesbische liefde. Een vorm van ADHD.
Borderline­patiënt. Wiet roken om rustig
te worden. Ze klopt bij moeder aan. Woont
er in feite hele dagen en nachten. Neemt
haar mee om wiet te knippen. Drie keer, met
tussenpozen van een paar jaar. En alledrie de
keren valt de politie binnen. Ivonne: ‘Ik deed
het voor mijn dochter, niet voor geld. Ik
voelde me geen crimineel. Maar dan nemen
ze vingerafdrukken en een foto. Ze stoppen je
6›7
Ivonne (63)
‘Ik blijf een
vrolijk mens’
twee nachten in de cel. Dan besef je pas echt
dat het niet mag. Tot hier en niet verder.’
Ivonne vroeghulp · werkstraf en deel voorwaardelijk
· psychologische begeleiding · reclasseringstoezicht

Over de dochter ‘Ze maakt me verwijten. Dat ik
geen arm om haar heen kan slaan bijvoorbeeld.
Maar ondertussen heeft ze in elke deur wel een
deuk geschopt. Hulp ver leners zeggen dat ik
eindelijk eens die navelstreng moet doorknippen.’
Over de arrestatie ‘Je hart staat stil. De eerste keer
was ik koud binnen toen de politie met een
stormram door de deur denderde. En de laatste
keer hoorden we hollende voetstappen op het
dak. Je ziet jezelf al achter de tralies.’
Over de reclassering ‘Ze hebben me uit de politiecel
gehaald. Ze vonden dat ik daar niet hoorde. Ik
moest er zijn voor mijn dochter met haar
problemen. Maar ik moest zelf ook hulp
accepteren. Hun rapport was mijn redding.’
Over de toekomst ‘Ik heb een uitkering. Dat is geen
vetpot. Maar het lukt. Ik drink een kopje koffie,
lees de krant, wandel, praat met vriendinnen.
Soms doe ik wat leuks, soms…’

vroeghulp en advies
Ze gaan snel en
goed de molen in
Een goed begin is het halve werk. Reclassering Nederland biedt daarom steeds vaker
lokaal ondersteuning bij het stevig in de kuif pakken van jeugdige lastpakken.
Ze helpt voorkomen dat in huiselijke kring de tweede klap valt, soms zelfs de eerste.
Ze geeft een forse kwaliteitsinjectie aan haar adviezen. En ze zorgt dat ze daders en
hun geschiedenis scherper in kaart heeft.
De start moet deugen. Een frisse kijk en een verse aanpak kunnen wonderen
doen. Daarom hebben de reclasseringsorganisaties hun service en adviespraktijk
helemaal op de schop genomen. Per 1 januari 2007 is er in elk arrondissementsparket
een eigen Reclasseringsbalie. Een vast aanspreek­ en verdeelpunt. Korte
lijnen, makkelijk en snel. De drie samenwerkende reclasserings organisaties
hebben dat in korte tijd op negentien plekken voor elkaar gebokst. Daaraan
gekoppeld is een scheiding doorgevoerd tussen advies­ en uitvoerings taken.
In januari beginnen ze ook met het herontwerp van hun advisering. Inhoudelijk
en procesmatig. Een ingrijpend proces, waarmee ze hun klantgerichtheid en
verander bereidheid tonen. Met dank aan de veerkracht en inzet van de betrokken
medewerkers.
Het doel is helder. Kort en goed komt dat neer op: meer kwaliteit en tijdwinst.
Dat geldt zowel voor het proces als voor de producten. Diagnoses en adviezen
worden gebruiksvriendelijker en eenduidiger. De opdrachtgevers bij het Openbaar
Ministerie, de rechters en het gevangeniswezen moet meteen duidelijk zijn
welk vlees ze in de kuip hebben. Geen lange epistels, geen noodzaak om twee
keer te lezen, geen geheimtaal of wollig woordgebruik. Dat is mooi meegenomen
in een wereld van steeds complexere daders en forse mis stappen. Met méér
mensen die het pad compleet kwijt zijn door kort sluitingen in hun hoofd,
verslavende middelen, traumatische ervaringen, onmogelijke opvoedingen of
verkeerde vrienden. Met méér mishandeling, moord, groeps geweld, seksuele
buitensporigheid of andere maatschappelijke onverteer baarheid. Tegen dat decor
pakken de reclasseringsorganisaties de uitdaging op om te vereenvoudigen.
Zonder aan betrouwbaarheid in te boeten.
Het is een strijd op meerdere fronten. Snelle diagnoses als het kan. Dieper
graven als het moet. Beknopte rapporten wanneer die volstaan, meer tekst en
nuance als het maken van een juiste keuze daarom vraagt. Vaste en herkenbare
formats bovendien. Geen twintig verschillende, maar twee: een beknopt en een
uitgebreid advies. Verder heldere spelregels over instroom, doorlooptijden en
terugkoppeling. Weg met bureaucratische obstakels. En – als fundament onder
het verbetertraject – deskundigheidsbevordering. Dat vraagt om tijdig inge schakelde
medewerkers die zelf vorm geven aan de nieuwe praktijk en zich de bijbehorende
vaardigheden eigen maken. De samenwerkende reclasseringsorganisaties
nemen op al deze fronten hun eigen verantwoordelijkheid. Ze
zetten de verbeteringen al in de steigers voordat er financiële rugdekking van
het ministerie van Justitie is. Op 25 juni gaat een samenhangend projectplan
met subsidieverzoek richting Den Haag. Er komt groen licht en in september
start de uitvoering.
8›9

Daders in beeld. Ook op het digitale front zit de reclassering in 2007 niet stil. Op
27 februari valt het besluit om de informatiestromen rond daders en verdachten
op geheel nieuwe leest te schoeien. Beter aansluitend bij vernieuwde werkprocessen.
Actueel en compleet. Uitnodigend en gebruiksvriendelijk. Dienstbaar
aan een goede verantwoording: acties, tijdstippen, namen. Via het web
benaderbaar, maar streng beveiligd. Koppelbaar aan systemen en program ma’s
van ketenpartners. In staat om uit de optelsom van daderhistories waarde volle
managementinformatie te destilleren. Alles bij elkaar een ingrijpende operatie
die tot 2010 gaat duren. Het is een miljoenenkostend bouwpakket, met steeds
nieuwe modules die worden bijgeschakeld. Op 3 september zijn alle plannen
rond en noodzakelijke stappen in kaart gebracht.
Eerste hulp bij geweld. In actie komen als de wond nog open ligt. Die beeldende
beschrijving past bij de aanpak van huiselijk geweld. In Noord­Nederland doet
Reclassering Nederland in 2007 mee aan het proefproject waarbij de burgemeester
daders een huisverbod oplegt. Bij een geweldsexplosie, maar zelfs al bij
de dreiging ervan. Preventie. Een afkoelingsperiode van tien dagen. Zo nodig te
verlengen tot vier weken. Controle op naleving van het verbod en begeleiding
van de dader zijn essentieel. In de Noord­Nederlandse pilot, maar ook in de
toekomstige praktijk van huisverboden.
Veel verborgen leed. Naar schatting doen zich jaarlijks 450.000 incidenten in de
privésfeer voor. De proef met huisverboden omvat de stad Groningen en een stuk
of vijf plattelandsgemeenten. Uiteenlopende omstandigheden dus. Bijzonder is
ook de begeleiding van iedereen die bij het huiselijk geweld betrokken is: slachtoffers,
gezinsleden, daders. Inzet van de reclassering met haar dader deskundigheid
en systematische inschatting van risico’s komt goed van pas. Als de Eerste
Kamer zich 20 november over het betreffende wetsvoorstel buigt, zijn er dan
ook enkele partijen die betreuren dat voor de reclassering geen verplichte rol is
weggelegd. De betrokken bewindspersonen wijzen op de goede ervaringen in
Groningen. De praktijk zal leren of gemeenten tot inhuur van extra deskundigheid
overgaan. Op tal van plekken in het land legt Reclassering Nederland
daartoe contacten.
■ Crash. Het bestaande Client Volg Systeem slaat 9 juli op tilt. Medewerkers kunnen
soms niet inloggen. De storing duurt meerdere weken.
■ Strenger. Vanaf april gebeurt in Amsterdam het toezicht op alle jong volwassenen volgens
de strenge regels van ITB, intensieve trajectbegeleiding.
■ Veilige buurten. Preventief toezicht op overlast gevende jongeren in Slotervaart en enkele
andere Amsterdamse stadsdelen. Samenwerking met straatcoaches en buurtvaders.
■ Privacy. De Inspectie voor de Sanctietoepassing oordeelt positief over de aanwezigheid van
een privacyreglement in de praktijk rond dadergegevens.
■ Lik op stuk. 10071 keer komt Reclassering Nederland meteen na aanhouding van een
verdachte in actie. Met de zogeheten vroeghulp.
■ Juiste persoon. De reclassering adviseert op 24 mei de minister van Justitie over een
wetsvoorstel om de identiteit van daders en verdachten vast te stellen: met
vingerafdrukken en documentscanners.
■ Uitbreiding. RISc, het instrument om risico’s vast te stellen, blijft in ontwikkeling. Er zijn
modules in de maak voor tbs­ers en daders van zedenmisdrijven en huiselijk geweld.
■ Balies nog beter maken. In het voorjaar houdt TNO de praktijk van de Reclasseringsbalies
tegen het licht. Er is waardering, maar er zijn ook verbetermogelijkheden: van
automatisering en informatiestromen tot beter overleg met opdrachtgevers. Bijzondere
aandacht vraagt een betere samenwerking tussen balies en gevangeniswezen.

Zijn leven ligt in duigen.
Hij heeft de neiging zichzelf te vernietigen. Het
begint als kind, maar dat gaat niemand wat
aan. Dan, als jongeman, rijdt hij op een fatale
avond naar huis. Slecht zicht, tegenligger met
scherpe koplampen, een fietser zonder licht.
Uit het niets: een klap. De man sterft in zijn
armen. Diens vrouw is zwanger. Zes jaren later
duwt ze Jelle tijdens de kermis een kind in de
armen. De moordenaar van zijn vader moet
maar even op het jochie passen. Hij geeft geen
krimp: een echte binnenvetter. Ook over het
vonnis horen ze hem niet: dood door schuld.
Oneerlijk! Maar ja, alles in het leven is shit.
Die gedachte draait rondjes in zijn hoofd.
Totdat hij een pistool koopt en om zich heen
gaat schieten. Als een gek. Niemand raakt
gewond. Twintig jaar gaat het vervolgens
goed. Een vrouw, een mooi huis, een eigen
transportbedrijfje. Een scheiding. Een nieuwe
– hopeloze – relatie. Zie je wel: hij is niet voor
het geluk geboren. Jelle: ‘Ik vluchtte in werk,
antidepressiva en drank. Totdat het jochie,
inmiddels 18, me moordenaar noemde. De
stoppen sloegen door. Ik pikte het jachtgeweer
10›11
Jelle (42)
‘Ik houd niet
van mezelf’
van mijn vader. Ik was een tijdbom.’
Jelle vervroegd uit detentie • aan de enkelband
met satellietcontrole • psychiatrische hulp • woont, werkt
en krijgt begeleiding in Exodushuis

Over de arrestatie ‘Ik was een tijdbom. Het hoefde
voor mij niet meer. Ik zwaaide met het geweer.
Van mij mocht het arrestatieteam me afknallen.
Ze voelden zich bedreigd, maar schoten niet.’
Over de reclassering ‘De gevangenis lost niks op.
Daar kom je mensen tegen die trots vertellen dat
ze iemand hebben omgelegd. Ik had hulp nodig.
Die krijg ik. Er is elke week contact met de
reclassering. Ze weten wat ze aan me hebben.’
Over zichzelf ‘Zelfs in een stad met honderdduizend
mensen voel ik me verdomd alleen.
Stuurloos. Verdrietig. Ik word wel eens moe van
mezelf, want ik heb ook innerlijke kracht. Maar
dan wordt alles weer donker…’
Over de toekomst ‘Mijn huis staat te koop. Ik wil
weg uit die omgeving. Daar is teveel gebeurd.
Ik moet weer leren van mezelf te houden.
Eigenlijk wil ik gewoon huisje, boompje, beestje.’

ToezichT
Ze voelen
controle en hulp
Toezicht is geen leiband. Elk incident is er een teveel. Zeker als daar een dode of
gewonde bij valt. Maar de reclassering heeft daders niet aan een touwtje. En zelfs
als ze met een enkelband lopen en satellieten hen in de gaten houden, kunnen ze in
de fout gaan. Maar gebrekkige spelregels, slordigheid of het niet nakomen van
werkafspraken mogen nooit de oorzaak zijn. Schokkende voorvallen in 2006 hebben
de reclassering aangespoord om het zekere voor het onzekere te nemen. Ze houdt
alle toezichten extra onder de loep en repareert tekortkomingen. Ondertussen zet ze
ook nog een moderniseringsslag in werking.
Snel en grondig. Op 1 februari stuurt de reclassering een plan van aanpak naar de
verantwoordelijke minister. Doorlichting van alle lopende toezichten, de meest
risicovolle het eerst. Vonnis, bijzondere voorwaarden, diagnose, aanwijzingen,
aanpak, toezichtovereenkomst, evaluatie; de onderzoekteams halen alles uit de
kast. Via dossieronderzoek en procesanalyses. Een grote schoonmaak, waaraan
ook de stofkam te pas komt. Op 1 juni ontvangt staatssecretaris Albayrak de
eerste conclusies, op 21 juni het complete rapport.
Het begint met duidelijkheid. Er zijn 15.173 toezichten bekeken. Daarvan
zitten er 1701 wel in de computer maar er is nog niets mee gebeurd. Van de
lopende zaken is met 80 procent helemaal niets mis. Bij 23 procent liggen de
afspraken niet vast in het centrale computersysteem. Vaak zijn er wel afspraken
en activiteiten. Dus niet geformaliseerd, maar wel controleerbaar. Tien procent
van alle dossiers zijn nog eens onder ogen van het management gebracht. In vijf
procent was er inderdaad iets niet in orde. De noodzaak tot verbetering is daarmee
nog eens onderlijnd. De massale doorlichting heeft daarbij een driedubbel
effect. Alle betrokken medewerkers zijn alerter op het registreren en naleven van
afspraken. Het management beschikt over meer informatie om te sturen. En de
lacunes of missers vertellen wat in een nieuwe aanpak van het toezicht moet
worden dichtgespijkerd.
Flinke klus. In twee jaar tijd is het aantal toezichten gestegen van 10.600 naar
15.000. Meer zware gevallen: geweld en zedenmisdrijven. Minder delicten in de
sfeer van verkeer of geld. De toename en de verandering van het daderbestand is
in 2006 voor de reclassering aanleiding tot het herontwerpen van haar toezichten.
De screening geeft de kwaliteitsslag een flinke duw voorwaarts. De
eerste contouren dienen zich aan: intensiever, consequenter in de uitvoering,
meer gestandaardiseerd. Op 26 september gaat een uitgewerkt plan ‘Redesign
Toezicht’ naar het ministerie van Justitie: 48 pagina’s doortimmerde toekomstmuziek.
Met kwaliteitscriteria, doelstellingen per stakeholder, meetbare
resultaten, betrokkenheid van opdrachtgevers, inschakeling van wetenschappers
en een planning. In 2009 kan de klus geklaard zijn. Het devies is: niet getreuzeld,
wel zorgvuldig.
Vereenvoudiging. De vernieuwingen op het gebied van diagnose en advies
klinken door in het toezicht nieuwe stijl. Afhankelijk van de risicodiagnose komen
er drie toezichtvarianten. Voor iedereen overzichtelijk en duidelijk. Bij groot risico:
intensieve begeleiding, weinig vrijheden, vaak controle, veel inzet van onder­
12›13

steunende technieken. Bij het laagste risicoprofiel kan de reclasserings werker de
teugels wat meer laten vieren. Maar afspraak blijft afspraak. Duidelijk, eenduidig
en gestructureerd reageren bij overtredingen is onderdeel van de nieuwe aanpak.
Waarschuwen en dan kijken of extra controle, zorg of inscha keling van de politie
nodig is. Ook daar levert de professional – binnen kaders – maatwerk.
Toezicht is hot. De politiek heeft er volop aandacht voor. Zo ook de Vaste Kamercommissie
van Justitie. Op 5 september buigt ze zich over de moderniseringsoperatie.
Dan heeft ze net een brief ontvangen waarin Reclassering Nederland
nog even wat feiten op een rijtje zet. Toezicht is een strafrechtelijke ingreep.
Deze kent altijd de combinatie van controle en begeleiding. Volgens de
reclassering begint goed toezicht snel: binnen twee werkdagen een gesprek.
En dan de eerste maand face to face gesprekken. Die zijn nodig om de risico’s
in te schatten, het toezichtcontract op te stellen en de begeleiding te starten.
Bij de risicovolle dadergroepen – en dat zijn er steeds meer – is gedurende
langere tijd de lijst langer: huisbezoeken, telefonische contacten, gesprekken met
familie of werkgever, overleg met het Openbaar Ministerie, controle op alcohol of
drugs en het registreren van dit alles. Volgens de vergoeding is daarvoor 30 uur
per half jaar beschikbaar: een dik uur per week.
Kale straf is jammer. Toch dreigt dat voor mensen die in eigen huis hun straf
mogen uitzitten. Iets tussen de gevangenis en de werkstraf in. De minister van
Justitie lijkt de uitvoering voorlopig nog op het bordje van de gevangenisdirecties
te leggen. Op 4 juli steekt de reclassering haar vinger op om hierbij een stevige
rol te spelen. Daarbij noemt ze een handvol argumenten. Ze heeft ervaring met
het inschatten van risico’s. Van de werkstraffen heeft ze een succes gemaakt. Ze
is gewend toezicht rijker in te vullen dan enkel met controle. Haar herontwerp
toezicht is probleemloos te gebruiken. In al haar werk spelen reïntegratie en
terugdringen van recidive een rol. En het is juist de bedoeling om deze straf te
richten op daders die vatbaar zijn voor gedragsverandering.
■ Schril contrast. Twintig uur toezicht per week. Dat is het gemiddelde lekenoordeel over de
noodzakelijke begeleiding van daders. Onderzoeksbureau Van Kempen tilt dat boven water.
De reclassering moet het met iets meer dan een uur toezicht per week stellen.
■ Oordeel. De Inspectie voor de Sanctietoepassing heeft het doorlichten van de toezichten
door de reclassering getoetst. Ze vindt het waardevol en passen binnen de kwaliteitsslag
die de reclassering aan het maken is.
■ Redesign. Op 28 maart start het programmateam dat zich bezighoudt met het herontwerp
van het toezicht. Screening van lopende toezichten en het ontwikkelen van een projectplan
voor de toekomst gaan hand in hand.
■ Extra ruimte. Reclasseringsorganisaties nemen in 2007 de uit­ en ombouw van tbstoezichten
ter hand. Het kabinet heeft op de valreep van 2006 besloten de beschikbare tijd
te verviervoudigen: van 30 naar 120 uur.
■ Aangeklede straf. De Raad voor de Strafrechtstoepassing heeft geadviseerd over
thuisdetentie. Deze strafvorm ziet hij wel zitten. Hij keert zich echter tegen het kale
karakter. Begeleiding, scholing, deelname aan het arbeidsproces en gedragstrainingen
horen erbij. Zo’n verlanglijstje heeft Reclassering Nederland ook naar de minister gestuurd.

Erik (38)
‘Ik kijk nu eerlijk
naar mezelf’
Hij heeft zijn geloof hervonden.
In zichzelf, in de toekomst, in God. Hij voelt
zich herboren. Zijn oude persoonlijkheid ligt
op het kerkhof, al steekt de mooiprater nog
wel af en toe de kop op. Grinnikend geeft hij
dat toe. Als hij achterom kijkt, kan hij nog
steeds niet geloven wat hem is overkomen.
Sterker: wat hij heeft gedaan. Hij is jong,
veelbelovend, manager, twee auto’s, vier
keer per jaar op vakantie. Thuis heeft hij een
vrouw en een juweel van een dochter. En dan
is er nog die prille tiener, zijn stiefdochter.
Daar gaat het mis. Misbruik sluipt de relatie
binnen. Stopt ook. Maar anderhalf jaar later
stort het meisje haar hart uit bij een vriendje.
De hel breekt los. In twee weken voorarrest
verliest hij zeventien kilo. Zijn huis mag hij
niet meer in, zijn eigen kind niet meer zien.
Zijn familie wil hem niet meer kennen. Weg
baan. Op advies van z’n reclasseringswerker
gaat hij in therapie. Erik: ‘Ik zei tegen God
dat hij nu maar eens moest helpen, als hij
bestond. Ik heb hem gevonden. Net als mezelf.
Maar daarvoor moest ik eerst alles kwijt zijn.’
14›15
Erik na arrestatie vroeghulp • adviesrapport • toezicht •
tweeënhalf jaar verplichte therapie • succesvol afgerond

Over de arrestatie ‘Ik heb de hele nacht op mijn
motor rondgereden. Zal ik er een einde aan
ma ken? Of ben ik een vent en leef met mijn
verlies? Toen ik me bij de politie meldde,
wilden ze me eerst niet arresteren. Er was
geen aangifte gedaan.’
Over de stiefdochter ‘Ik zou haar graag vertellen
hoeveel het me spijt. Een tiener op zoek naar
haar grenzen. Ik had haar moeten helpen die te
ontdekken en te bewaken. Maar juist ik ben
erover heen gegaan. Onvergeeflijk.’
Over de reclassering ‘In de politiecel zagen ze een
wanhopig, slachtofferig dadertje. Nu, tweeënhalf
jaar later, kunnen ze afscheid nemen van iemand
die weet wat hij misdaan heeft. En ik heb, misschien
voor het eerst, vertrouwen in mensen.’
Over de toekomst ‘Ik heb allerlei plannen. Eerst
catering, maar ik droom van een opvang voor
ex­gedetineerden zoals ik. Uitgekotst, schuldig,
schuldbewust, maar vooral alleen. Een plek waar
ze zichzelf terug kunnen vinden.’

inTervenTies
Ze trainen voor
een doorstart
Trainingen moeten vóór alles doeltreffend zijn. Vaak vormen ze een onmisbaar
onderdeel van het toezicht. Gedragsverandering is in alle gevallen het doel.
De reclassering streeft ernaar om dat ook wetenschappelijk aan te tonen. Dat leidt
bijna automatisch tot een betere band met de wereld van het hoger onderwijs en
onderzoek. Niet alleen bewezen succesvolle trainingen zijn de vruchten, ook het
opleiden van reclasseringsspecialisten en kritisch onderzoek komen eruit voort.
Risico’s indammen is de kunst. Het is de kern van het reclasseringsvak.
Het wetenschappelijk gefundeerde instrument RISc, de Recidive Inschattings
Schalen, wijst ook dit verslagjaar de weg naar straf, controle, begeleiding, training
of zorg. Meestal naar een combinatie van maatregelen. Met als doel een gedragsverandering.
Merkbaar. Aantoonbaar. Juist om dat zeker te stellen, heeft de
reclassering stevig gesneden in haar dienstenaanbod.
Snoeien doet bloeien. Geen eindeloze menukaart aan trainingen. Overzichtelijk
en effectief. Dat is, kort en goed, de filosofie achter de aanpak van de trainingen;
gedragsinterventies, zoals ze in het vakjargon heten. Een speciale erkenningscommissie
toetst methodiek en resultaten wetenschappelijk. De theorie, maar
ook de praktische uitvoering. In december 2007 is de eerste officiële erkenning
een feit: CoVa, Cognitieve Vaardigheden. Andere staan op de drempel van officiële
toelating. Bijvoorbeeld: leefstijltraining voor verslaafden, arbeidsvaardigheden,
agressieregulatie en terugvalpreventie verslavende middelen.
Denken is te leren. Volgens de bedenkers van de CoVa­methodiek is het net
zoiets als fietsen of zwemmen. Snappen hoe het werkt en vervolgens veel
oefenen. Doordat de wetenschap zich met de trainingen bemoeit, krijgen nieuwe
inzichten ruim baan. Iemand kortlopend bijspijkeren verliest terrein. Ombouwen
van gedrag is intensief en vraagt tijd. Meer dan twintig bijeenkomsten in het
geval van de CoVa. Bovendien zijn gespecialiseerde trainers nodig. Met een
certificaat. Het duurt dan ook nog wel tot 2010 voordat er een landelijk dekkend
aanbod is. Rechters en gevangenisdirecties moeten ook de routine ontwikkelen
om de juiste strafbepalingen en strafduur op te leggen: lang genoeg voor waardelijk
om de training ook af te maken. Eén troost: zestig procent van de delictplegers
heeft moeite met een goed geordend denkproces. Aanbod genoeg dus.
Ook praktijklessen tellen. De wetenschappelijke toets van de erkennings commissie
vraagt om een meerjarige systematische ontwikkeling van een trainingsmethodiek.
Degelijk, maar Reclassering Nederland wil ook kunnen inspelen op
actuele maatschappelijke vragen. Dat kan met trainingen die weliswaar niet
wetenschappelijk bewezen zijn, maar in de praktijk hun nut bewijzen. Zo begint
bijvoorbeeld in het najaar Amsterdam met de ontwikkeling van een speciale
training. Deze moet terugkerend geweld tegen homo’s helpen voor komen. De
aanpak gebeurt in samenspraak met het Openbaar Ministerie en het COC.
Kruisbestuiving neemt toe. De reclassering heeft de wetenschap ontdekt. En
vice versa. Dat werpt vruchten af bij de trainingen, maar ook bij opleidingen en
kwaliteitsbewaking. Zo steunt ze het ontstaan van lectoraten en onderzoeks­
16›17

groepen aan hogescholen. Ook heeft Reclassering Nederland mede aan de wieg
gestaan van de HBO­minor ‘Werken in een gedwongen kader’. In september gaat
deze op vijf hogescholen van start. Zo’n 120 studenten kiezen ervoor. Potentiële
reclasseringswerkers. Zij leren dat vrijwillige hulpverlening niet altijd het
gewenste resultaat heeft. Dat er weerstanden te overwinnen zijn. Dan is het tijd
voor de combinatie van drang en dwang, van begeleiding en controle.
Kritische blik is welkom. Op 17 december sturen de samenwerkende reclasserings
organisaties brieven aan de Hogeschool Utrecht en de Avans Hogeschool te
Den Bosch. Zij bevestigen hun financiële en inhoudelijke steun aan de lectoraten
en de daar omheen gevormde kenniskringen. Ze investeren hiermee structureel
in onderzoek, kwaliteitsverbetering en verdergaande professionalisering van hun
vak. De Hogeschool Utrecht meldt lovend: ‘De reclasseringsorganisaties laten
zien dat ze niet bang zijn voor een kritische blik van onderzoekende buitenstaanders.’
In Utrecht is het thema ‘Werken in een justitieel kader’. Het onderzoekt
hoe begeleiding en hulp het best hand in hand kunnen gaan met straf en
toezicht. In Den Bosch is de leeropdracht ‘Reclassering en Veiligheidsbeleid’.
Ketensamenwerking, criminalisering, vertrouwen in handhaving en nazorg zijn
enkele van de speerpunten.
Niet langer een stiefkind. Ook universitair timmert de reclassering aan de weg.
Zo is een bijzonder hoogleraarschap op dit vakgebied in de maak. In maart is
duidelijk dat voor vijf jaar de benodigde gelden beschikbaar komen. De fondsenwervende
Stichting Nationale Reclasseringsactie doneert deze. De nieuwe leerstoel
gaat zich bezighouden met de ‘sociaal wetenschappelijke aspecten van het reclasseringswerk’.
Aanvullend ijveren de samenwerkende organisaties met succes voor
een part time hoogleraarschap dat zich buigt over de juridische kant van het
reclasserings verhaal. Dat gaat om méér dan voor de hand liggen vraagstukken als:
de bevoegd heden van de reclasseringswerkers, hun controlemogelijkheden, hun
verschonings recht en hun inzet bij naleving van bijvoorbeeld huis­ of
stadionverboden. In de zomer van 2007 is de reclassering begonnen met
onderzoeksvragen in kaart te laten brengen. Juridisch én multidisciplinair.
■ Beter. In 2003 geven de ketenpartners het rapportcijfer 6.6 voor de gedragsinterventies.
In 2007 begint de reclassering met een 6,9 en die waardering wil ze snel verder opkrikken.
Met aantoonbaar succesvolle trainingen.
■ Volledige erkenning. Op 11 december krijgt de gedragsinterventie Cognitieve Vaardigheden
(CoVa) haar volledige erkenning. Ze voldoet in voldoende mate aan elk van de tien
kwaliteitscriteria. De erkenning geldt voor vijf jaar.
■ Praktijktoets. Op 1 februari vragen de reclasseringsorganisaties subsidie om de training
Arbeidsvaardigheden in de praktijk te toetsen. In september begint de proef in Alkmaar en
Den Bosch.
■ Integraal plan. Gedragsinterventies: begin 2007 stellen de drie reclasseringsorganisaties
een compleet en samenhangend plan van aanpak vast. Dat is ook aangeboden aan het
ministerie van Justitie.
■ Bruikbaar. Een speciale werkgroep buigt zich over de bruikbaarheid van gedragstrainingen.
Ze komt tot de vaststelling dat trainingen voor gedetineerden ook buiten de
gevangenismuren inzetbaar zijn.
■ Op de rails gezet. In november 2007 start de ontwikkeling van een training voor plegers van
huiselijk geweld. Er zijn ook plannen voor het training van daders met een alcoholprobleem.

Over de werkstraf ‘Shit happens. 28 zaterdagen in
een bejaardentehuis helpen lijkt misschien relaxed,
maar dat is het niet. En gaten spitten in zware klei
is afbeulerij. En toch laten ze je dat doen, zonder
graafmachine, in je kostbare vrije tijd.’
Over de arrestatie ‘Na afloop van Dance Valley
kreeg mijn broertje ruzie met een meid. We
hebben haar fiets afgepakt en zijn daarmee naar
de bussen gereden. Fiets in de sloot gekukeld.
Lachen! In Velsen stond de politie te wachten.’
18›19
Over de reclassering ‘Ik zie hen niet als verlengstuk
van de politie. En verder is het simpel. Je moet je
fatsoenlijk gedragen, dan doen zij dat ook.
Wel stellen ze duidelijke grenzen. En daar geef
ik hen groot gelijk in.’
Over de toekomst ‘Ik heb een vriendin en bij een
andere vrouw een kind. Daarmee wil ik een mooi
leven. Of ik hier nog eens terugkom? Dat hangt
ervan af wie ik tegenkom…’

Nick (24)
‘Ik wil vooral gewoon
poen verdienen’
Hij is geen stil watertje.
Hij vindt het wel lekker als er wat leven in de
brouwerij is. En hij laat zijn gevoelens zomaar
tot uitbarsting komen. Ze moeten hem niet
lastig vallen. En al helemaal niet ongevraagd
aanraken. Dan vallen er klappen. Tuurlijk!
De straat is zijn leerschool, de rand van
Amsterdam zijn speelterrein. Sloten, Osdorp,
Bijlmer. Als jochie verkent hij alle vormen van
kattenkwaad. Als puber kiest hij voor een kale
kop. Ruzie met Marokkaanse jongeren kan
niet uitblijven. Voordat hij het weet, heeft­
ie zijn eerste taakstraf te pakken. Daarmee
vindt hij zichzelf nog geen crimineel, geen
diehard. Meer een klein ettertje. Langzaam
maar zeker verdwijnt het speelse en vullen
de dagen zich met meiden, auto’s, brommers,
bier. Vanaf zijn zestiende sleutelt hij aan
auto’s. Hobby en beroep. En vooral bezig zijn
met poen verdienen. Want daar draait het
toch om in het leven: geld verdienen. Een paar
weken werkstraf zonder inkomen smaken
dus extra zuur. ‘Mishandeling noemen
ze het. Maar het is gewoon ruzie. Ik neem
tegenwoordig wat eerder gas terug. Je koopt
er niks voor. En na vier keer taakstraf wordt
het wel een keer zitten. Dat snap ik best.’
Nick herhaaldelijk werkstraf
• de laatste keer 80 uur • groepsproject Amstelpark

werksTraffen
Ze worden er
allemaal beter van
Met werken is niks mis. Met werken als straf ook niet. De werkstraf blijft een belangrijke
pijler onder het strafrechtsysteem. Nuttig, nodig, goedkoop, doeltreffend.
Reclassering Nederland steekt in 2007 de thermometer in de meewerkende organisaties
en bedrijven. Daarnaast blijft ze deze strafvorm verbeteren en nog nadrukkelijker
richten op het doel: voorkomen van recidive. Door werkprocessen en
spelregels te verfijnen, deskundigheidsbevordering en uitwisseling van ervaringen.
Het loopt gesmeerd. De groei van werkstraffen in de achterliggende jaren is
spectaculair. In zes jaar tijd is een verviervoudiging opgetreden. Van pakweg
7.500 in het begin van deze eeuw tot 30.000 het afgelopen jaar. Door de
inrichting van gespecialiseerde units is deze stroom netjes gekanaliseerd.
Inmiddels is er sprake van een geoliede machine. Dus is het tijd om te kijken
waar winst te behalen is.
Het kan altijd beter. Het Verwey Jonker Instituut doet daar in 2005 al een voorzet
voor. Het rapport ‘Werkstraf succes verzekerd’ laat zien dat de achtergrond
van de dader van invloed is. Wie een baan heeft en weet te houden, brengt de
straf eerder tot een goed einde. En notoire justitieklanten bakken er minder van.
Het onderzoek adviseert dan ook vaker vooraf advies aan de reclassering te
vragen. Deze speelt het belang van een goede daderselectie geregeld in de kijker.
In publicaties en in contacten met Openbaar Ministerie en rechtbanken.
Het is een alternatief. Voor mensen die daar geschikt voor zijn. Zware jongens
horen in de bak. Onverbeterlijke types eveneens. En moordenaars en verkrachters
kunnen niet wegkomen met 240 uur bijspringen in het bejaarden huis. Dat is van
meet af aan de opstelling van Reclassering Nederland. Op 14 oktober bindt het
TV­programma Zembla de kat de bel aan. Het laat zien dat rechters soms ook bij
zware misdrijven een werkstraf opleggen. Ook zet het kritische kanttekeningen
bij het effect van de straf. Een dader die al drie keer fluitend een taakstraf deed,
laat weten dat het resultaat nul komma nul is. Reclassering Nederland geeft
tegengas. Ze benadrukt dat dit strafalternatief vooral zin heeft bij mensen die
nog iets van hun leven willen maken. Voor men sen die bereid zijn om hun gedrag
aan te passen. Geprikkeld door schaamte of ongemak, door hervonden discipline
en regelmaat of door aanvullende bege leiding en training. Met name dit laatste
zou vaker onderdeel van het vonnis moeten zijn.
Positief oordeel. Zembla meldt ook dat een enquête onder werkstrafbedrijven
leert dat deze vraagtekens hebben bij het strafkarakter. Opmerkelijk, want uit een
onderzoek dat een paar maanden eerder plaatsvindt, klinken vooral positieve
geluiden. Die zijn afkomstig van contactpersonen van Reclassering Nederland bij
de deelnemende organisaties. Tussen 9 en 23 augustus vinden driehonderd
geslaagde interviews plaats. Iedereen heeft baat bij een werkstraf; de gestrafte,
de samenleving en de betrokken instelling. Dat vindt een meerderheid van de
ondervraagden.
20›21

Tevredenheid overheerst. Van de contactpersonen ziet 88 procent meerwaarde
voor de eigen organisatie. Het gaat om klussen die anders niet geklaard werden.
Meestal door gebrek aan tijd. Maar soms ontbreekt in eigen huis de deskundigheid
die een werkgestrafte meebrengt. Ze vinden dat Reclassering Nederland
goed op hun wensen inspeelt. Zo is 85 procent tevreden of zelfs zeer tevreden.
Slechts 2 procent mort. Tweederde ziet voordelen voor zowel dader als samenleving.
Zo zou een werkstraf de maatschappelijke terugkeer vergemakkelijken.
Een kwart meent zelfs zeker te weten dat betaald werk makkelijker binnen
handbereik komt. En 36 procent denkt dat dit soms het geval is.
Dikke voldoende. De dienstverlening van Reclassering Nederland krijgt van de
contactpersonen een rapportcijfer van 7,8. Slechts vier procent vindt het beneden
de maat. Volgens 88 procent is er voldoende contact. Juist de mensen die hier
twijfels bij hebben, drukken het rapportcijfer. Daarom is begonnen met het
versterken van de band. Telefonisch en in levende lijve. Dat de daders meteen ook
steekproefsgewijs te controleren zijn, is mooi meegenomen. Makkelijk voor de
deelnemende instellingen. Deze vinden overigens dat goed gereageerd wordt op
signalen en dat het optreden bij dreigende spanningen kordaat is: 86 procent.
■ Handboek. Op 29 oktober verschijnt de methodiek ‘Werk maken van straf’. Een wegwijzer
in de bijzondere wereld van de werkstraf; met zeer verschillende situaties en vogels van
uiteenlopend pluimage.
■ Wijkservice. In april start samenwerking met gemeente Apeldoorn. Schone wijken door
inzet van werkgestraften.
■ Delictgebonden. Een verband tussen misdrijf en straf kan helpen. Voor de daders of de
slachtoffers. In Rotterdam binden werkgestraften in felgekleurde hesjes de strijd aan tegen
de verloedering van hun buurt. En in verschillende voetbalstadions zijn werkgestrafte
supporters aan de slag.
■ Werk vinden. Een werkplek kan een medicijn tegen terugval zijn. Werkstrafunits weten dat.
In Amsterdam is er hulp bij het vinden van een baan, tot samenwerking met een
duikbedrijf aan toe. In Breda en Vlissingen zijn er bijvoorbeeld leerwerkplaatsen.

Over de arrestatie ‘Ik had iemand met een pistool
op het hoofd geslagen. Dan is het niet raar dat ze
’s nachts met een arrestatieteam van acht man
binnenvallen. Afgevoerd met handboeien. De
buren weten dus alles, maar doen niet vervelend.’
Over de reclassering ‘Ik had de indruk dat de
reclasseringswerker niet wilde meewerken om me
uit de gevangenis te krijgen. Ik heb toen gezegd
dat ze de boom in kon. Niet netjes en niet handig.
Oneerlijk ook, want ze hebben me echt geholpen.’
22›23
Over zichzelf ‘Ik ben moslim, maar ook hindoe.
Wat ik zocht, heb ik gevonden: geluk. Ik heb een
vrouw die me niet heeft laten zakken. Ik heb een
baan. En als ik de staatsloterij moet winnen,
gebeurt dat toch wel.’
Over de toekomst ‘Ik heb mijn huisje nog.
Volgende week komt een nieuwe ijskast. Ik wil
weer een normaal iemand zijn. Gewoon met je
trommeltje boterhammen naar het werk gaan
en een beetje sporten.’

Sammy (41)
‘Ik ga fluitend
naar het werk’
De cel houdt hij voor gezien.
Voorgoed, ook al denken de bewakers dat
hij nog wel eens terugkomt. Ze zien hem
waarschijnlijk als een agressieve ritselaar.
Vanwege zijn uiterlijk, zijn lekker bekkende
roepnaam en zijn voorgeschiedenis.
Lekker mis! In de gevangenis houdt hij
zich ver van de zware jongens en hun
uitnodigingen om buiten samen iets op
te zetten. Hij draait er de film van zijn leven
nog eens af. Tienerkinderen uit eerdere
relaties, een kleintje van acht bij de huidige
vriendin. Taxichauffeur, dromen van een
blitse auto, verlangen naar het grote geld.
En foute vrienden. Zij hebben het plan om
een dealer flink wat lichter te maken. Een
bezoekje, een blaffer onder zijn neus en het
is gepiept. Sammy doet mee. De film in zijn
hoofd laat een machteloze man zien. Een
greep onder de tafel. Een wapen? Dus slaan ze
hem bijna de hersens in. Letterlijk. Sammy: ‘De
reclassering heeft me geleerd hoe ik tijdens
een sollicitatie over mijn straf kon praten.
Ik heb nu een baan. Top, man!’
Sammy roofoverval met geweld • drie jaar cel • vervroegd vrij
onder voorwaarden • enkelband en intensieve begeleiding

eïnTegraTie
Ze moeten de draad
weer oppakken
Met hun opsluiting moet het afgelopen zijn met de misdaad. En daarna moeten
daders hun draai weer vinden in de samenleving. Dat wil de reclassering helpen
bereiken. Begeleiding van ex­gedetineerden is van oudsher de deskundigheid van de
reclassering. Sinds een paar jaar ligt de verantwoordelijkheid bij afzonderlijke
gemeenten. Dat levert een verbrokkeld beeld op. Bij het zich weer in de samenleving
bewegen van tbs­ers is er daarentegen een heldere lijn tot stand gekomen.
Nazorg blijft een zorg. De terugkeer in de samenleving na een gevangenisstraf
is moeilijk. Elk jaar moeten tussen de dertig­ en veertigduizend gedetineerden
de draad weer oppakken. Het Nederlandse publiek denkt dat de reclassering
verantwoordelijk is voor de begeleiding. 52 procent roept deze taak spontaan
als eerste. Dat komt nog ruimschoots voor werken aan gedragsverandering:
20 procent. Maar gemeenten hebben het voortouw bij de reïntegratie van hun
burgers en ze pakken dat allemaal op hun eigen manier op. Of niet.
Gevoelig probleem. In de praktijk schiet de kwaliteit van de nazorg tekort. Niet
verwonderlijk omdat gemeenten deze taak ongevraagd en zonder bijbehorende
zak geld toegeschoven hebben gekregen. Wel de problemen, niet de poen: geen
goede basis om voortvarend vorm te geven aan die nieuwe verantwoordelijkheid.
Na het nodige gehakketak tekenen de Vereniging Nederlandse Gemeenten en
het Rijk op 4 juni 2007 hier alsnog een bestuursakkoord over. Ze stellen vast dat
de nazorg versterking verdient. De gemeenten krijgen daar ook geld voor.
Reclassering Nederland verwacht dat daardoor inschakeling van haar specifieke
deskundigheid makkelijker wordt.
Samenwerking verschilt. Met tal van gemeenten heeft Reclassering Nederland
contacten over ondersteuning bij de reïntegratie van ex­gedetineerden. Van
Vlissingen tot Arnhem, van Leeuwarden tot Maastricht. Maar niet altijd leidt
dat tot inhuur van deskundigheid. Soms blijft het bij welwillende belangstelling.
Een andere keer stokt het bij de offerte. Maar er zijn ook plekken waar de samenwerking
wel van de grond komt, rechtstreeks of via de omweg van woning bouwcorporaties
of veiligheidshuizen. Deze laatste mogelijkheid noemt staatssecretaris
Albayrak ook in een brief aan de Tweede Kamer. Op 12 juli rapporteert
ze over reclasseringstoezicht. Aan het slot merkt ze op dat enkel toezicht niet
volstaat om herhalingscriminaliteit terug te dringen. Nazorg blijft geboden.
Ze roemt daarbij de samenwerking in Veiligheidshuizen.
Terugdringen recidive is het doel. Samenwerking met het gevangeniswezen
in het programma Terugdringen Recidive helpt bij het op de rails krijgen van
nazorg. De gevangenen die met een enkelband vervroegd de cel mogen verlaten,
komen voor toezicht terecht bij reclasseringswerkers. Via dit zogeheten
Penitentiair Programma vindt vanzelfsprekend begeleiding plaats bij het weer
op de rails krijgen van hun leven. Op 13 december pleit Reclassering Nederland in
een brief aan de minister van Justitie voor extra speelruimte. Nieuwe kwaliteitseisen
maken dat voor de uitoefening van dit toezicht 96 uur nodig is: drie keer
zoveel als de bestaande vergoeding. Een panel van experts heeft dat becijferd.
24›25

Tbs­toezicht. Daders met een psychiatrische stoornis vormen een verhaal apart.
Hun terugkeer in de samenleving is met zorg omkleed. Letterlijk en figuurlijk.
Toezicht vormt langdurig een onderdeel van reïntegratie en resocialisatie. Bijna
het hele jaar 2007 is gebruikt om nieuwe en heldere spelregels te ontwikkelen.
De tbs­klinieken en de reclassering zijn gezamenlijk betrokken bij het gehele
uitstroomtraject. Dus niet langer ieder verantwoordelijk voor een afzonderlijk
stuk. In de nieuwe opzet zijn ze zowel binnen als buiten de kliniek elkaars
partner. Daardoor zijn risico’s beter in te schatten en te managen. Door al in de
kliniek kennis te maken en de behandeling te volgen, leren reclasseringswerkers
signalen en symptomen herkennen. Zo kunnen ze beter zien aankomen wanneer
ontsporingen dreigen. Zorg­, behandel en controlebehoefte zijn nauwkeurig op
elkaar af te stemmen. En te combineren met het helpen wegwerken van hobbels
op het gebied van wonen, werk, geld en sociale contacten. Tbs­toezicht is
uitgegroeid tot een compleet specialisme met bijbehorende opleiding.
■ Driehoeksgesprek. Eind november. Convenant met politie IJsselland. Reclassering, wijkagent
en tbs­ers bespreken gezamenlijk inhoud van toezicht.
■ Zicht. Begin december. De reclassering, kliniek Oldenkotte, het Openbaar Ministerie, de
politiek starten project ZOET: zicht op Enschedese tbs­gestelden.
■ Reclasseringswerk. Nederlanders vinden de begeleiding van ex­gedetineerden belangrijk.
Reclasseringswerk omvat volgens hen: financiën, sociaal netwerk, geestelijke hulp en arbeid.
Reïntegratie en toezicht scheren ze over één kam. Dat meldt onderzoeksbureau van Kempen
■ Kwaliteit. Het Penitentiair Programma regelt het laatste deel van de straf dat buiten de
gevangenis plaatsvindt. Onder toezicht van de reclassering. Vanaf 1 juli gelden daarbij
nieuwe kwaliteitseisen. Deze zijn samen met het gevangeniswezen opgesteld.
■ Sprongen vooruit. De automatische strafvermindering van gevangenen verandert in een
voorwaardelijke invrijheidsstelling. Het is belangrijk om die stok achter de deur altijd te
combineren met reclasseringstoezicht. De kans op reïntegratie neemt dan toe. Dat laat
Reclassering Nederland op 12 maart aan de Vaste Kamercommissie weten.
■ Naadloos. 17 oktober 2007: brief aan de Inspectie voor de Sanctietoepassing naar
aanleiding van Rotterdams steekincident met jeugdige dader. Pleidooi voor naadloze
aansluiting tussen organisaties in jeugd­ en volwassenenstrafrecht: goede informatie
voordat jongeren weer op samenleving worden losgelaten.

Serginho (25)
‘Ik zit in een
verkeerde film’
Hij wil zijn vleugels uitslaan.
Zijn ambities liggen bij de vliegtuigindustrie.
Hij verwacht niet dat de werkstraf roet in
het eten zal strooien. Het is ééns maar nooit
meer. Dat belooft hij zichzelf, zijn vrouw, zijn
kinderen en iedereen die het maar horen
wil. Eigenlijk ziet hij zichzelf als een jonge,
maar keurige huisvader. Op zijn negentiende
een eerste kind. Daarna nog twee. Nu is hij
25 en staat op het punt zijn studie aan de
hogeschool af te ronden. Studeren en een
gezin onderhouden betekent sappelen.
Dus is een goedkope scooter een mazzeltje.
Te goedkoop, merkt hij bij de keuring als het
kenteken geregistreerd staat. Heling is het
oordeel van de politie. Tsja, misschien had hij
het ook wel kunnen weten. Maar hij hoort
er verder niks van. Na een shitdag op school
rijdt hij in z’n Honda Civic naar huis. Hij is
niet de enige die geïrriteerd lijkt. Een andere
26›27
weggebruiker en hij zitten elkaar in de weg.
Opgestoken vingers. Uitstappen bij het
stoplicht. Matten. Serginho: ‘Ik had niet
mogen ontploffen. Maar ik had niet
verwacht dat ze de oude zaak van de heling
erbij zouden optellen. Jammer.’
Serginho heling en verkeersgeweld
• 58 uur taakstraf• parkaanleg en ­onderhoud

Over de arrestatie ‘Ik stapte uit en wilde de automobilist
vragen wat hem mankeerde. Hij had het
raampje al open en riep iets als kankerneger. Toen
de politie kwam hebben ze ons uit elkaar moeten
halen. Ik heb hem stevig geraakt, geloof ik.’
Over zichzelf ‘Ik ben geen crimineel, zelfs geen
opgewonden standje. Ik heb een nette opvoeding
gehad en die geef ik mijn kinderen ook. Natuurlijk
schaam ik me een beetje dat ik even het zwarte
schaap van de familie ben.’
Over de reclassering ‘Ik voel me niet thuis tussen
al die jongens die al eens vastgezeten hebben.
Maar ze behandelen je goed. De regels zijn strikt
maar begrijpelijk. En ze lichten je van tevoren
goed in over wat je te wachten staat.’
Over de toekomst ‘Mijn eindscriptie is bijna af.
Ik word gewoon vliegtuigingenieur. Bij de KLM
of in het buitenland.’

Bureau BuiTenland
Ze krijgen ook in
het buitenland steun
De wereld verandert voortdurend. Dat geldt voor maatschappelijke en staatkundige
verhoudingen. Dat geldt ook voor criminaliteitsbestrijding en reclasseringswerk.
Reclassering Nederland heeft de coördinatie voor wat zich buiten de landsgrenzen
afspeelt ondergebracht bij haar Bureau Buitenland. Suriname, de overzeese
rijksdelen en de Balkan krijgen in 2007 bijzondere aandacht.
Overzeese gemeenten. Zo start dat jaar op de valreep een project in Bonaire.
Dat gebeurt desgevraagd. Het eiland kan wel wat steun gebruiken bij het op de
rails krijgen van modern reclasseringswerk: methodisch, organisatorisch en
administratief. Na een verkennende missie detacheert Reclassering Nederland
enkele van haar medewerkers er een tijdje. Dan is al duidelijk dat ook het
gevangeniswezen er investeert en dat de gebruikelijke ketensamenwerking een
goede kans maakt. De Bonaire­missie anticipeert op staatkundige veranderingen,
waarbij het eiland – net als St. Eustatius en Saba – een gemeente van Nederland
wordt. Bij Curaçao ligt dat bestuurlijk anders, maar de reclasseringsproblematiek
verschilt niet wezenlijk. Ook daar heeft Reclassering Nederland een verkennende
missie uitgevoerd en een plan van aanpak ontworpen. helpers staan in de
startblokken, maar van overheidswege ontbreekt nog het financiële fundament.
Suriname wil veiliger worden. Door gevangenissen te moderniseren, de
reclassering te professionaliseren en alternatieve sancties en werkstraffen te
ontwikkelen. De minister van Justitie van dat land vraagt Nederlandse
deskundigen om raad. Onder leiding van professor Anton van Kalmthout vinden
werkbezoeken plaats en komt er een stevig advies tot stand. Reclassering
Nederland, het gevangeniswezen en Haagse beleidsambtenaren dragen hun
steentje bij. Suriname heeft het voornemen uitgesproken om deze adviezen tot
nieuwe praktijk te maken.
Balkan broedt op vernieuwing. Langzaam maar zeker keert de rust terug in
de voormalige oorlogsgebieden in Oost­Europa. Een daarmee ook de roep om
aansluiting bij Westerse democratieën. Ook op het gebied van een veilige
samenleving. Oude waarden en pikordes verdwijnen. Jonge academici pakken
hun kans. Zij zoeken samenwerking met organisaties in andere Europese landen.
Zo ondersteunt Reclassering Nederland de opbouw van zusterorganisaties in
Roemenië, Kroatië en Servië. Door deskundigheid te leveren op het gebied van
training, organisatie en management.
Maar eerst en vooral houdt Bureau Buitenland zich bezig met
reclasseringsbegeleiding van in andere landen gedetineerde Nederlanders.
28›29
■
■
■
■
■
■
In buitenland in de cel: 2627
Aantal landen: 93
Landen waar reclasseringsvrijwilligers werken: 46
Bezochte gedetineerden: 1867
Totaal aantal bezoeken: 7389
Actieve vrijwilligers: 288

verslag raad van ToezichT
De zaken staan
behoorlijk op de rails
De raad van toezicht heeft in z’n totaliteit een positief oordeel over strategie,
aanpak en activiteiten in 2007. Reclassering Nederland heeft met overtuiging
haar aandeel geleverd binnen het geheel van de strafrechtketen. Maar ook
daarbuiten. De verdergaande professionalisering – als antwoord op de eisen
vanuit de samenleving en steeds moeilijker dadergroepen – heeft ze voortvarend
opgepakt. Als een organisatie draagt ze bij aan een veiliger samenleving. Ze zou
echter, meer dan nu gebeurt, een grotere rol moeten spelen bij preventie, bij het
in de kiem smoren van criminele carrières. Dat is een kwestie van zich op dat
terrein actief profileren, maar die rol moet haar ook gegund worden. Door de
samenleving, de politiek en de ketenpartners.
De raad van toezicht is zeer te spreken over de wijze waarop bestuur en
organisatie erin zijn geslaagd om het huishoudboekje op orde te krijgen. Zowel
op het gebied van productie als van financiën. Overzichtelijk, toegankelijk en
kloppend. Er is verstandig omgesprongen met het beperken van risico’s.
En financiële en subsidieverzoeken zijn behoorlijk onderbouwd.
De raad van toezicht adviseert de organisatie het maatschappelijk en vakinhoudelijk
debat te blijven zoeken. Openheid en eerlijkheid, ook over tekortkomingen
en incidenten, is de juiste opstelling. Dat geldt zeker in branches waar
de gevolgen ernstig kunnen zijn, zoals de gezondheidszorg, maar ook politie­ of
reclasseringswerk. In schuttersputjes wegduiken is contraproductief. Iedereen
weet immers dat in alle organisaties wel eens wat fout gaat. Zo ook hier, waar
mensen met mensen werken.
De raad van toezicht blijft kritisch kijken naar de investeringen en de
organisatorische last die vernieuwing van de automatisering met zich brengt.
De complexiteit, koppelingen aan bestaande systemen, de wens tot decentrale
beschikbaarheid van gegevens en strenge veiligheidsmaatregelen maken
de ombouwoperatie ingrijpend. De afhankelijkheid van specialisten is wel
eens zorgwekkend. Overigens speelt deze problematiek niet alleen bij de
reclasseringsorganisaties, maar bij tal van andere organisaties, overheden
en ondernemingen.
De raad van toezicht is 6 april 2007 in functie gekomen. Zijn aantreden is
een gevolg van een statutenwijziging per 2 februari. Tot dat moment was er
een bestuursmodel met een algemeen bestuur en een directie. De nieuwe
constructie kent een verantwoordelijke raad van bestuur (directie) en een
raad van toezicht. Naast toezichthoudende taken adviseert deze en vervult
de werkgeversrol. De raad van toezicht heeft in 2007 vijf keer vergaderd en
op alle vragen een bevredigend antwoord gekregen. Ook zijn er afzonderlijke
functioneringsgesprekken geweest met de directieleden.

aad van BesTuur en raad van ToezichT
Raad van Bestuur
Sjef van Gennip, algemeen directeur Reclassering Nederland
Ferno Schneiders, directeur Reclassering Nederland
Raad van Toezicht
Voorzitter Ed Nijpels
Financieel deskundige Leon Bovée
Overige leden Joost van Dijk
Roel van Gurp
Anton van Kalmthout
Margriet Meindertsma
Anneke Nijenhuis
Auditcommissie Leon Bovée
Joost van Dijk
Remuneratiecommissie Ed Nijpels
Margriet Meindertsma
Ed Nijpels heeft voorzitterschap per 24 mei 2007 aanvaard.
Tot die datum nam Anton van Kalmthout deze functie waar.
Functies en nevenfuncties in 2007
Leon Bovée, Directeur vts Politie Nederland
■
Lid van de Raad van Toezicht Stichting Hogeschool Avans
Joost van Dijk, Lid van de Raad voor de Rechtspraak Den Haag
■ Voorzitter Raad voor Rechtsbijstand in het ressort Amsterdam
■ Voorzitter Tuchtcommissie (NMI)
■ Lid­jurist Raad van Arbitrage voor de bouwbedrijven
■ Voorzitter Curatorium Bijzondere Leerstoel Gefinancierde Rechtsbijstand UvA
Sjef van Gennip, Algemeen directeur Reclassering Nederland
■ Lid van de commissie van Bezwaar en Beroep bij de Raad voor Rechtsbijstand te Amsterdam.
■ Voorzitter bestuur van de WOS, werkgeversorganisatie in de Sport.
■ Lid van de raad van commissarissen bij Collegio, ‘Kennispraktijk voor de jeugdzorg’, adviesbureau.
Roel van Gurp, Directeur/bestuurder van Stichting Kompaan, organisatie voor
jeugdzorg in Midden­Brabant
■ Lid Raad van Toezicht woningcorperatie Tiwos
■ Lid Raad van Toezicht bibliotheek Midden­Brabant
Anton van Kalmthout, Hoogleraar vrijheidsbeperking en vrijheidsbeneming
aan de Universiteit van Tilburg
■ Lid van de Committee for the Prevention of Torture and Inhuman and Degrading Treatment (CPT)
van de Raad van Europa
■ Lid van de Raad van Toezicht van de Twern
■ Lid van de Raad van Toezicht van de Stichting Rechtsbijstand Asiel Nederland
■ Voorzitter van de Klachtencommissie van Ons Middelbaar Onderwijs (OMO)
■ Lid Klachtencommissie politieoptreden in West­ en Midden­Brabant
■ Lid Begeleidingscommissie Uitzettingen van de KMar
■ Voorzitter Stichting Vrijplaats Tilburg
30›31

Margriet Meindertsma, Lid fractie PvdA in de Eerste Kamer
■
■
■
■
■
■
■
■
Voorzitter landelijke Vereniging van Toezichthouders in Woningbouwcorporaties
Voorzitter Raad van Toezicht woningstichting PWS Rotterdam
Lid Raad van Commissarissen Moes Holding B.V.
Voorzitter Raad van Commissarissen woningcorporatie Nijestee Groningen
Voorzitter Raad van Toezicht RIBW (Regionaal Instituut Begeleid Wonen), regio Zwolle
Voorzitter Stichting Vrienden van de WRZV (stichting voor ondersteuning daklozen)
Commissaris Nimwegen & Partners (organisatie­ en adviesbureau op terrein van bouwen en wonen)
Commissaris woningstichting SWZ Zwolle
Anneke Nijenhuis, Zelfstandig organisatie­ en opleidingsadviseur
■
■
■
■
■
■
■
■
Lid bestuur Netherland Quality Agency (kwaliteitszorg in het HBO)
Lid Raad van toezicht Kalorama
Voorzitter Raad van Toezicht Conexus (openbaar en denominatief basisonderwijs Nijmegen/Heumen)
Lid bestuur LUX­Nijmegen
Lid bestuur SSBK (fondsenstichting sociaal­cultureel werk)
Voorzitter bestuur Parochiële Caritas Millingen aan de Rijn
Lid klachtencommissie Wilhelminahuis
Lid bestuur Burgerplatform Millingen aan de Rijn
Ed Nijpels, Commisaris van de Koningin in Fryslân
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
■
Lid raad van Commissarissen Siers Groep BV
Voorzitter Klimaatcentum Internationaal Rode Kruis
Voorzitter Sena (stichting ter exploitatie van naburige rechten voor producenten en uitvoerenden)
Voorzitter stichting Energie Prestatie Keur
Voorzitter stichting Sterkin
Voorzitter stichting PromoDE
Voorzitter Ronald McDonald Kinderfonds
Vice­voorzitter College van Toezicht Rijksuniversiteit Utrecht
Voorzitter Stichting Garantiefonds Gerechtsdeurwaarders
Voorziter Bestuur en Raad van Toezicht van de Raad voor Accreditatie
Voorzitter Abe Bonnema Stichting
Voorzitter Raad van Toezicht Kadaster
Lid Raad van Toezicht Universitair Medisch Centrum Groningen
Lid Raad van Commissarissen Peute Papierrecycling B.V.
Lid Raad van Commissarissen DSB Groep N.V.
Voorzitter Bestuur Stichting Milieu Centraal
Voorzitter Regiegroep ‘Grijs Werkt’
President­commissaris Maltha Recycling B.V.
Voorzitter Taskforce huisvesting statushouders
Lid commissie private financiering van infrastructuur
Voorzitter Raad van Toezicht Tros
Voorzitter Maatschappelijke Adviesraad van de Waddenacademie
Ferno Schneiders, Directeur Reclassering Nederland
■
Geen

financiën en producTie
Balans per 31 december 2007
ACTIVA 31-12-2007 31-12-2006
Vaste activa
Immateriële vaste activa
Ontwikkeling Software ­ 390.843
­ 390.843
Materiële vaste activa
Gebouwen en terreinen 9.281.501 9.664.861
Inventaris en apparatuur 1.334.601 1.225.773
Vervoermiddelen 521.845 360.145
11.137.947 11.250.779
Financiële vaste activa
Leningen u/g 80.931 90.950
80.931 90.950
Totaal vaste activa 11.218.878 11.732.572
Vlottende activa
Vorderingen
Debiteuren 795.026 784.950
SVG ­ 695.105
Leger des Heils ­ 451.975
Ministerie van Justitie 29.824 ­
Voorschotten eigen personeel 65.708 76.647
Vooruitbetaalde kosten 880.974 792.010
Overige vorderingen 873.694 834.926
2.645.225 3.635.614
Liquide middelen
Kas­ en banksaldi 28.394.646 25.073.744
Deposito's 5.285.952 5.129.923
33.680.598 30.203.667
Totaal vlottende activa 36.325.824 33.839.281
Totaal activa 47.544.702 45.571.853
32›33

PASSIVA 31-12-2007 31-12-2006
Eigen vermogen
Algemene reserve SRN 5.769.428 5.676.420
Egalisatiereserve 3.595.594 ­2.622.665
9.365.021 3.053.754
Voorzieningen
Reorganisatie 2004­2005 6.243.764 8.100.311
Personele voorzieningen 2.751.380 2.042.452
Voorziening loonstijging CAO 2006 ­ 1.114.000
Voorziening gratificaties 1.000.000 1.300.000
9.995.144 12.556.763
Langlopende schulden
Latente verplichtingen 8.213.659 8.927.798
Leningen O/G 103.383 ­
8.317.042 8.927.798
Kortlopende schulden
Ministerie van Justitie 4.716.790 5.035.494
Crediteuren 5.244.166 6.952.851
Stichting Verslavingsreclassering GGZ NL (SVG) 120.184 ­
Leger des Heils 165.721 ­
Belastingen en premies sociale verzekeringen 1.953.560 2.373.968
Schulden terzake pensioenen 876.498 817.503
Vakantiegeld 2.557.837 2.253.566
Verlofuren 2.953.667 2.562.552
Overige kortlopende schulden 1.279.070 1.037.603
19.867.495 21.033.538
Totaal passiva 47.544.702 45.571.853

financiën en producTie
Exploitatierekening 2007
Baten
Subsidie Min. van Justitie 112.085.099 96.720.235 100.016.568
Bijdragen van derden 1.809.262 1.614.902 1.125.571
Overige baten 2.275.577 670.000 2.032.081
Totaal baten 116.169.938 99.005.137 103.174.219
Lasten
Personele lasten 93.037.781 83.519.632 80.245.336
Afschrijvingen 1.415.127 1.214.717 1.160.227
Huisvestingslasten 8.760.695 8.116.978 7.450.443
Overige instellingslasten 7.948.962 9.469.970 9.363.066
Totaal lasten 111.162.565 102.321.297 98.219.071
Resultaat uit reguliere
bedrijfsvoering 5.007.373 -3.316.160 4.955.148
Financiële baten/lasten
Financiële baten 1.317.590 200.000 793.997
Financiële lasten 13.696 200 13.169
Resultaat financiële
baten en lasten 1.303.894 199.800 780.828
Exploitatiesaldo 6.311.267 -3.116.360 5.735.976
Uitsplitsing resultaat
Bedrijfsresultaat 6.218.258 5.517.588
Resultaat op eigen vermogen 93.009 218.388
Exploitatiesaldo 6.311.267 5.735.976
Honoraria
2007 begroot 2006
In 2007 is aan de algemeen directeur een salaris van € 160.583,– betaald.
Aan de directeur € 115.126,–.
Voor de honorering van de Raad van Toezicht is per 1 januari 2007 de regeling
omgezet van vacatiegelden in een vast bedrag per jaar.
■ voorzitter € 15.000,–
■ financieel deskundige € 10.000,–
■ overige leden € 8000,–
34›35

Dienstverlening
Kerntaken t.o.v. planning Van het totaal
Diagnose en advies 79,0% 20,0%
Begeleiding & Toezicht 110,0% 40,0%
Taakstraffen 100,0% 40,0%
Totaal 97,4% 100%
Producten en diensten
Algemeen
Vroeghulpbezoeken: meteen na arrestatie 8.794
Vroeghulpinterventies: begeleiding tijdens voorarrest 1.277
Diagnoses: professionele inschatting risico’s 10.269
RISc: toepassing recidive inschattings schalen 10.569
Voorlichtingsrapporten: relevante gegevens op een rij 10.105
Adviesrapporten: goed onderbouwde aanbevelingen 10.090
Maatregelrapporten: bij psychisch of verslavingsprobleem 307
Toezichten: vrijheden beperken, ander gedrag stimuleren 16.239
Toeleidingen zorg: organiseren van noodzakelijke behandeling 2.794
Gedragsinterventies: herstel sociaal gedrag 810
Werkstraffen: straf als dienst aan de samenleving 29.858
Leerstraffen: verplicht aanbod gericht op gedragsverandering 579
Programma Terugdringen Recidive
Diagnoses 25
RISc 597
Adviesrapporten 757
Toezichten 193
Toeleidingen zorg 114
Gedragsinterventies 193

NAAR EEN VEILIGER SAMENLEVING
www.reclassering.nl