Sterk op Straat - Stichting Streetcornerwork

33 jaar
In de 33 jaar dat ik bij Streetcornerwork heb gewerkt,
is er veel veranderd: de achtergrond van de doelgroepen,
de maatschappelijke context, de eisen die aan
hulpverleningsinstellingen worden gesteld, de samenstelling
van de medewerkersgroep: alles is anders. En
toch … belangrijke kernpunten zijn ongewijzigd.
Sinds de zeventiger jaren van de vorige eeuw knokt
Streetcornerwork tegen achterstelling en uitsluiting. Dat
speelt nog steeds. De doelgroep bestond uit jongeren
die om wat voor reden ook buiten gebaande paden
traden. Ook dat speelt nog steeds. De jongeren hadden
problemen op meerdere terreinen tegelijk. En nog
steeds. ‘De samenleving’ vond dat de jeugd - althans
een deel van hen - niet wilde deugen. Ook dat is
ongewijzigd.
In de zeventiger jaren trachtte Streetcornerwork
- geïnspireerd door voorbeelden uit Amerika en
Engeland - met haar outreachende methode ingang
te krijgen bij jonge druggebruikers in de binnenstad
en arbeidersjongeren in de oude negentiende-eeuwse
wijken, allemaal jonge ‘witte’ Nederlanders. Nu werkt
Streetcornerwork met het Team Ambulante Zorg en
WorkForce voor langdurige harddrugsverslaafden
van dertig tot zeventig jaar en met de jeugdteams
voor jongeren (leeftijd 13 tot 23 jaar) van zeer diverse
herkomst.
Toen wilde Streetcornerwork zowel de jongeren vooruit
helpen als de maatschappij veranderen; nu heeft het
zijn handen vol aan de contactlegging en hulpverlening
en het toegankelijk houden van de reguliere zorg
voor haar ‘altijd lastige’ doelgroepen.
Toen was er een sfeer van maatschappijkritisch
optimisme waarin grenzen verlegd mochten worden;
nu krijgen het stellen van grenzen en handhaven van
regels sterker de nadruk.
Toen waren organisaties kleinschalig en stonden uitvoerders
en management dicht bij hun doelgroepen;
nu zijn het vaak molochen met veel sturingslagen en
bureaucratie.
Toen nam de overheid op alle denkbare terreinen
verantwoordelijkheid voor het inrichten van de samenleving;
nu moet ‘de markt’ bijna alles doen.
Toen werd er een brede strijd gevoerd tegen discriminatie;
nu slaat intolerantie opnieuw haar slag.
Deze veranderingen dwingen organisaties als Streetcornerwork
tot een nieuwe positiebepaling.
Waar voorheen idealisme en solidariteit de belangrijkste
drijfveren waren om straathoekwerker te worden,
dient nu primair rekening te worden gehouden met
maatschappelijke eisen en beperkingen. Waar een
straathoekwerker voorheen een luis in de pels mocht
(moest!) zijn, moet hij nu als een ware strateeg en
intermediair met vele belangen rekening houden.
Waar Streetcornerwork voorheen zeker was van (financiële)
steun van de overheid, moet het nu opereren
in een spel van aanbesteden, offreren en gunnen, al
concurrerend met collega-instellingen.
Ondanks al die veranderingen staan de organisatie
en de methode Streetcornerwork nog fier overeind.
Relatief kleinschalig en dicht bij haar doelgroepen.
Het aantal groepen mensen - jong en oud - dat de
aansluiting met de samenleving dreigt te verliezen of
al heeft gemist, neemt gestaag toe. De toenemende
maatschappelijke tegenstellingen versterken dit proces.
In die ontwikkeling moeten straathoekwerkers verbindingen
blijven leggen en bruggen blijven bouwen.
Belangrijk als nooit tevoren.
Ide Kelderman
7