'In mijn vierzittertje tussen de Boeings' - Openbaar Ministerie

18 OPPORTUUN Nummer 3 – 2008 Vliegenier
19
‘Noem het een rommelige carrière’
Negen vragen aan officier van justitie Jan Koorn
Op zijn kamer hangt een poster met een vliegtuig. Eronder de
tekst “Royal Dutch Airlines: see twice as much of Europe in half
the time”. Jan Koorn is “dol op vliegen”. Negen vragen aan de officier
uit Dordrecht, die pas na een rits baantjes bij het OM landde.
‘Melkboer, marine, behang bezorgen, stukken koe van de ene
slager naar de andere rijden… je kunt het zo gek niet bedenken.’
Jan, vertel eens van vroeger?
‘Ik ben geboren als zoon van een timmerman.
Na zijn timmermansloopbaan werd
mijn vader buschauffeur en toen ik een
jaar of twaalf was nam hij een buurtwinkel
met een melkwijk over. Ik was nooit zo’n
studiehoofd en toen ik veertien jaar was
kwam ik, na twee jaar ulo, van school af. Tot
groot verdriet van mijn moeder overigens,
die altijd had willen studeren, maar nooit de
mogelijkheid daarvoor had gehad. Ik stapte
in het familiebedrijf en werd melkboer. Dat
was het begin van wat je een rommelige
carrière kunt noemen. Na twee jaar melkrijden
besloot ik dat de wereld groter was en
dat ik die ging verkennen. Ik vertrok naar
de marine. Maar ook dat was niks voor mij
en binnen het jaar was ik weer terug in de
buurtwinkel van mijn vader.’
Maar daar ben je niet gebleven!
Wat gebeurde er?
‘Zoals dat in die tijd ging, leerde ik op
dansles een aardig meisje kennen. Zij was
uit Suriname overgekomen om hier de
verpleegstersopleiding te volgen. Op mijn
21ste ben ik met haar getrouwd. Mijn vrouw
wilde niet het familiebedrijf in en ik kon
de buurtwinkel niet alleen runnen. Dus
zocht en vond ik weer ander werk, dit keer
op de administratie van een bank. In die
tijd haalde ik via een avondopleiding mijn
mavo-diploma. Vervolgens wilde ik graag
ook de havo erachteraan doen. Ik had echter
geen zin om daar weer twee jaar overdag
voor in de klas te gaan zitten. Mijn zusje zat
op dat moment in de eindexamenklas van
de havo. Ik ben naar die school gestapt en
heb gevraagd of het goed was dat ik daar
bij kwam zitten. Tot mijn verbazing ging de
schoolleiding daarmee akkoord. Aan het
einde van het schooljaar slaagde ik glansrijk
voor het staatsexamen havo.’
Van het bankwezen naar het OM…
hoe ging dat?
‘Na mijn bank-periode heb ik de dagopleiding
voor leraar Nederlands gevolgd. Om
rond te kunnen komen had ik in die tijd
bijbaantjes van allerhande aard: behang
bezorgen, stukken koe van de ene slager naar
de andere brengen… je kunt het zo gek niet
bedenken. Uiteindelijk ging ik het onderwijs
in, maar ook dat bleek mijn roeping niet te
zijn. Dus ging ik weer solliciteren op alles wat
los en vast zat, dat zal zo rond 1977 geweest
zijn. Ook voor de S-opleiding meldde ik mij
aan. Uit 3.000 sollicitanten hoorde ik bij de
30 gelukkigen die uitgekozen werden. De
S-opleiding bestond toen uit één dag leren
en vier dagen werken per week. In de praktijk
betekende dit dat ik vier dagen per week
dossiers in het archief van het Rotterdamse
parket op volgorde legde. Op een gegeven
moment kon ik als parketsecretaris in Den
Haag aan de slag. Ik wist daar niet wat me
overkwam… er was helemaal niéts te doen!
Ja, de krant lezen de hele dag. Wat een vervelende
tijd was dat. Uiteindelijk mocht ik kanton-dagvaardingen
gaan doen. Behalve dan
de aanrijdingen, die waren voor de ervaren
secretarissen: mannen van in de vijftig die
opsprongen en hun jasje dichtknoopten als
er een raio de kamer binnenkwam. Want de
periode dat alleen telgen uit gegoede families
officier konden worden was weliswaar voorbij,
maar die sfeer, die hing er nog steeds.
In 1980 heb ik de S-opleiding gehaald en
mocht ik 8WVW-zaken gaan beoordelen.
Daarna kwamen de drugsdelicten. Het aantal
zaken nam toe en zo werden steeds meer
zaken naar de secretarissen gedelegeerd. Ik
zag de typemachine met geheugen binnenkomen,
de kopieermachine… en zo werden
de arbeidsomstandigheden steeds beter.’
En toen besloot je officier te worden?
‘Ja, eigenlijk wel. Dat kwam zo: begin jaren
tachtig was er veel werkloosheid. Kwamen
voorheen alleen juristen binnen om officier
te worden, nu solliciteerden ze ook naar de
functie van secretaris. Ik zag het gemiddelde
niveau van die juristen en dacht: dat kan
‘En daar land je dan met je
vierzittertje, tussen al die Boeings.
Dat geeft wel een kick, ja’
ik ook. Het probleem was echter dat ik, om
rechten te kunnen gaan studeren, een vwodiploma
nodig had. En dat had Jan niet, dus
moest Jan toelatingsexamen bij de universiteit
gaan doen. Dus ik ’s avonds weer aan
de studie. Dat viel nog niet mee, want bijvoorbeeld
Duits en wiskunde had ik alleen
een paar jaar op de ulo gehad en verder niet.
Maar ik haalde het! Daarna heb ik via vier
jaar avondstudie de rechtenstudie gevolgd.
In de tussentijd groeide ik bij het OM steeds
door: ik schopte het tot hoofd secretariaat.
Helaas was er toen bij het OM nog geen
mogelijkheid om als secretaris door te
stromen naar het officierschap, dat kwam
pas later. Vanaf 1991 werkte ik als staffunctionaris
in de regio Hollands Midden. In
1999 kwam ik in de eerste lichting officier
enkelvoudig, en in 2002 werd ik meervoudig.
Sinds 2003 werk ik in Dordrecht, waar ik
eerst de portefeuille ‘verkeer’ had en me nu
– onder andere - bezig hou met veelplegers.’
Wat gaat de toekomst jou qua werk nog
brengen?
‘Momenteel ben ik waarnemend teamhoofd,
maar ik heb niet de ambitie om verder
het management in te gaan. Ik heb het
Stoom-traject gedaan, ook daaruit bleek dat
mijn hart bij het primaire proces ligt. Een
heel leuk onderdeel van mijn werk vind ik
het opleiden van collega’s; dat hoop ik nog
lang te blijven doen. En binnenkort staat er
een uitwisseling van zes maanden met een
Rotterdamse officier op het programma,
wat voor mij een welkome tijdelijke afwisseling
van werkomgeving betekent.’
Vliegen is jouw grote passie…
hoe zit dat precies?
‘Halverwege mijn staffunctionarissentijd
dacht ik dat die functie het eindstation van
mijn loopbaan betekende. Ik had dus het
vooruitzicht om nog járen hetzelfde werk
te gaan doen. Ik besloot om géén chagrijnige
ambtenaar te worden, daar had ik er al
genoeg van gezien, maar om me in plaats
daarvan aan te melden bij de vliegschool. Ik
had immers eindelijk de financiële mogelijkheden
en de benodigde tijd tot mijn
beschikking om deze jongensdroom waar
te maken. Eerst moest er weer gestudeerd
worden, want net als bij autorijden moet
je eerst een theorie-examen afeggen. Geen
verkeersborden dit keer, maar wel uitleg
over hoe de motoren van een vliegtuig functioneren
en hoe een vliegtuig in de lucht
‘Meestal huur ik een 2x2-zitter.’ Foto: Onno Kummer
blijft hangen. Pas na een jaar theorieles
mocht ik met de instructeur de lucht in en
haalde ik uiteindelijk mijn vliegbrevet. Via
de club waar ik lid van ben huur ik regelmatig
een kist, meestal een 2x2-zitter. Van tijd
tot tijd vliegt er wel eens een collega mee.
Vliegen is overigens een dure liefhebberij;
voor een uurtje ben je zo 200 euro kwijt.’
Wat is de leukste vliegtocht die je ooit
gemaakt hebt?
‘Dat is zonder twijfel de trip naar Portugal
die ik in 2000 maakte. Mijn moeder overwinterde
daar en ik zou haar gaan ophalen.
Met nog twee piloten steeg ik op zaterdagochtend
op. Boven de Pyreneeën hingen
echter wolken en konden we niet naar
beneden. We hebben we het wel even
benauwd gehad. Maar gelukkig viel er een
gat in de bewolking en konden we veilig op
Madrid landen. De dag erna zetten we koers
naar Lissabon. En daar land je dan met je
vierzittertje… tussen al die grote Boeings!
Dat geeft wel een kick, ja.’
Je mag ook graag muziek maken. Hoe lang
speel je al accordeon?
‘Eens kijken… dat zal alweer zo’n twintig
jaar zijn. Accordeon spelen is bij ons een
familietraditie; mijn vader deed het ook,
dus de trekharmonica is voor mij altijd een
vertrouwd instrument geweest. Tot voor
twee jaar heb ik ook accordeonles gevolgd.
Nu speel ik eens per week samen met
twaalf anderen. Af en toen treden we ook
op, meestal in bejaardentehuizen. Muziek
maken is voor mij een fijne manier om
mijzelf te uiten. In accordeon spelen kan ik
mijn emotie kwijt.’
Als officier van justitie heb je een groot
aantal zaken voorbij zien komen.
Welke zaak is je het meest bijgebleven
en waarom?
‘Wat heel veel indruk op me heeft gemaakt
is een ontvoeringszaak waarbij een klein
jongetje betrokken was. De vader van het
jongetje was van Tunesische origine en had
zijn zoontje uit Nederland meegenomen naar
zijn geboorteland, waar hij het kind bij oma
onderbracht. In Nederland werd de vader
vervolgd wegens ontvoering en moest hij
een celstraf uitzitten. Intussen onderhandelde
het OM met buitenlandse zaken, de
Tunesische ambassade en de advocaat van de
verdachte met als doel het kereltje weer veilig
bij zijn Nederlandse moeder thuis te brengen.
Toen de zaak in een impasse leek te zijn
geraakt en de gevangenisstraf van vader
bijna zijn einde naderde, heb ik hem in de
cel opgezocht. Ik liet hem weten dat ik hem,
zodra hij weer op vrije voeten zou komen,
weer aan zou houden en hem zou vervolgen
wegens het voortdurende delict van
ontvoering. In eerste instantie geloofde de
verdachte mij niet, maar toen zijn advocaat
bevestigde dat dit inderdaad mogelijk was,
gaf hij het eindelijk op. Niet lang daarna gaf
hij toestemming aan de moeder van zijn
zoontje om het kind uit Tunesië op te halen.’
Tekst: Erna Quant-Rijfers