CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

32 DE OORSPRONG VAN DE ORDE VAN HET H. KRUIS
tureerde gemeenschap. We mogen aannemen dat er in werkelijkheid
veel meer lieden de eenzaamheid opgezocht hebben, maar
dat hun acties zonder tastbare resultaten bleven.
• Vanaf de jaren 1060 maakte men in de Kerk een onderscheid
tussen clerici regulares en canonici regulares. De clerici regulares, ook
wel canonici seculares genoemd, hielden vast aan de Regel van
Aken. Zij beleden de vita communis, erkenden de gemeenschap
van goederen, maar aanvaardden daarnaast ook prive-bezit. De
canonici regulares erkenden de Regel van Aken niet en zochten
inspiratie in de gemeenschap van de eerste gelovigen in Jeruzalem
(Regel van Jeruzalem). Vanaf de elfde eeuw weerklonken de woor-
den uit de eerste dagen van de Christenheid met tot dan toe ongehoorde
sterkte. Hun eenvoud sprak niet enkel leden uit de kerke-
lijke rangen aan, maar ook leken. Allen wensten op Jezus' oproep
in te gaan en ad instarprimitivae Ecclesiae een leven uit te bouwen.
Deze nabootsing van wat als de vita apostolica beschouwd werd,
uitte zich op tal van wijzen die nu eens succes boekten, dan weer
op ontgoocheling uitliepen.
De ontvangst van de kanonikale hervormingsideeen kon enorm
varieren naargelang de plaatselijke omstandigheden. Kanunniken
die aangegrepen werden door het ideaal van armoede konden
samen een nieuwe gemeenschap vormen. Anderen poogden de
bestaande kapittels ervan te overtuigen een strikter leven op te
bouwen. De nieuwe ideeen botsten vaak op weerstand en afwij-
zing. Een officiele erkenning van de roeping van de reguliere
kanunniken volgde in 1092 door paus Urbanus II. De reguliere
kanunniken opteerden in de geest van de eerste christenen te
Jeruzalem resoluut voor armoede, kuisheid en gemeenschapsleven.
Ofschoon deze levenswijze neigde naar die van de monniken,
bleven de reguliere kanunniken trouw aan hun roeping als kanunnik
door zich in te zetten voor de goddelijke eredienst in de kerk
waaraan zij verbonden waren. Dit priesterlijke en liturgische ele
ment zorgde ervoor dat de reguliere kanunniken, in tegenstelling
tot de monniken, meer gericht waren op de wereld buiten hun
claustrum die ze onder meer door prediking wensten te bereiken.
Deze sterke pastorale dimensie bracht met zich mee dat de re-