Cahier 4 - Oxfam-Solidariteit

gaf industriële en financiële groepen de
mogelijkheid om staten te dagvaarden
voor arbitrage-instanties. Ook kon een
staat een andere staat dagvaarden, maar
een industriële of financiële groep kon niet
door een staat gedagvaard worden.
Handelsexperten zouden als rechter fungeren
op de zittingen, net zoals dat
gebeurt in het geschillenorgaan van de
WTO.
5.6. De staten waren verplicht aan de investeerders
de voordelen toe te kennen van
de nationale behandeling en de meestbegunstigde
natie. Dit wil zeggen dat buitenlandse
investeerders (Hiermee worden
vooral de investeerders van de rijkste landen
bedoeld) niet alleen dezelfde behandeling
moesten krijgen als binnenlandse
investeerders, maar ook dezelfde als
investeerders van de landen uit het Zuiden
die voordelen kregen in het kader van het
ontwikkelingsbeleid.
5.7. Staten zouden geen recht meer hebben om investeerders
verplichtingen op te leggen (Behalve verplichtingen
die niet rechtstreeks verband houden met het bedrijf,
zoals milieunormen). Het MAI bevatte een lijst van twaalf
verboden verplichtingen, waaronder het voorrang geven
aan nationale producten of diensten, de waarde van
export en import aan elkaar koppelen, de overdracht
van technologie, een bepaald aantal plaatselijke mensen
aanwerven,…
6. Het MAI verworpen
Toen Public Citizen, een ngo uit de Verenigde
Staten, in februari 1998 de inhoud van het
MAI op het internet ontdekte en verspreidde,
was de verontwaardiging en de
woede over dat project zo groot, dat
Frankrijk zich terugtrok uit de onderhandelingen.
Het gaf als reden dat de
onderhandelingen niet in het juiste kader
werden gevoerd, ze moesten plaatsvinden
binnen de WTO.
Een jaar later liet de Europese Commissie door
de Ministerraad een aantal voorstellen goedkeuren
die het mandaat vastlegden voor de enige onderhandelaar
van de Europese Unie tijdens de derde Ministeriële
Conferentie van de WTO in Seattle. Met dat mandaat kreeg
de Europese Commissie carte blanche om er alles aan te
doen om de Singapore-materies op de agenda te zetten van
de onderhandelingen die moesten vastgelegd worden in
Seattle. De bepalingen van het MAI moesten in een akkoord
van het WTO opgenomen worden via de vier Singaporemateries.
Un AMI de trop = een MAI te veel
Volgens het werkprogramma, bepaald op de Ministeriële
Conferentie van Doha (november 2001), zouden er onderhandelingen
plaatsvinden na de vijfde sessie van de Ministeriële
Conferentie, op basis van de unanieme beslissing over het verloop
van de onderhandelingen tijdens die sessie. Dit betekende
dat de onderhandelingen niet na Doha, maar na de vijfde
Ministeriële Conferentie in Cancun in september 2003 zouden
starten. En dat die onderhandelingen maar zouden kunnen
beginnen als de lidstaten eerst ook duidelijk overeengekomen
waren hoe ze wilden onderhandelen.
Tijdens
de Ministeriële
Conferentie in Cancun
in september 2003 zegevierde
het verzet van 90 landen
over de druk van de
Europese Unie.
Tijdens de Ministeriële Conferentie in
Cancun in september 2003, zegevierde
het verzet van 90 landen over de
druk van de Europese Unie. Er viel
geen enkele beslissing over onderhandelingen
over de Singaporemateries.
Tijdens de Algemene
Raad, die afliep op 31 augustus
2004, kwam er alsnog een akkoord
uit de bus over onderhandelingen,
maar alleen over de materie handelsbevorderende
maatregelen.
Het is nog te vroeg om zich uit te spreken over de besluiten
van 31 augustus 2004. De zesde Ministeriële Conferentie
van de WTO (Hongkong, van 13 tot 18 december 2005) zal
een antwoord brengen. Hoe dan ook, door de beslissing die
de Ministeriële Conferentie van de Europese Unie nam op 9
december 2003, gaf ze duidelijk te kennen dat ze nog altijd
multilaterale onderhandelingen over de Singapore-materies
wil voeren.
DEEL
1
oxfamcahier - juni 2005
17