download achtergronddocument Nederland van de kaart

62
Ook heeft de provincie Friesland geweigerd invulling te
geven aan een Nationaal Landschap in het zeekleigebied
met zijn terpen. In plaats daarvan heeft ze op die plek, om de
randstad te helpen kassen te vervangen door huizen, gekozen
voor een kassenconcentratiepunt, zodat de waddenkust straks
vervuild wordt met een oranje lichtkoepel aan de horizon,
zichtbaar vanaf elk waddeneiland.
Farwol myn heitalân,
troch selsfoldienens pleage.
De kealtsjes yn it hôf,
de hynders un é beage.
De blommen un it fjild.
ferruile foar it jild.
It jachtsjen,al mar mear
beton en fluchferkear.
Der isgjin paad werom.
It doarmet un ús dreamen.
Gjin treast foar it grut farwol
as sâlte triennen streame,
want alles giet foarby.
Wanimt de skientme mei,
de romte en de tiid,
de nea te winnen striid?
Groei bij ieder dorp (Akkrum).
Het ‘Jorwert in Frysk-requiem’ van Gerrit Breteler:
In het Europa van vervagende grenzen zal geen plaats zijn
voor duizenden regio’s die er industrieel toe doen. Uithoeken
missen die boot. Friesland vergrijst, maar aan de bouwlust valt
dat niet af te lezen. Was het van oudsher een ‘lege’ provincie,
groots was de geschiedenis, de cultuur en welvaart.
Die welvaart kan in stand gehouden worden dankzij een
diep gewortelde geschiedenis, tradities en (alom schaarser
wordende) rust, ruimte, gezonde lucht, heerlijke waterrecreatie
en bovenal een robuust landschap. Dit landschap, met zijn
cultuurhistorie, landbouw en biodiversiteit zal in snel tempo
elders in Nederland en Europa iets zijn om jaloers op te worden.
Wat nodig is, is dat de Friezen en hun bestuurders ophouden
jaloers te zijn op regio’s die hun eeuwigheidswaarden praktisch
verloren hebben aan grootse welvaart en veelal ingevlogen
cultuur van elders. De Friezen zouden werkelijk trots moeten
raken op wat zij hebben en ervoor moeten zorgen dat de
vermeende ‘hebbers’ in de rest van Nederland, zodra ze ook
Vaarwel mijn vaderland,
door zelfvoldaanheid geplaagd.
De kalfjes in de boomgaard
de paarden in het gareel
De bloemen in het veld
verruild voor het geld
Het najagen, al maar meer,
beton en snelverkeer,
Er is geen weg meer terug
Het doolt in onze dromen
Geen troost voor het groot vaarwel
als de zoute tranen stromen,
want alles gaat voorbij.
Wie neemt de schoonheid mee,
de ruimte en de tijd,
de nooit te winnen strijd?
Dat je in Dokkum vermoord kunt worden, is oud nieuws.
Binnenkort kun je er vierbaans naar toe, dwars door
het coulisselandschap van het Nationaal Landschap De
Noordelijke Friese Wouden. In Dokkum wonen nog geen
25.000 mensen.