Intrinsieke motivatie van kinderen in sport en spelsituaties

te sporten. Dit kan door het kind een echte keuze te geven, of het idee te laten hebben
dat het een keuze heeft, om bijvoorbeeld bepaalde activiteiten of oefeningen te doen,
of door het zelf zijn trainingstijden te laten bepalen. (Morris & Summers, 2004).
Helaas is dit niet altijd mogelijk in een competitieve omgeving. In deze
professionelere omgevingen blijkt het hebben van een keuze ook een mindere rol te
hebben in het vasthouden van de intrinsieke motivatie. Men denkt met name dat dit
komt omdat men accepteert dat vanwege de competitieve kanten van de sport er
bepaalde gecontroleerde afspraken zijn over de trainingen e.d. (Frederick & Schuster,
2003). Er is echter ook gebleken dat met name jonge kinderen problemen hebben met
een te gestructureerde sportomgeving en dat dit voor hen één van de redenen is om
niet meer deel te namen aan sport (Allender et al., 2006). Uit een onderzoek van
Vallerend, Fortier en Guay (1997) onder 4,537 middelbare scholieren is gebleken dat
een autonomieondersteunende context de uitval van sporters vermindert en het
optimaal functioneren en presteren van het kind bevordert. Daarnaast blijkt dat
kinderen die zich in een autonomieondersteunende context bevinden zich ook
competenter voelen dan kinderen die zich daar niet in bevinden (Vallerand, Fortier &
Guay, 1997). Kortom, op het moment dat een kind keuzes heeft, of het gevoel heeft
dat het een keuze heeft zal de intrinsieke motivatie toenemen.
Naast autonomie en competentie heeft ook competitie een effect op de
intrinsieke motivatie, deze zal in de volgende paragraaf behandeld worden.
13