Intrinsieke motivatie van kinderen in sport en spelsituaties

Inleiding
Sport wordt steeds belangrijker in onze maatschappij. Naast de fysieke
gezondheidsverbeteringen die de lichamelijke inspanning opleveren wordt sport ook
steeds meer gezien als opvoedkundig middel. Kinderen die sporten worden in contact
gebracht met regels, sociale waarden en andere kinderen. De lessen die kinderen leren
in sport- en spelsituaties kunnen een voordeel opleveren als ze ouder worden.
Daarnaast kunnen tijdens het sporten vaardigheden zoals verantwoordelijkheid,
conformiteit, het opgeven van het zelf voor het belang van het team, en het vormen
van sociale gedragingen geleerd worden (Lee, 1993). Daarnaast zorgt het goed
uitvoeren van sportoefeningen ervoor dat mensen, en met name kinderen, fit en
gezond blijven (Vansteenkiste, Simons, Lens & Soenens, 2004). Het is dan ook
belangrijk om kinderen zoveel mogelijk te stimuleren om te gaan sporten.
In deze thesis zal aan de hand van wetenschappelijke artikelen en literatuur
dan ook onderzocht worden hoe men kinderen het beste kan motiveren in sport- en
spelsituaties.
Allereerst dient het begrip motivatie nader verklaard te worden. Motivatie is
het traject van besluitvorming en doelvorming tot het bereik van een doel. Deze
bestaat uit drie dimensies; moeite, strategie en verbondenheid. Murray (1938) ging
ervan uit dat mensen handelen uit hun behoeften, en dat het niet vervuld hebben van
een behoefte mensen motiveert. De behoeften kennen volgens hem drie dimensies;
voltooiing, connectie en macht. Het doel van een kind om te sporten zou bijvoorbeeld
de lichamelijke inspanning of het contact met leeftijdsgenootjes kunnen zijn. De
motivatie die kinderen hebben om tot dit doel te komen zal in deze thesis verder
onderzocht worden.
3