Intrinsieke motivatie van kinderen in sport en spelsituaties

Volgens Eisenberger, Pierce en Cameron (1999) wordt intrinsieke motivatie
verminderd door extrinsieke beloningen omdat men geen individuele zelf-vervulling
kan hebben. Mensen willen graag controle hebben over hun omgeving. Ze willen
leren door bekrachtiging, niet om beloningen te krijgen, maar om controle te krijgen
over wat er gebeurd. Als men weet dat men een beloning zal krijgen, en hoe de
omgeving ons dus zal stimuleren, dan krijgt men een bepaalde controle over de
omgeving (Pryor, 1985).
Hierbij is het belangrijk om in de gaten te houden dat men slechts een
beloning krijgt op het moment dat men de taak goed uitvoert. Als men ook voor
triviale prestaties beloningen krijgt, blijkt dat de intrinsieke motivatie afneemt. Taken
worden daarmee irrelevant (Eisenberger & Armeli, 1997). Beloningen voor het
simpelweg participeren bij een taak vermindert de intrinsieke motivatie (Eisenberger
et al., 1999).
Deci en Ryan (1985) vonden daarnaast ook dat bij een te grote specificiteit
van de prestatie criteria er een verlies is van zelf-determinatie en intrinsieke motivatie.
Daarnaast kan de verwachting van een beloning de uiteindelijke intrinsieke motivatie
en creativiteit van de beloning ernstig schaden (Tegano, Moran & Sawyers, 1991). De
Nation Education Association (Nationale Educactie Organisatie) heeft zelfs een
publicatie uitgebracht getiteld “How to Kill Creativity” (hoe creativiteit te laten
verdwijnen) waarin ze leraren waarschuwen voor het te veel belonen van gedrag
(Eisenberger & Cameron, 1996).
Men moet overigens goed uitkijken met het geven van beloningen op het
moment dat het gedrag al veroorzaakt wordt door een intrinsieke motivatie. Dit staat
bekend als de ‘Overjustification Hypothesis’ (overstimulerings hypothese) en werd
voor het eerst geopperd door Lepper et al. in 1973. Deze hypothese stelt dat het geven
19