^ournalist

ven. Hij was een collega in de ware
zin des woords en zijn 'heengaan
wordt dan ook in wijde kring als een
groot verlies gevoeld. De overledene
vertoefde in Italië op een vacantiereis,
waarvan hij niet mocht terugkeren.
Hij laat een echtgenote en
twee kinderen achter.
VAN BREEN
Johan Paauw
Zo is dan nu ook Johan Paauw gestorven.
Hij overleed vrij onverwacht
in de hoofdstad, waar hij woonde, op
Vrijdag 13 Augustus, nadat een
korte, ernstige ziekte zijn toch reeds
wankele gezondheid de laatste slag
had toegebracht. Hij zou in September
veertig jaar zijn geworden. De
toch al grote groep jonge journalisten,
die voor de oorlog bij de N.V.
De Arbeiderspers werkten en die wij
nu als ons ontvallenen moeten gedenken,
is met zijn dood weer uitgebreid.
Wij geloven niet, dat één kring van
collega's in de jaren sinds '40 zo
zwaar is geteisterd als deze.
Joh Paauw was een bemind collega.
In de jaren die hij bij Het Volk en
Voorwaarts doorbracht — meest als
redacteur-opmaker — genoot hij vermaardheid
om de ontelbare grappen,
die hij bedacht en uitvoerde. De verhalen
daarover leven voort bij De Arbeiderspers.
Maar door de boertige
humor, die hij met zich bracht in elk
milieu, merkten velen zijn fijngevoeligheid
niet op. Deze uitte zich pas
als -hij -ging schrijven en hoeveel
karakter hij had, bleek in de oorlogsjaren,
toen hij een der eersten was
die weggingen bij de genazificeerde
Arbeiderspers en al spoedig illegaal
ging werken. Doordat hij zulk een
uitstekend fotograaf was, kon hij op
andere wijze dan als journalist verder
gaan en kon hij ook de vijand veel
schade doen. Hij gaf er op treffende
wijze blijk van door onder het oog van
de S.D., maar zonder dat men het
hem beletten kon, een serie navrante
foto's van het pas verwoeste Rotterdam,
zijn woonstad, te vervaardigen,
vlijmscherp in ieder opzicht, die in
het geheim hun weg naar ontelbare
goede Nederlanders hebben gevonden.
Het grote album-Paauw met honderden
platen van de oude en de nieuw
geschapen toestand, was een uniek
bezit, een sprekende aanklacht tegen
wat de vijand had gedaan.
Voor de groep-Vorrink maakte
Paauw microfoto's die naar Engeland
konden worden overgebracht. Wie
camerawerk nodig had voor namaakpersoonsbewijzen
en andere documenten,
kon bij hem terecht. Zijn handigheid
en welbespraaktheid deden hem
altijd weer de S.D. ontglippen.
Na de bevrijding gaf Paauw korte
tijd zijn steun aan hét Rotterdamse
Parool, later kwam hij bij de Radio
Nieuwsdienst, eerst als verslaggever,
tenslotte als bureauredacteur.
Zijn grote liefde voor het "land en
de natuur deed hem reeds voor de
oorlog een geregelde medewerker zijn
aan toeristische bladen, vooral aan
die van de A.N.W.B., waarin zijn ar-
„DE CHRISTEN
Maandblad van
Men kan moeilijk van ons verlangen
dat wij een nieuw blad van en
voor journalisten in Nederland met
vreugde zullen verwelkomen: daarvoor
zijn wij er te zeer van overtuigd
dat de bestaande voldoende waren.
Maar nu anderen er anders over hebben
gedacht, zullen wij natuurlijk de
laatsten zijn om de Protestants-
Christelijke Journalisten Vereniging
het recht op haar eigen orgaan De
Christen Journalist te ontzeggen. Nu
de zaken teenmaaü zo stiaaiti, aanvaarden
wij dit nieuwe blad als collega,
niet als concurrent, laat staan
als tegenstander.
In het eerste hoofdartikel betoogt
coll. Bruins Slot waaróm Kuyper wèl
voorzitter van de N.J.K. kon zijn,
maar ziin geestelijke nazaten zich
buiten de. Kring behoren te organiseren.
Dat komt doordat weleer de
N.J.K. „een typische standsorganisatie"
was; thans echter is zii «en
vakvereniging. En dan schrijft hij:
,,Wij krijgen hier dus te maken met
de keuze, die overal in het sociale
leven aan de orde kwam waar het
georganiseerde vak recht van meespreken
kreeg.
„De keuze kan niet twijfelachtig
zijn. In de eerste plaats niet omdat
er zoiets is als solidariteit. Waar wij
als journalisten voor ons terrein aan
moeten Werken en voor zullen moeten
vechten, daar werken bouwvakarbeiders,
textielarbeiders, kantoorbedienden,
'boeren en tuinders, middenstanders,
werkgevers enz. ieder op
hun terrein en op hun wijze ook aan.
„Het schijnt ons noodzakelijk met
hen zoveel mogelijk één lijn te trekken.
Te komen tot een gemeenschappelijk-
ideaal voor de toekomstige
maatschappijvormen. En met hen
samen te strijden. Deze solidariteit is
tegelijk onze roeping en ons belang.
Zij noodzaakt ons tot die organisatorische
structuur, waardoor wij deze
solidariteit kunnen beleven.
,,Dat is Christelijke organisatie."
Men kan er van mening over blijven
verschillen wat in de practijk van de
bedrijfsorganisatie (want daarvan
gaat heel deze redenering immers
uit) wezenlijker en belangrijker is: de
solidariteit met christelijke bouwvak-
tistieke foto's zijn artikelen sierden.
Na de oorlog schreef hij veel in de
linkse weekbladpers. Een luisterspelbewerking
van De Kleine Lord had
hij juist voltooid.
Zijn werkkracht was verwonderlijk
en voorbeeldig. Hoewel zijn gezichtsvermogen
tijdens de moeilijke oorlogsjaren
zeier verminderd was en
zijn gezondheidstoestand ook overigens
te wensen overliet, bleef hij rijk
aan initiatieven en wist hij van geen
ophouden.
Bij de crematie op 17 Augustus is
van zijn goede kwaliteiten als journalist,
vooral ook als radio-journa-
•
JOURNALIST"
de P.C.J.V.
arbeiders en tuinders of de solidariteit
met katholieke en niet-christelijke
vakgenoten. Maar hierover is de
discussie gesloten: onze collega's van
de P.C.J.V. hebben voor het eerste
gekozen en dr. Bruins Slot betoogt
het nog eens met klem: „Dat is de
christelijke organisatie". Daarop zou
men logisch hebben verwacht: En dus
heeft de P.C.J.V. zich aangesloten bij
diegenen met wie zij door deze banden
der solidariteit verbonden is: de in
het Christelijk Nationaal Vakverbond
verenigde vakorganisaties.
Merkwaardig genoeg volgt dit in
het artikel van coll. Bruins Slot niet.
Er volgt dit:
„En het is dan ook hierom vanzelfsprekend,
dat onze jonge organisatie
de vraag heeft aan de orde gesteld
en deze commissoriaal heeft gemaakt,
of aansluiting bij het C.N.V. niet behoort
te geschieden."
Ziehier wat ons er van overtuigt
dat de afscheiding van onze protestants-christelijke
collega's van de
Kring voor het minst voorbarig is
geweest. De P.C.J.V. moest er met
alle geweld komen. Nu zij er is, gaat
men als vr&ag aan de orde stellen
wat als eerste consequentie uit de bestaansgrond
van de zelfstandige organisatie
zou moeten volgen.
Déze kritiek moest ons bij de verschijning
van dit eerste nummer toch
nog van het hart.
Overigens is de Christen Journalist
een fris. blaadje, dat er typografisch
nog wat rommelig uitziet maar getuigt
van het streven om er wat van
te maken. Kuyper wordt er veelvuldig
in geciteerd en J. Snoep begint een
serie artikelen over „Dr. Abraham
Kuyper en zijn krant".
Het grapje over ,,een kuise kop" is
misplaatst. Er is nl. niets „aardigs"
aan wanneer een Vlaams blad het
heeft over een „grote kuis": dit betekent
eenvoudig grote schoonmaak.
Geen enkele Vlaming krijgt daarbij
de bijgedachten, waarvan de medewerker
van De Christen Journalist
last had. Mogen wij hem het boekje
van Daman over Het Algemeen Beschaafd
in Vlaanderen aanbevelen?
Y. F.
list, getuigd. Van de Nederlandse
Journalisten Kring is hij altijd een
bijzonder trouw lid geweest. Van zijn
belangstelling voor zuiver Nederlands
heeft hij in De Journalist meer dan
eens blijk gegeven.
Zijn vrouw en beide dochtertjes
missen de zonnige*,, goede Jman en
vader, die Jo Paauw was, zeer. Wij,
die hem als collega en vriend gekend
hebben, kunnen begrijpen hoeveel
troost zij moeten putten uit de gedachte,
dat zijn korte leven zeer gaaf
is geweest.
Pk.
9