“Munchausen by Proxy Syndroom”: Huidige ... - vanhoomissen.be

Samenvatting
Het Munchausen by Proxy Syndroom (MBPS) is een vorm van kindermishandeling
waarbij de primaire verzorger systematisch symptomen nabootst, aggraveert,
alsook induceert bij een kind met als intentie aandacht te verkrijgen vanuit het
medische milieu. Gezien de relevante morbiditeit en mortaliteit die het syndroom
kent, is een vroegtijdige onderkenning van wezenlijk belang. De eerstelijnshulp,
meer bepaald huisartsen zijn goed geplaatst om het MBPS te herkennen. Zij
hebben namelijk een goed zicht op de medische, psychische en sociale
voorgeschiedenis van moeder en kind, alsook familiedynamieken die een rol
kunnen spelen bij het ontstaan van deze aandoening. Niettegenstaande blijkt uit de
literatuur dat het MBPS door deze doelgroep weinig is gekend en vaak wordt
gemist. In een empirisch onderzoek, verricht door middel van een vragenlijst, werd
nagegaan of de ontoereikende herkenning toe te schrijven is aan de afwezigheid
van een accurate kennis in verband met (de signalen van) het syndroom.
Daarenboven werden de huidige handelingspatronen van huisartsen bestudeerd,
teneinde een zicht te verkrijgen op de doelgerichtheid bij het handelen naar een
vermoeden van het MBPS. Tenslotte werd in de enquête bevraagd of de artsen het
nuttig achten een sensibileringsfolder uit te brengen met als inhoud de signalen van
het MBPS, alsook richtlijnen voor het efficiënt handelen bij een vermoeden van dit
fenomeen. De vragenlijst werd via brief, e-mail, en persoonlijke contactname
verspreid onder 224 huisartsen die werkzaam zijn in de provincie Antwerpen.
Leeftijd en geslacht werden bij de onderzoekspopulatie willekeurig bepaald. De
response rate bedroeg 81. Uit de onderzoeksresultaten bleek dat een gebrekkige
kennis niet de oorzaak is van de lage frequentie voor wat de herkenning van het
MBPS betreft. Welke factoren hierbij wel een rol spelen, vormt een mogelijk
onderwerp voor een volgende studie. Ondanks deze bevindingen gaf de
meerderheid van huisartsen toch blijk van de behoefte aan een informatiebrochure.
In verband met de handelingspatronen bemerken we het (te) frequent voorkomen
van een passieve attitude, wat aannemelijk te kaderen valt in de delicaatheid van
het syndroom. In deze context zou men meer moeten stimuleren tot actieve
handelingswijzen, zoals contactopname met een pediater verbonden aan een
multidisciplinair ziekenhuisteam of een Vertrouwenscentrum.