“Munchausen by Proxy Syndroom”: Huidige ... - vanhoomissen.be

Wat de precieze oorzaken zijn van de onvoldoende detectie door huisartsen, zou
materiaal kunnen zijn voor een volgende onderzoeksstudie, al vormt dit een
hachelijk thema bij deze doelgroep. Men zou in de potentiële studie naar deze
factoren kunnen peilen bij huisartsen die aanvankelijk geen vermoeden hadden van
het MBPS bij patiënten, maar die later door externe medici op de hoogte werden
gebracht van de diagnose. In de literatuur worden reeds verscheidene elementen
aangehaald die de diagnose bemoeilijken en aldus bijdragen tot het feit dat het
syndroom vaak wordt gemist door huisartsen. Deze argumenten geven een zeer
plausibele, doch hypothetische kijk, daar zij nog niet empirisch werden
onderbouwd. Vooreerst zou men dit verschijnsel kunnen toeschrijven aan een
maatschappelijk-culturele visie: in onze westerse samenleving domineert het beeld
van een liefdevolle, zorgzame moederfiguur die enkel het beste voorheeft met haar
kind. Men gaat hier zelfs uit van een biologische grondslag, waardoor het haast
ondenkbaar is dat een moeder haar kind moedwillig lichamelijke en psychische
schade toebrengt. Het bespreken van de relatie tussen moeder en huisarts verdient
in dit kader eveneens een plaats. We zien namelijk vaak dat de moeder een
emotioneel hechte band met de arts aangaat. Wanneer de huisarts geen antwoord
kan formuleren op de klachten en het kind niet kan helpen, brengt dit mogelijk
gevoelens van incompetentie en onzekerheid teweeg. Hierdoor gaat hij teveel
meeleven met de moeder en het kind, waardoor de arts niet meer attent is op
bepaalde signalen (De Mol et al., 2002). Bovendien zijn huisartsen niet opgeleid in
het onderkennen van leugens en bedrog afkomstig van de moeder, die inmiddels
een expert is geworden in het manipuleren. Zij komt tevens over als een
sympathieke, oprecht bezorgde moeder (Adriaenssens, 2000). Vanuit hun medische
opleiding hebben artsen geleerd juist af te gaan op de ziektegeschiedenis die de
patiënt (in casu de moeder van het kind) geeft (De Mol et al., 2002; Hall et al.,
2000). Daarnaast worden de artsen geconfronteerd met een zeldzaam en complex
verschijnsel dat zich presenteert onder uiteenlopende vormen (Adriaenssens, 2000;
Dubois et al., 2001). Donald & Jureidini (1996) beschrijven verder het niet of
gebrekkig afnemen van een anamnese met (kritische) aandacht voor de medische
voorgeschiedenis als belangrijke reden voor een niet-tijdige herkenning. De moeder
profiteert eveneens van een gebrek aan communicatie tussen artsen onderling,
aangezien zelden alle gegevens van een patiënt worden doorgegeven of doordat de
behandelde arts de tijd niet neemt om deze informatie op te vragen (Schlösser,
1989). Een bijkomend probleem is dat jonge kinderen nog geen duidelijke signalen
kunnen geven en moeilijk bevraagd kunnen worden zonder argwaan te wekken
(Adriaenssens, 2000).