The luck of the Irish - REIZEN Magazine

More documents

Recommendations

Info

Foto vorige pagina: Banba’s Crown bij Malin Head, het noordelijkste puntje van het Ierse vasteland. Boven: schapenboer Hugh Cunningham met zijn collie Flash: ‘Ik heb een paar honderd schapen, puur als hobby’. Rechts: waterval langs de R254, bij Lough Barra. 86 www.reizen.nl maart 2009 In Donegal, Noordwest-Ierland, vinden de mensen het oprecht gezellig als je op adem komt op hun ruige kliffen. Regen? Ach, als er een bui valt hebben ze minstens 16 manieren om te zeggen dat het even niet droog is: ‘The heavens are open’. Autoroute door de natte, maar vooral ruige, kop van Ierland. tekst: anne Wesseling b FotograFie: Paul tolenaar op het strand even voorbij Kincasslagh zit ik op mijn knieën naast een rots en fotografeer zandkorrels. Niet alleen zandkorrels, ook mosselschelpen, zeepokken en zeewier, alles wat ik tot een afstand van één centimeter kan benaderen, want mijn nieuwe cameraatje heeft een macrostand en als ik de opnamen terugkijk, ontvouwt zich een compleet nieuwe wereld. Het zeewier wordt een grillig woud met reikende tentakels, de zeepokken krijgen gezichtjes. Als ik opsta, ben ik duizelig. Golven komen aanrollen en gaan schuimbekkend de rotsen te lijf. Het zijn brede oceaangolven, zo groot dat ze in slow motion op de kust af lijken te komen. ‘Is het niet indrukwekkend?’, vraagt een vrouw die net langskomt met haar man en haar hondje. ‘Wonderful!’, zeg ik. ‘Wilt u wel geloven dat ik een paar uur geleden nog in Nederland in de file stond?’ Och, zat ik soms in dat vliegtuig? Ach, wat leuk nou toch! Zij en haar man, ze vroegen het zich al de hele tijd af. ‘So thát’s where the Saturday plane comes from! Rótterdam!’ Diep tevreden kruip ik even later achter het stuur van de huurauto. Het is zaterdagmiddag, ik ben amper een paar uur de Randstad uit en nu al fris en uitgewaaid. Schampen langs muurtjes Is dat links rijden niet lastig, wilt u ondertussen weten. Nou, en of! Daarom heb ik ook direct de autosleutels geconfisqueerd, want als ik niet meteen in het diepe spring, durf ik helemaal niet meer. Links rijden is een gruwel, in elk geval het eerste uur. Er staan in Donegal geregeld muurtjes vlak langs de weg en ik denk steeds dat ik met de linkerkant van de auto zo’n muurtje schamp. Het enorme voordeel van zelf rijden, in zo’n huurauto zonder navigatie, is wel dat je dan geen kaart hoeft te lezen. Dan merk je voor de verandering dat mannen dat ook niet kunnen, en al helemaal niet in Donegal, waar in adressen vaak een Engelse plaatsnaam wordt aangegeven, terwijl de richtingborden stug de Gaelicbenaming aanhouden. Die bestaat doorgaans uit drie keer zoveel lettergrepen als de Engelse tegenhanger en heeft een woordbeeld waar je compleet van ontregeld raakt. Ons hotel staat in Dunglow, maar we moeten blijkbaar de borden volgen naar An Clochán Liath. ‘Had je dat niet kunnen zéggen?’, roept mijn bijrijder wanhopig, terwijl hij steeds woester met verschillende wegenkaarten in de weer is. ▸ www.reizen.nl maart 2009 87
’s Middags verkennen we de omgeving en al regent het af en toe een beetje, ik heb het enorm naar mijn zin. Het ene klimaat ligt je beter dan het andere en ik hou wel van nattigheid. De lucht is schoon en fris, de grond is zacht en zompig en de pubs zitten vol met mannen in warme truien. Als het mee zit, gaan ze melancholieke liedjes zingen in een toonsoort waarbij zelfs ik gemakkelijk kan invallen. Je moet hier ook wel van water houden, want Ierland is aan alle kanten nat. Geografisch gezien heeft het eiland veel weg van een soepbord. Langs de rand zijn er rotsen en kliffen, waar de oceaan diepe barsten in heeft geslagen. Het binnenland ligt wat lager en de bodem is van graniet. Daardoor blijft het regenwater staan en in die drassige grond verteren plantenresten moeizaam, zodat zich in de loop van duizenden jaren een dikke laag veen heeft gevormd, dat als een zacht verend tapijt over het landschap ligt. Het duurt een tijd voor ik me realiseer wat de briketten zijn die ik her en der op hoge bergen naast de huizen zie liggen. Turf! Een stuk verder het binnenland in liggen er grote plastic zakken midden op het land, waar ze blijkbaar nog bezig waren de turf te verzamelen. Ik loop voorzichtig over de legakkers. Als je met je voet op de grond duwt, welt er water omhoog. De turf ruikt nauwelijks en is bros, je kunt er met je handen stukken van afbreken. Verderop, langs de smalle weg naar de Derryveagh Mountains, vinden we krotten van huizen: ze zijn verlaten tussen 1846 en 1849, tijdens de grote Hongersnood (The Great Famine) die volgde op het mislukken van de aardappeloogst. Naar schatting anderhalf miljoen Ieren overleden, een miljoen trokken weg, vooral naar de Verenigde Staten. (In Iowa sprak ik ooit een vrouw met Ierse voorouders die haar familiegeschiedenis had onderzocht, ze zei: ‘Ze stuurden er één, en die werkte om de volgende over te laten komen, samen werkten ze als bezeten voor een derde ticket, get the next one out! Red wie je redden kunt, voor ze allemaal omkomen van de honger’). Je ziet dat soort ruïnes trouwens vaak in dit gebied. Soms is er niet meer dan een stapel stenen over, soms staan er nog wat muren overeind, soms zit er nog een stuk dak op. Een keer vind ik binnen een vermolmd matras, alsof er af en toe nog een landloper of schaapherder komt overnachten. neolithische grafkamers De volgende dag rijden we over de Glengesh-pas naar Gleann Cholm Cille (Glencolumbkille), op een landtong in het zuidwesten van Donegal. Daar is een aardig openluchtmuseum, maar de grote aantrekkingskracht van deze streek zit hem in de neolithische grafkamers in de vallei van Malin More. Ze stammen uit de periode rond 3500 voor onze jaartelling en de court cairn in Cloghanmore is een van de mooiste van Ierland. We lopen erheen over een houten plankier. Door de regen krijgt het geheel een extra verlaten indruk. Deze grafkamer is veel groter dan ik verwachtte. Tussen de lage muren van losse steen probeer ik in gedachten het oorspronkelijke bouwwerk te reconstrueren: na de ingang een ommuurde cour, waarachter een overdekte grafkamer. Af en toe zink ik zo diep weg in de drassige grond dat mijn voeten nat worden. Er is meer. In een paar weilanden niet ver van zee liggen zes dolmen, op een rij van oost naar west. Er staat geen bord bij en in het huis ernaast is geen teken van leven te bekennen. We lopen tussen de rechtopstaande stenen door en duwen ertegen, om te voelen hoe massief ze zijn. In de invallende duisternis merken we de steekvliegjes pas op als het eigenlijk al te laat is. Tegen de ondergaande zon in zie je ze: wolken kleine rotvliegjes, die je pas voelt als ze steken en die verbeten meevliegen de auto in als we op de vlucht slaan, zodat we tot aan Killybegs om ons heen zitten te meppen. Een passende aftocht. Dat krijg je, voor het zomaar rondbanjeren op heilige grond. De weg vragen Voorbij Donegal-stad (waar ik vergeefs zoek in de boekenwinkel op The Diamond, het centrale plein, naar een Donegal-gids, en in tweedwinkel Magee naar iets dat me staat) gaan we op onderzoek in de Blue Stack Mountains. We rijden door een mistwolk, over een eenbaansweg, over stenen bruggen en langs mannen met schapen en honden. Daarna volgen we Bealach na Cruacha, de Blue Stack Drive en omdat we Gekletter van hoeven op de N56 bij Dunfanaghy. John Stuart: ‘Met deze kar, en met hulp van de kleinkinderen, gaan we zaterdag maïs oogsten. Zo deden we het vroeger ook, toen ik jong was.’ 88 www.reizen.nl maart 2009 www.reizen.nl maart 2009 89 ▸
Page 1: 84 www.reizen.nl maart 2009 Donegal
Page 5 and 6: Boven: biljarten op zaterdagmiddag,

The luck of the Irish - REIZEN Magazine

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?