Bestemmingsplan Buitengebied, Herziening artikel 30 WRO - GISnet

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
De voedselvoorziening bleef tot begin twintigste eeuw problematisch.
De essen brachten nauwelijks voldoende op om de bevolking te
voeden. Er was een chronisch tekort aan mest. Men kon het zich niet
permitteren om delen van de es braak te laten liggen, wat eigenlijk
noodzakelijk was om het producerend vermogen van de grond in
stand te houden.
Ook konden de essen niet uitgebreid worden, omdat dit ten koste zou
gaan van het areaal heidegrond. Hierdoor zou het gegroeide
evenwicht tussen de plaggen voor de mest leverende heidevelden en
de mestbehoevende bouwlanden worden verstoord.
Door gebrek aan arbeidskrachten was het evenmin mogelijk om de
productieomstandigheden in de beekdalen te verbeteren. Tot in de
negentiende eeuw werden zij zelfs niet bemest, omdat de mest
noodzakelijk was voor de bouwlanden en de goorns. Dit leidde er toe
dat de beekdalen steeds voedselarmer werden.
De ontwikkeling van de
escultuur tussen circa 1800
en 1880
Door de toename van het aantal schapen breidden de heidevelden
zich ten koste van de nog aanwezige bossen steeds verder uit.
Omstreeks 1800 hadden ze hun grootste omvang bereikt. Ze waren
bepalend voor het landschapsbeeld. De dorpen met de essen en de
beekdalen lagen als een groene massa te midden van de uitgestrekte
vrijwel boomloze heidevelden.
Op plaatsen waar de heidevelden uit licht, zeer arm zand bestonden
zijn door afplagging en overbeweiding zandverstuivingen ontstaan.
Voor het plaggen van heide gebruikte men bij voorkeur de vochtige,
venige terreingedeelten met dopheide die meer humeus materiaal
bevatten. De dopheide werd ook als brandstof en als dakbedekking
voor bijgebouwen gebruikt.
De beekdalen werden gebruikt als hooi- en weilanden. In de brede
beekdalen vonden de oudste ontginningen waarschijnlijk plaats in een
smalle strook direct langs de beek. Deze strook was wat hoger
gelegen en bestaat uit zandig materiaal. Kenmerkend is het
onregelmatige verkavelingspatroon. De opstrekkende verkaveling van
de beekdalranden is van latere datum.
De beekdalen werden gescheiden van het veld door grenswallen. Bij
de latere individuele ingebruikname werden loodrecht op de
stroomrichting van de beek dwarswallen aangelegd. Meestal zijn deze
wallen niet doorlopend. In de nattere delen, waar men kon volstaan
met het graven van veekerende sloten, werden geen wallen
opgeworpen. Door deze houtwallen verkregen de beekdalen een heel
karakteristieke ruimtelijke opbouw. De hoofdrichting van de ruimte is
evenwijdig aan de beek. Daarnaast is er sprake van een nader
opdeling van de ruimte loodrecht op de stroomrichting van de beek. In
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
015.00.01.20.40.toe 36