Koerier nr. 121 - Kovom

14
De demagnetiseerboog [9].
Tevens werd in 1941 door de Duitsers een
grote demagnetiseerinstallatie gebouwd. Dit
was een 40 m hoge van hout gebouwde boog
waarin elektrische kabels waren gelegd.
Samen met kabels op de bodem vormden dit
een grote ring waardoor een schip heen kon
varen. Door de kabels werd met een grote
stroom, als in een grote spoel, een wisselend
magnetisch veld opgewekt.
In tegenstelling tot wat op de foto staat weten we
dat de bunker pas na de oorlog door de
Nederlandse marine on gebruik genomen als
onderzeebootbunker [Google].
magnetische mijnen. Er zijn maar een paar
van deze installaties geplaatst langs de
Noordzee. Alle betonnen versterkingen
bleken in de loop van de oorlog voldoende
sterk voor het kunnen weerstaan van de tot
dan toe zwaarste bommen. Niet dat de
geallieerden het niet bleven proberen, want
ten zuiden van de Waalhaven hadden de
Duitsers het oorspronkelijk Nederlandse
vliegveld genaamd Waalhaven uitgebouwd
tot een volwaardige Luftwaffe vliegbasis. 28
januari 1942 was zo’n dag. De nabij gelegen
woonwijk Charlois moest echter helaas de
zwaarste klappen verwerken. Een andere
zwarte dag was 31 maart 1943. Het doel van
de Amerikanen was Wilton-Feijenoord, een
werf die met zijn pro-Duitse instelling van de
directie hard werkte voor de Duitse bezetters.
Om de FLAK te ontwijken werd van grote
hoogte gebombardeerd, wat op de grond op
een drama uitliep. De spreiding van de
bommen was groot en dientengevolge het
effect op de werf gering. Maar ook nu kregen
de woonwijken in de omgeving de zwaarste
klappen te verwerken. Er kwamen meer dan
300 Rotterdammers om, 400 werden er
gewond en 20.000 werden dakloos. Het
bombardement ging de analen in als ‘Het
Vergeten Bombardement’. Pas na vijftig jaar
wordt het bombardement herdacht. De
meeste aandacht van de geallieerden
verplaatste zich daarna voor Rotterdam meer
naar het oosten met directe aanvallen met
vele vliegtuigen op de Duitsland zelf. Al deze
tijd komen de bunkers bij de Waalhaven
redelijk ongeschonden door. Maar zoals we
weten stond de bomontwikkeling in Groot
Brittannië niet stil. De bunker bleek niet
bestand te zijn tegen één van de nieuw
ontwikkelde zwaargewichten, de Tallboy. Op
29 december was de dag aangebroken dat de
SBB bezoek kregen van squadron 617,
uitgerust met Lancasters met elk één Tallboy.
De bunker kreeg één voltreffer. Een Tallboy
ging finaal door het dak heen.
Een zicht op de Waalhaven met drie S-boten. Goed
zijn de torpedonetten en op de achtergrond de
demagnetiseerboog te zien [12].
Het permanent magnetisch veld, dat de
metalen delen van een schip opwekten, kon
daarmee worden verwijderd waardoor deze
schepen minder kwetsbaar werden voor
Een luchtfoto van de bunker na het bombardement
met Talboys. Links is de bunker te zien met aan
weerszijde pieren. Onderaan , dus aan de zuidkant,
in het midden van het dak is een donker gat te zien
veroorzaakt door de Tallboy [9].
LOOPGRAAFKOERIER NO. 121 APRIL 2013