KRING VOOR PSYCHOANALYSE van de New Lacanian School

(…)
De psychoanalyse is niet louter een zaak van luisteren, listening, zij is ook een zaak
van lezing, reading. In het veld van de taal neemt de psychoanalyse wellicht haar
vertrekpunt in de functie van het spreken, maar zij refereert toch aan de schriftuur.
Er is een afstand tussen spreken en schrijven, tussen speaking en writing.
Welnu, het is in die afstand dat de psychoanalyse werkzaam is, het is dat verschil
dat de psychoanalyse ontgint.
(…)
Het komt er voor mij op aan de grenzen van de ontologie, van de doctrine van het
zijn te belichten. (…) Mijn stelling is dat het niveau van het zijn noodzakelijkerwijze
een aan gene zijde van het zijn oproept. (…) De taal is die functie die doet zijn
wat niet existeert. (…) Het reële zou, zo men wil, een zijn wezen maar geen zijn van
taal, het zou niet door de dubbelzinnigheden van de taal geraakt zijn, het zou onverschillig
zijn ten aanzien van het make believe.
(…)
Met betrekking tot het symptoom gaat de vraag branden om de correlatie te denken,
de conjunctie te denken tussen het ware en het reële. In die zin is het symptoom
een Janus, heeft het twee gezichten, een zijde van waarheid en een zijde van
reële. Wat Freud ontdekt heeft en wat in zijn tijd een sensatie was, is dat een
symptoom geduid wordt als een droom, het wordt geduid in functie van een verlangen
en het is een waarheidseffect. Maar die ontdekking kent, zoals u weet, een
tweede tijd, namelijk het persisteren van het symptoom na de duiding, wat Freud
ontdekt heeft als een paradox. (…) Onze praktijk reikt verder dan wat Freud als
einde van de analyse beschouwde. (…) Men komt wel langs het moment van de ontcijfering
van de waarheid van het symptoom, maar men komt aan bij de symptomatische
resten en daar roept men niet: halt. De analyticus roept geen halt toe en de
analysant evenmin. In die periode bestaat de analyse uit de directe confrontatie
van het subject met wat Freud de symptomatische resten noemde en waaraan wij
een heel ander statuut toekennen. Onder de naam van symptomatische resten is
Freud gebotst op het reële van het symptoom, op wat in het symptoom buiten de
zin ligt.
(…)
Reeds in Remming, symptoom en angst stipte Freud in het tweede hoofdstuk het
symptoom aan uitgaande van wat hij de driftbevrediging noemde, “als het teken en
het substituut (Anzeichen und Ersatz) van een driftbevrediging die niet plaats
heeft gegrepen”. (…) Dit zijn uiteraard twee hoofdstukken en het hele boek die
men moet bewerken in het perspectief van het volgende congres.
14