KRING VOOR PSYCHOANALYSE van de New Lacanian School

VOORSTELLING VAN DE KRING EN ZIJN PROGRAMMA
lacaniaanse oriëntatie van de Kring
In oktober 2002 werd de Kring voor Psychoanalyse van de New Lacanian School
gesticht. De Kring staat niet op zich, maar is inderdaad geaffilieerd bij de New
Lacanian School (NLS). De NLS werd in 2003 gesticht door Jacques-Alain Miller,
als deel van de World Association of Psychoanalysis (WAP). Doelstelling van de
Kring is de verwezenlijking van de doelstellingen van de WAP en de NLS in Vlaanderen
en Nederland, zijnde "de bevordering van de uitwerking en de overdracht
van de psychoanalyse", en "het scheppen van werkverbanden met andere geaffilieerde
verenigingen en Scholen in Europa". Zo staat het in de statuten van de VZW,
neergelegd op 4 februari 2005. Maar wat betekent dit in de praktijk?
"Uitwerking en overdracht van de psychoanalyse" is een doelstelling die de Kring
niet toelaat om zich te beperken tot Freud en/of Lacans verschillende bewegingen
van terugkeer tot Freud. Beide blijven uiteraard voor de Kring fundamenteel. Maar
daarnaast heeft de Kring ook oog voor de laatste periode in Lacans onderwijs,
waarin hij radicaal zijn eigen weg zoekt, soms ook aan gene zijde van Freud. Deze
zogenaamde 'laatste Lacan' heeft de reputatie zeer esoterisch te zijn, de topologie
(van de borromeïsche knoop) is daar naar buiten toe emblematisch voor geworden.
De Kring wil nu ook deze Lacan toegankelijker maken voor een breder publiek.
In het spoor van Jacques-Alain Millers lacaniaanse oriëntatie wil de Kring bij de
laatste Lacan vooreerst de logica, of de topologie van het spreekwezen (parlêtre)
blootleggen.
In het verlengde daarvan wil de Kring exploreren welke gevolgtrekkingen zich
daaruit opdringen voor de hedendaagse kliniek en voor de vorming van de psychoanalyticus.
De laatste Lacan maakt immers zowel een begin van psychoanalytische
behandeling van de psychosen ('toegepaste psychoanalyse') als een echt einde van
de psychoanalytische kuur van de neurosen (als basisvoorwaarde om psychoanalyticus
te kunnen worden, via de procedure van de passe) denkbaar.
Tenslotte kan die lacaniaanse oriëntatie ook toelaten om de impasses van de hedendaagse
cultuur op een oorspronkelijke wijze te belichten.
Het is noodzakelijk ons aan het laatste, topologische knooppunt in Lacans parcours
te wagen, en dus niet te blijven flaneren op de brede lanen van de eerste Lacan,
want dan riskeren we elk contact met de essentie van Lacan én meteen ook met het
reële van de actuele kliniek te verliezen.
1